Πίνακας συμμετοχής

Αυτό το κρατάμε, δυστυχώς.

Πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση @PAL. Όχι πως συμφωνώ στα σκουπίδια, μιας και το ευρυ κοινό πάντα αυτά προτιμά κατα την άποψη μου απ' όπου κι αν έρχονται αλλά ο ρόλος του παραγωγού μιας δισκογραφικής εταιρίας έχει μειωθεί στο 50% της αγοράς τουλάχιστον μιας και στα παγκόσμια τσαρτς οι μισές κυκλοφορίες είναι ανεξάρτητες. Καταλαβαίνω τι ήθελε να πει ο Ζαμπέτας αλλά ήταν κάπως μπερδεμένο μιας και η φαγούρα του ήταν το ξένο ρεπερτόριο ως αρνητικό ποιοτικό κριτήριο. Οι δε Φαληρείς συγκεκριμένα ήταν παραγωγοί ανεξάρτητοι (απο ένα δισκάδικο ξεκίνησαν) που κυκλοφόρησαν μικρές δουλειές (απο ρεμπέτικο μέχρι ροκ) που δεν είχαν τύχη στις μεγάλες εταιρίες του IFPI. Βάραγε σε λάθος πόρτα κι έλεγε τον καημό του.

Μην τρώτε τον χρόνο σας τζάμπα.

Μπακάληδες

Αν πάντως τα σκρουτζάρεις, όλα που έχει μέσα, βγαίνουν 530 ευρώ χωρίς το κουτί. Από εκεί και πέρα, έχει την μαμά ψύκτρα της intel με ότι αυτό συνεπάγεται σε θόρυβο και θερμοκρασίες (μετά την 9η γενιά οι intel έχουν θέματα θερμοκρασίας), no name τροφοδοτικό, κουτί που είναι (από ότι διαβάζω) αμφιβόλου ποιότητας, μικρό ssd (λογικά θα χρειαστείς κι άλλον), 8giga ram (λογικά θα θέλεις κι άλλη), χωρίς πίσω ανεμιστήρα εξαγωγής (λογικά θα χρειαστείς), αλλά το βασικότερο, μέτρια μητρική. Δεν είναι κακό το build, αλλά δεν είναι και καμιά ιδιαίτερη ευκαιρία. Σου εύχομαι να το χαρείς, και να είναι .... καλοφάγωτο ρε παλικάρι. Μεγειές!

Τότε δε χρειάζεσαι καν κάρτα γραφικών. O μέσος χρήστης καλύπτεται από τα on-board γαρφικά των επεξεργαστών. Κατά 90% είναι για games, και ίσως κάποιες άλλες εφαρμογές που χρειάζονται λίγο πιο δυνατό GPU acceleration, όπως πχ το Photoshop. Γενικά η 1050Ti είναι μια μέτρια κάρτα που παίζει καινούργια παιχνίδια σε ανάλυση 1920x1080 άντε το πολύ σε medium γραφικά. Κανονικά η αξία της θα έπρεπε να είναι το πολύ 100ευρώ, καθώς πριν ένα χρόνο έκανε 130, και πλέον είναι 2 γενιές πίσω. Επίσης PC με άγνωστο τροφοδοτικό ΠΟΤΕ. ΠΟ-ΤΕ, και ο συγκεκριμένος επεξεργαστής είναι υπερβολικά μέτριος, για οτιδήποτε εκτός από απλό browsing και office work. Τέτοια κουτιά για μένα είναι κυριολεκτικό πέταμα χρημάτων στα σκουπίδια. Αν θέλει κάποιος να παίξει παιχνίδια, καλύτερα να πάρει ένα PS4. Γενικά η αγορά υπολογιστών desktop έχει ξεφύγει - αλλά είναι και κακή περίοδος να δώσει κανείς πολλά λεφτά για υπολογιστή. Βγήκαν πλέον οι DDR5 RAM, και το PCIe 5.0, οπότε ότι πάρει κανείς τώρα θα μείνει αρκετά πίσω για τα επόμενα 10 χρόνια. Από την άλλη οι τιμές για τα νέα μοντέλα είναι αστεία ψηλές και οι κάρτες γραφικών σίγουρα θα συνεχίσουν να είναι ψηλά.

