μικρου μηκους ντοκιμαντερ για τις cover bands

[kapdrums]

αναφερεται στην σκηνη του σικαγο και περιχωρων... ;D

 

τσεκαρετε το,μπορει να ειναι εναυσμα για σκεψεις και συζητησεις εντος κι εκτος φορουμ!

 

Cover Band Land. The Rock U Documentary.

[RayDTutto]

Εκεί και αν γίνεται χαμός... Αλλά εκεί μπορείς να είσαι επαγγελματίας έστω και με rock covers.

[zampination]

H όλη φαση στηριζεται στο γεγονος οτι υπαρχουν άτομα τα οποια θελουν να ακουσουν τα αγαπημενα τους γνωστα κομματια live... απο κει και πέρα μπαινει η κερδοσκοπια στη μέση και έχουμε την ολη επιχειρηματικη φάση στο να στεγάζουμε μπάντες οι οποίες θα παίξουν αυτα τα κομμάτια για αυτα τα ατόμα live με αντίτιμο μια μπύρα η ένα μικρό ποσο στην είσοδο..

 

όπως το βλεπω έγω και όπως έχω συναντήσει διάφορους μουσικους, ειναι αυτοί που γράφουν μουσική και το γουστάρουν και αυτοι οι οποίοι θέλουν επίσης να ακούν τα αγαπημένα τους κομμάτια(αλλων καλλιτεχνων) να παίζονται live απο τους ίδιους, και το γουστάρουν φυσικά..

 

Μάλιστα σε κανα 2-3 περιπτώσεις φίλων έχω συναντήσει την νοοτροπια του οτι ηταν να γραφτει απο μουσικη έχει πλεον γραφτεί και δεν υπάρχει λογος να γράψουν κατι δικό τους.. Αν και αυτό μου φαίνεται περισσότερο μια δικαιολογία για το γεγονός οτι ίσως δεν έχουν την ικανότητα και το ταλέντο/ιδεές/θαρρος ωστε να παραγουν την δικία τους μουσικη..

 

Αλλά, αν το πάρουμε το θέμα απο την πιο παιδική και αθώα ηλικία όλων των μουσικών οταν πρωτοξεκίνησαν να παίζουν(επειδή το ήθελαν οι ιδιοι), κατα εμένα παρατηρω πως βαθία μέσα τους το μεγαλύτερο ποσοστο ξεκίνησαν να παιζουν με χαραγμενο στο πισω μερος του μυαλου τους την εικόνα τους ως ενας διάσημος ροκσταρ.

 

Όλη αυτη η φήμη και η δόξα πιστευω πως ήταν το πρώτο εναυσμα ωστε καποιος πχ να ξεκινησει να παιξει κιθαρα και να φανταζεται τον εαυτο του να παιζει τα δικα του τραγουδια Live μπροστά απο τεραστιο κοινο το οποιο θα τον θεοποιει.

 

Επειτα όμως, για να γίνεις διάσημος πρεπει και από κάπου να ξεκινησεις.. οποτε φτιάχνεις μια μπάντα και ξεκινάς τα live με cover γνωστα τραγούδια και πετας ανάμεσα στο playlist και 2-3 δικά σου με την ελπίδα οτι ο κοσμος θα ξετρελαθει με το τραγουδι σου..

 

Αλλα τις περισσοτερες φορές γινεται το αντίθετο δυστυχως, γιατι το να γράψεις κατι που θα αρέσει σε όλους και θα έχει εμπορικη απηχηση και επιτυχια, δεν είναι κάποια δουλεια ρουτίνας και κανονων που πρεπει να ακολουθήσεις για να το καταφέρεις..

 

Απαιτεί να το χεις... (ή απλά να έχεις ενα καρο φραγκα στις πλατες και να προμοταρεις τα (μετρια) τραγουδια σου μέσω ραδιφωνου κτλ ωσπου αφου θα έχεις πλεον πρηξει τα αυτια του κοσμου ολημερις, τελικά θα (νομιζουν οτι) τους αρέσει  ;D)

 

Οποτε.. γιοκ η επιτυχια... και τωρα τι??? θα δουλέψω ως υδραυλικός?? Hell no!

Παιρνεις τον δρόμο της μουσικης έτσι όπως έχει διαμορφωθει πλεον στο καπιταλιστικο σύστημα που ζούμε, και αποφασίζεις να ζήσεις απο αυτο παίζοντας cover again για οσο μπορέσεις με την ελπίδα οτι ίσως καποτε καποιο κομματι σου κάποιος μουσικοbusinenass θα το ακουσει και θα σε κανει διάσημο.

 

τοσα χρόνια πάλεψες να μάθεις να παιζεις κιθαρα...

τοσα χρόνια θυσιάσες αλλα πραγματα για να μάθεις να παιζεις κλίμακες...

 

Αλλα τελικά που καταλήγεις???

