Ένα χρόνο μετά…

[Terry RoscoeBeck5]

 

 

Ξύπνησα νωρίς- νωρίς ακολουθώντας την καθιερωμένη μου ρουτίνα: Ο πρώτος καφές της ημέρας συνοδευόμενος μετά του απαραίτητου σιγαρέτου…

 

Ακολούθως άνοιξα την τηλεόραση και το κομπιούτερ για την απαραίτητη «γύρα» στην όποια ενημέρωση. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων- όσοι τα είδατε- το καθένα με τον τρόπο του, με τις σκοπιμότητες που εξυπηρετεί, με τον βαθμό αντίληψης του, αποτύπωνε την «πραγματικότητα». Ο Μίκης τα έλεγε στον ΑΝΤ1, τα κυβερνητικά στελέχη στα άλλα κανάλια με πρωινές ενημερωτικές εκπομπές- και ως είθισται STAR και ALPHA ζούσαν στο «ροζ συννεφάκι» τους…

 

Όσοι από εσάς είχατε μια επαφή με τον σημερινό τύπο, θα είδατε ότι η «δεύτερη καταιγίδα» ξεκινά και μάλιστα προβλέπεται πιο σφοδρή από την προηγούμενη. Θα μας στύψει περισσότερο, θα μας εξαθλιώσει περισσότερο, θα μας φτάσει (;) στα όρια μας.

 

Βεβαίως, τα «μαντάτα» ήταν γνωστά πριν τα μάθουμε. Το τι θα γινόταν το γνωρίζαμε. Το σκηνικό είχε στηθεί καιρό τώρα, απλά ήγηκεν η ώρα να ανεβάσουν τους «πρωταγωνιστές» στην σκηνή- δηλαδή εμάς. Το έργο που θα παιχτεί, είναι τραγωδία…

Ακριβώς δηλαδή όπως το προηγούμενο…

 

Για να σας δώσω λίγο το «κλίμα» θα μοιραστώ μαζί σας μια χτεσινή «πληροφορία»: Μιλούσα με συνάδερφο που εργάζεται σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό. «Δεν μπορώ να βρω ούτε έναν από το υπουργικό συμβούλιο, για να τον βγάλουμε αύριο στην εκπομπή», μου είπε, «κρύβονται». Και γιατί δεν ψάχνεις κάποιον από τους «παρακάτω», έστω έναν βουλευτή βρε παιδί μου; «Δεν βγαίνουν ούτε και αυτοί, κρύβονται όλοι», μου απάντησε! 

 

Αυτοί λοιπόν που ξέρουν τι έρχεται, λάκισαν… τοιουτοτρόπως. Αυτό όμως που με έχει «σκανδαλίσει», δεν είναι αυτοί, αλλά εμείς (γενικότερα ως κοινωνία)…

 

Το ζωντανό είναι όπως το μάθεις- είναι αγαπημένη μου ρήση γιατί την θεωρώ ρεαλιστική. Έναν χρόνο μετά και με την νέα «καταιγίδα» να ξεσπά πάνω από τα κεφάλια μας, το ρητό δείχνει να επιβεβαιώνεται με τρόπο καθολικό και τραγικό…

 

Δείχνουμε ότι «μάθαμε»… Σαφέστατα θα μου πείτε, η κοινωνία κουράστηκε, η τόση «κρίση» μας δημιούργησε απάθεια στο ζήτημα, μας αδρανοποίησε…

 

Οϊμέ… Θείε Γιάννη στα έλεγα για την επικουρική, αλλά… φευ και ουαί. Τώρα θα αναγκαστείς (;) να χαλάσεις την ζαχαρένια σου και εσύ (;)…

 

 

 

Για κάποια αιτία στα αυτιά μου ηχούν τα λόγια του αειμνήστου Βασίλη Αυλωνίτη…

 

«Που πάμε ρε, που πάμε…» 

 

 

 

 

[Superfunk]

Απο τη στιγμη που δεν καναμε αυτα που ΕΠΡΕΠΕ να κανουμε (η κυβερνηση,οχι εσυ & εγω) γρηγορα ,αποτελεσματικα και εξυπνα (οπως μπορουσαμε πριν απο ενα χρονο) ειναι απολυτα φυσικο να μπουμε ακομα βαθυτερα στην υφεση και την κριση...(μονο με αδικα καθετα κοψιματα μισθων & συνταξεων,εντελως ανεγκιχτο δημοσιο και ολη την κριση στην πλατη του ιδωτικου τομεα...ΤΙ περιμενες να γινει δηλ? :o) 

 

Απορω που ...απορεις.... ;D

[audiokostas]

Όρεξη έχεις.........  

[harilatron]

Είναι κατανοητή η ανάγκη του κάθε ανθρώπου να το συζητήσει και να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του. Κι εγώ έχω έντονη αυτή την επιθυμία/ανάγκη και το κάνω συνέχεια κατ ιδίαν.

Όπως έχει αποδειχθεί όμως, δεν είναι εφικτό να συζητηθεί ένα τόσο ευαίσθητο και φορτισμένο θέμα σε ένα ανοικτό forum χωρίς η συζήτηση να οδηγηθεί σε ακρότητες/γραφικότητες.

Όσο κι αν η οργή είναι κυρίαρχη στη σκέψη μας, πρέπει να θυμόμαστε ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να τα αντιμετωπίζουμε έτσι.

Χρειάζεται επιμονή και υπομονή.

Η οργή και η απογοήτευση μόνο κακό κάνουν.

Τόσο σ' αυτό το θέμα όσο και γενικώς.