Δεν χρησιμοποιείς διάφραγμα και φωνάζεις για να φτάσεις τις νότες. Χρειάζεσαι πολλή δουλειά με την τεχνική σου. Το καλό είναι ότι αυτές τις νότες τις έχεις άνετα, και με σωστή τεχνική θα πας εκεί, και ακόμα υψηλότερα, χωρίς να ιδρώνεις. Όσο τραγουδάς και δουλευεις σε ολο το εύρος σου, τόσο θα διευρύνεται περαιτερω, μέχρι να φτάσεις στο 100%. Εάν δουλέψεις και την τεχνική σου θα είναι όλα πιο εύκολα και θα έχεις καλύτερο ήχο. Προς το παρόν δεν έχεις τον ήχο που πρέπει. Ζοριζεις τον λαιμό σου.

Ειδικά για τον Νάκα μπορεί το συγκεκριμένο παράδειγμα να είναι όπως το γράφει ο OP αλλά βρήκα αρκετό μουσικό εξοπλισμό όχι μόνο στις χαμηλότερες τιμές της χρονιάς αλλά και στις χαμηλότερες τιμές του κόσμου. Παράδειγμα κάποια πετάλια μπάσου της Darkglass κοντά στα 100€ φθηνότερα απ την χαμηλότερη τιμή που βρήκα στην Ευρώπη ή το Mooer Ge300 στα 499€ όταν ο Thomann το είχε στα 611€ και στις αγγελίες του νόιζ πουλιέται 500€. Και για να συνεχίσω την υπεράσπιση γιατί θεωρώ άδικο να μείνει η ρετσινιά στο συγκεκριμένο μαγαζί, ειδικά το e-shop του Νάκα έχει συχνά πυκνά τις χαμηλότερες τιμές αν όχι του κόσμου, τουλάχιστον της Ευρώπης για όσους το παρακολουθούν. Πριν κανα χρόνο χτύπησε φίλος μια ES-335 Custom Shop στα 2.700 όταν σε όλη την Ευρώπη η συγκεκριμένη ξεκινούσε απ τα 3.600 ή 3.700€. Και στα φυσικά καταστήματα του Νάκα όσες φορές έχω πάει γίνεται price matching με όποιο κατάστημα της Ευρώπης τους δείξεις χαμηλότερη τιμή. Με αυτόν τον τρόπο αγόρασα ένα σετ DiMarzio, πριν λίγο καιρό. Τώρα όσον αφορά το black Friday κι αν είναι εκμετάλλευση κλπ, είναι άλλη συζήτηση: Αν έχεις διαπιστώσει ότι χρειάζεσαι κάτι, είσαι διατεθειμένος να κάνεις την απαραίτητη υπομονή και έρευνα, είναι ευκαιρία. Αν μπεις σε ένα αμάξι και ξεκινήσεις να περιφέρεσαι από μαγαζί σε μαγαζί κρίνοντας τις ευκαιρίες απ τα διεγραμμένα καρτελάκια, τότε είναι θέμα τύχης το αν θα πετύχεις καλύτερες τιμές. Το σίγουρο είναι ότι αν πάρεις σβάρνα όλη την αγορά θα καταλήξεις να υπερκαταναλώσεις αγοράζοντας και πράγματα που δεν χρειάζεσαι. Το οποίο βέβαια είναι καλό για την οικονομία κι όταν το κάνουν όλοι μαζικά επιστρέφει στο τέλος σαν κέρδος, περισσότερο ή λιγότερο, σε όλους.