 

Να τρέχεις συνέχεια να κλείσεις Live για να βγάλεις τα προς το ζην. Και έκει τελίκα ισως χάνεται και το νόημα για ποιο λόγο ξεκίνησες εξαρχής να παίζεις κιθάρα...

 

Γιατί το γούσταρες...

 

Εν κατακλείδι κατα εμένα:

 

Ισως αν δεν υπήρχε το χρήμα στη μεση περισσότεροι μουσικοι θα έκαναν αυτο που ονειρευόντουσαν και θα συνέθεταν τα δικα τους τραγουδια...

 

την δικιά τους μουσικη..

 

...αντι να "αναγκαζονται" να γίνονται ένα ζωντανο media player σε μαγαζιά και μαγαζάτορες του κωλου ωστε να μην εγκαταλειψουν το πάθος τους, και να ζήσουν ταυτόχρονα απο αυτο...

 

Μήπως όμως τελικά αυτο το πάθος χάνεται?

[mike_rhd]

H όλη φαση στηριζεται στο γεγονος οτι υπαρχουν άτομα τα οποια θελουν να ακουσουν τα αγαπημενα τους γνωστα κομματια live... απο κει και πέρα μπαινει η κερδοσκοπια στη μέση και έχουμε την ολη επιχειρηματικη φάση στο να στεγάζουμε μπάντες οι οποίες θα παίξουν αυτα τα κομμάτια για αυτα τα ατόμα live με αντίτιμο μια μπύρα η ένα μικρό ποσο στην είσοδο..

 

όπως το βλεπω έγω και όπως έχω συναντήσει διάφορους μουσικους, ειναι αυτοί που γράφουν μουσική και το γουστάρουν και αυτοι οι οποίοι θέλουν επίσης να ακούν τα αγαπημένα τους κομμάτια(αλλων καλλιτεχνων) να παίζονται live απο τους ίδιους, και το γουστάρουν φυσικά..

 

Μάλιστα σε κανα 2-3 περιπτώσεις φίλων έχω συναντήσει την νοοτροπια του οτι ηταν να γραφτει απο μουσικη έχει πλεον γραφτεί και δεν υπάρχει λογος να γράψουν κατι δικό τους.. Αν και αυτό μου φαίνεται περισσότερο μια δικαιολογία για το γεγονός οτι ίσως δεν έχουν την ικανότητα και το ταλέντο/ιδεές/θαρρος ωστε να παραγουν την δικία τους μουσικη..

 

Αλλά, αν το πάρουμε το θέμα απο την πιο παιδική και αθώα ηλικία όλων των μουσικών οταν πρωτοξεκίνησαν να παίζουν(επειδή το ήθελαν οι ιδιοι), κατα εμένα παρατηρω πως βαθία μέσα τους το μεγαλύτερο ποσοστο ξεκίνησαν να παιζουν με χαραγμενο στο πισω μερος του μυαλου τους την εικόνα τους ως ενας διάσημος ροκσταρ.

 

Όλη αυτη η φήμη και η δόξα πιστευω πως ήταν το πρώτο εναυσμα ωστε καποιος πχ να ξεκινησει να παιξει κιθαρα και να φανταζεται τον εαυτο του να παιζει τα δικα του τραγουδια Live μπροστά απο τεραστιο κοινο το οποιο θα τον θεοποιει.

 

Επειτα όμως, για να γίνεις διάσημος πρεπει και από κάπου να ξεκινησεις.. οποτε φτιάχνεις μια μπάντα και ξεκινάς τα live με cover γνωστα τραγούδια και πετας ανάμεσα στο playlist και 2-3 δικά σου με την ελπίδα οτι ο κοσμος θα ξετρελαθει με το τραγουδι σου..

 

Αλλα τις περισσοτερες φορές γινεται το αντίθετο δυστυχως, γιατι το να γράψεις κατι που θα αρέσει σε όλους και θα έχει εμπορικη απηχηση και επιτυχια, δεν είναι κάποια δουλεια ρουτίνας και κανονων που πρεπει να ακολουθήσεις για να το καταφέρεις..

 

Απαιτεί να το χεις... (ή απλά να έχεις ενα καρο φραγκα στις πλατες και να προμοταρεις τα (μετρια) τραγουδια σου μέσω ραδιφωνου κτλ ωσπου αφου θα έχεις πλεον πρηξει τα αυτια του κοσμου ολημερις, τελικά θα (νομιζουν οτι) τους αρέσει  ;D)

 

Οποτε.. γιοκ η επιτυχια... και τωρα τι??? θα δουλέψω ως υδραυλικός?? Hell no!

Παιρνεις τον δρόμο της μουσικης έτσι όπως έχει διαμορφωθει πλεον στο καπιταλιστικο σύστημα που ζούμε, και αποφασίζεις να ζήσεις απο αυτο παίζοντας cover again για οσο μπορέσεις με την ελπίδα οτι ίσως καποτε καποιο κομματι σου κάποιος μουσικοbusinenass θα το ακουσει και θα σε κανει διάσημο.