Προτείνω το LX480 Complete της Relab και το Seventh Heaven Pro της Liquid Sonics Έχουν γυρω στα 150€ το καθένα αλλά έχουν και τις απλές εκδόσεις με λιγότερες παραμετρους με γυρω στα 50 60 €το καθένα. Καλη επιλογή είναι επίσης και το Verbsuite Classics του Slate

Νομίζω πως ο όρος producer - παραγωγός είναι ο πιο παρεξηγημένος, ιδιαίτερα όταν δεν ακολουθείται απο ουσιαστικό. Παραγωγός... τι; Πατάτας; Και στο ράδιο παραγωγοί αυτοαποκαλούνται, ενω είναι dj παρουσιαστές. Ο παραγωγός που αναφέρεις είναι καλλιτέχνης που δεν ξέρει/παίζει όργανο αλλά λούπες και Ableton. Στην πράξη είναι artist όχι με τον παραδοσιακό τρόπο του μουσικού και γι αυτό δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον όρο "μουσικός" και το λύνουν με το "παραγωγός". Ο παραγωγός της δισκογραφικής εταιρίας έπαιζε άλλο ρόλο όπως την καθοδήγηση και επίβλεψη ενός μουσικού έργου. Σε σημερινά δεδομένα θα τον λέγαμε project manager. Κάπου στα 80's συνδυάστηκε και με ηχοληπτικές ικανότητες και πήρε άλλη αίγλη μιας και κάποιοι μεγάλοι έβγαζαν ήχο με ταυτότητα στις δουλιές που έκαναν.

Ο ρόλος έχει μηδενιστεί έτσι όπως τον γνωρίσαμε στις δεκαετίες των 80s/90s όπως σωστά αναφέρεις.

Δεδομένο είναι και ας το πάρουμε απόφαση για να μην το επαναλαμβάνουμε αυτό. Το ευρύ κοινό θα έχει πάντα λιγότερη παιδεία αντικειμενικά απ' όσο ένας ειδικός στο θέμα. Είτε είναι μουσική, είτε είναι καλές τέχνες, είτε είναι ιστορία, ιατρική ή άλλη επιστήμη. Και το ευρύ κοινό θα αποφασίζει παρα τους ειδικούς, οδηγώντας τις τάσεις λόγω πλειοψηφίας. Αρκεί να επιτρέπεται και στους ειδικούς να διατηρούν την ακεραιότητα τους και να καθοδηγούν εκεί που πρέπει και μπορούν. Όσο για τους παραγωγούς, είτε το θέλουμε είτε όχι, εξέφραζαν σε μεγάλο ποσοστό το ευρύ κοινό για τις δισκογραφικές εταιρίες. Δεν θα ξεχάσω τις πρώτες εβδομάδες που άλλαξα τον Pop FM σε Λάμψη FM το 1996 σαν διευθυντής του, όταν άκουγα το λαικοποπ ρεπερτόριο που θα έβαζα στο playlist. Ήταν μαζί με δύο ραδιοφωνικούς παραγωγούς που το κάναμε αυτό και όταν άκουγα κάποιο κομμάτι με στίχο για IQ ραδικιού και το έβαζα στην άκρη, ο Ζορμπάς ο ένας εκ των δύο και ο σοφότερος όλων (ήταν ένας απο αυτούς που ξεκίνησαν το Half Note Jazz Club), μου έλεγε "βάλτο μέσα, σκατά θέλουν, σκατά θα τους δώσουμε". Κι έτσι έγινε ο πρώτος σταθμός σε ακροαματικότητα τότε, μέσα στους 3 πρώτους μήνες! Παρά την αντίθετη άποψη των... ειδικών.

Το roasted θα ταίριαζε σίγουρα.

ο Ζαμπέτας τον οποίο υπερεκτιμώ είχε ορισμένα στερεότυπα που επαναλάμβανε και στα νιάτα του και στα τελευταία του (όπως στο βίντεο), πχ πουλιά και βατράχια κλπ, και οι γιεγιέδες κόντρα στο ελληνικό τραγούδι. Επίσης δεν του άρεζε ο χαρακτηρισμός "λαϊκό". Και μονίμως τα έβαζε με τους παραγωγούς. Σίγουρα εδώ οι Φαλιρείς (!) ήταν ο τελευταίος τροχός της άμαξας, πλην όμως τροχός αναμφισβήτητα. (Αναζητείστε την αυτοβιογραφία του Ζαμπέτα. Θα καταλάβετε πολλά)

Κυρίως είναι θέμα παιδείας, του καταναλωτή - ακροατή.

Ποιος διαμορφώνει όμως την μουσική πραγματικότητα της κάθε εποχής; Ο παραγωγός ή το κοινό; Αν δούμε και το σήμερα που ο ρόλος των παραγωγών έχει ουσιαστικά μηδενιστεί η μουσική δεν εξελίσσεται. Το κοινό και ιδιαίτερα η νέα φουρνιά δείχνει να μένει επίμονα κολλημένο σε μουσικές τάσεις και υποκουλτουρες που χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο τόσο συνθετικά όσο και στιχουργικά...βλέπε trap κτλ. κτλ.

Πολύ ωραία ευρηματική σύνθεση. Πάρα πολύ ωραίοι ήχοι, ιδιαίτερα στις κιθάρες.

Δυστυχώς δε λειτουργεί έτσι. Ο συγκεκριμένος driver μπαίνει σε exclusive mode. Η λύση είναι να πάρεις audio interface και να αλλάξεις driver.

Ωραίο! Τα ντραμς είναι "παιγμένα" και όχι προγραμματισμένα φαντάζομαι έτσι; Ρωτάω γιατί είναι πολύ ανθρώπινα (με την καλή έννοια) και θέλει πολύ χρόνο να προγραμματίσεις κάτι τέτοιο.

Για τα γουστα μου ειναι παρα πολυ ωραιο. Ευγε.

αυτό φυσικά: https://www.gilmourish.com/?page_id=259 ΦτΓιανει και τον ήχο το anodized gold pickguard

Τίποτα δεν είναι τυχαίο...

Μια και έξω εννοείται, χωρίς edit Απλά ιδέα είναι και έτσι για να μας φύγει απο το κεφάλι. You know what i mean ...

Δεν έχω τοσο "σοβαρές" απαιτήσεις, ευτυχώς.

Δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο αυτό που γράφει ο ΟΡ, όχι μόνο για τον Νάκα, αλλά και για όλα τα καταστήματα. Δεν έχουν λόγω να κάνουν κάποια πραγματική έκπτωση την Black Friday, απλα εκμεταλεύονται τον ενθουσιασμό "σήμερα είναι black Friday, είναι όλα φθηνά, πάμε να ψωνίσουμε", εμφανίζουν εκπτώσεις και τσιμπάνε όλοι...

Συμφωνώ Γιάννη, Οι Φαληρείς δεν ήταν το κλασικό παράδειγμα παραγωγού πολυεθνικής δισκογραφικής. Δεν ήταν η ΕΜΙ π.χ.

Σχετικό/άσχετο με την κουβέντα: Ενδιαφέρον το επιχειρηματικό μοντέλο του Bonamassa που τα κάνει όλα μόνος του και προχωράει. Δικός του εξοπλισμός, δικά του μεταφορικά μέσα, δική του δισκογραφική, δικό του e-shop - κάνει αυτό το οποίο πιστεύει, περνάει καλά αυτός και το κοινό του και στο τέλος της ημέρας τα έχει καλά με τον εαυτό του....

Συμφωνώ απόλυτα αλλά θα ρωτήσω εγώ, πως καλλιεργείται η παιδεία του καταναλωτή-ακροατή; Εδώ θέλω ν’ αναφέρω μια φοβερή κουβέντα που μας είχε πει σε σεμινάριο ο κ. Γιώτης Σαμαράς, η συστηματική ακρόαση «σκουπιδιών» σου χαλάει γενικότερα την αισθητική και αυτό βγαίνει προς τα έξω, δεν κρύβεται

Ένα τεράστιο Λάικ για ό,τι παραπάνω έχω διαβάσει. Ειναι σαν να ψάχνεις ποιος έβαλε το γκολ: ο επιθετικός με την κεφαλιά-ψαράκι; Ή μήπως ο προπονητής που τον εμπιστεύτηκε; Ή μήπως ο πρόεδρος, που εμπιστεύτηκε και πλήρωσε και τον παίκτη και τον προπονητή; Ή μήπως ο κόσμος που εμπιστεύτηκε τον πρόεδρο; Ναι, αλλά δεν πληρώνει τα εκατομμύρια ο κόσμος, ο πρόεδρος τα αποφασίζει! Τι; Και όμως, ο κόσμος τα πληρώνει, άμεσα ή έμμεσα. Ναι σιγά μην περιμένουν από τα δικαιώματα και τα εισιτήρια. Από αλλού ρέει το χρήμα. Και το θέμα δεν είναι ποιος το δίνει αλλά ποιος το παίρνει, σωστά; Τι να σας πω, τέτοια πράγματα ΔΕΝ μπορώ να λύσω και για αυτό δεν έγινα επαγγελματίας αθλητής ή μουσικός. Όμως η απλότητα κάποιων ανθρώπων που δεν ντρέπονται να μιλήσουν και μιλάνε βασιζόμενοι στην επιτυχία τους και την αγάπη του κόσμου, αυτή την απλότητα την χαίρομαι και προσπαθώ να διδάσκομαι απο αυτή.

Άμα το κάνω εγώ αυτό,θα βάλω μπουρλότο.

Πολύ καλή φίλη από Γιάννενα, τώρα πλέον μένει Αθήνα, τσεκάρετε για όποιον δεν την ξέρει.... πολλά υποσχόμενη φωνή μόλις κυκλοφόρησε απο heaven.... καλή επιτυχία Ισμηνάκι!

Πολύ προσεγμένη δουλειά , απο μενα ειναι ναι! Εεε μπράβο ηθελα να πω!

Όχι βρε Δημήτρη, για το pickguard την έβαλα την φωτό, νομίζω ότι θα ταιριάζει το χρώμα του.

Καλη επιλογη και το κλασσικο tortoise, αλλα εγω σκεφτομουν πιο ειδικα κατι σαν αυτο (που μου φερνει λιγο στο Ry Cooder στυλ). Mother of Italian Sunglasses οπως ειχα ακουσει καποτε καποιο θεο να το αποκαλει

Το σιγουρο (απο τη δικη μου εμπειρια απο το 1993 στα στουντιο) είναι οτι ελαχιστοι Ελληνες παραγωγοι ξερουν απο μουσικη. Δουλεια γραφειου γνωριζουν καπως να κανουν. Τηλεφωνα, λιγα λογιστικα, συννενοησεις και δημοσια σχεσεις. Αλλα ακομα και σε αυτα, αχρηστοι ειναι πολλοι. Το πιο κουφο που συναντησα απο ελληνιδα παραγωγο της EMI, ηταν να μη θελει να με πληρωσει το ιδιο οσο τους αλλους μουσικους. Γιατι ομως? Επειδη σε ηχογραφηση συναυλιας που θα κυκλοφορουσε σε CD, δεν ειχα καθολου ωρες ηχογραφησης και στο στουντιο οπως οι συναδελφοι, (γιατι απλα τα ειχα παιξει στο λαιβ ολα σωστα και δεν χρειαζοταν να παω για διορθωσεις). Οταν το ακουσα, εμεινα με το στομα ανοιχτο, αλλα το ξανασκεφτηκα και ψυχραιμος της απαντησα οτι θα ηθελα να μου κλεισει καμια 40αρια ωρες στουντιο να παω να τα ξαναπαιξω ολα καλυτερα. Της εφυγε ο τακος μολις καταλαβε οτι θα πληρωνε κι εμενα και το στουντιο χρυσαφι. Τοσο ασχετη .