 

τοσα χρόνια πάλεψες να μάθεις να παιζεις κιθαρα...

τοσα χρόνια θυσιάσες αλλα πραγματα για να μάθεις να παιζεις κλίμακες...

 

Αλλα τελικά που καταλήγεις???

 

Να τρέχεις συνέχεια να κλείσεις Live για να βγάλεις τα προς το ζην. Και έκει τελίκα ισως χάνεται και το νόημα για ποιο λόγο ξεκίνησες εξαρχής να παίζεις κιθάρα...

 

Γιατί το γούσταρες...

 

Εν κατακλείδι κατα εμένα:

 

Ισως αν δεν υπήρχε το χρήμα στη μεση περισσότεροι μουσικοι θα έκαναν αυτο που ονειρευόντουσαν και θα συνέθεταν τα δικα τους τραγουδια...

 

την δικιά τους μουσικη..

 

...αντι να "αναγκαζονται" να γίνονται ένα ζωντανο media player σε μαγαζιά και μαγαζάτορες του ****υ ωστε να μην εγκαταλειψουν το πάθος τους, και να ζήσουν ταυτόχρονα απο αυτο...

 

Μήπως όμως τελικά αυτο το πάθος χάνεται?

 

Τα ειπες ολα με τον καλητερο δυνατο τροπο. Συμφωνω απολυτα σε ολα.. Ειναι οντως δυσκολο να μεινεις συγκεντρωμενος στο "οραμα" με το οποιο ξεκινησες, αλλα εκει ειναι ολο το νοημα. Οπως σωστα ειπες το παθος μετραει και οχι τα χρηματα..

[SPYROID]

παρατηρω πως βαθία μέσα τους το μεγαλύτερο ποσοστο ξεκίνησαν να παιζουν με χαραγμενο στο πισω μερος του μυαλου τους την εικόνα τους ως ενας διάσημος ροκσταρ.

Βασικα το θεμα ειναι αν παιζεις μουσικη γιατι γουσταρεις να παιζεις ή παιζεις μουσικη μπας και γινεις διασημος;

Μεχρι να καταληξουμε με τραγουδιστη και τελικα να καταφερουμε να βγαλουμε δικα μας κομματια που τουλαχιστον εμεις γουσταρουμε να παιζουμε και να ακουμε ολες μα ολες οι τραγουδιαρες που περασαν και παιζαμε μονο διασκευες θελανε να κανουμε καριερα οποτε ποτε δεν επικεντρωθηκαν στο να παιξουμε μουσικη και ας δουλευω και υδραυλικος... (Ετσι κι αλλιως πιο πολλα βγαζει απο μια ροκ μπαντα)

Δηλαδη οπως σωστα λες:

Ισως αν δεν υπήρχε το χρήμα στη μεση περισσότεροι μουσικοι θα έκαναν αυτο που ονειρευόντουσαν και θα συνέθεταν τα δικα τους τραγουδια...

 

την δικιά τους μουσικη..

 

Που στην πραγματικοτητα... ποιο χρημα;

[December]

 

Αλλα τελικά που καταλήγεις???

 

Να τρέχεις συνέχεια να κλείσεις Live για να βγάλεις τα προς το ζην. Και έκει τελίκα ισως χάνεται και το νόημα για ποιο λόγο ξεκίνησες εξαρχής να παίζεις κιθάρα...

 

Γιατί το γούσταρες...

 

Εν κατακλείδι κατα εμένα:

 

Ισως αν δεν υπήρχε το χρήμα στη μεση περισσότεροι μουσικοι θα έκαναν αυτο που ονειρευόντουσαν και θα συνέθεταν τα δικα τους τραγουδια...

 

την δικιά τους μουσικη..

 

...αντι να "αναγκαζονται" να γίνονται ένα ζωντανο media player σε μαγαζιά και μαγαζάτορες του ****υ ωστε να μην εγκαταλειψουν το πάθος τους, και να ζήσουν ταυτόχρονα απο αυτο...

 

Μήπως όμως τελικά αυτο το πάθος χάνεται?

 

Το συστημα, ΠΑΡΑ πολλες φορες καταβροχθιζει το παθος και τα ονειρα.

Πρεπει να εχεις μεγαλες αντιστασεις για να μην σου κλεψουν τη ζωη σου

 

Αν συνεθεταν δικα τους τραγουδια, σιγα μην γινοντουσαν "μεγαλοι" συνθετες. (αυτο, zampination, ειναι απο αλλο ανεκδοτο)

 

@kapdrums, το βιντεο ναι,  ειναι  οντως για αρκετη συζητηση.

[kapdrums]

ωραια,αλλα μηπως το παθος,η αρρωστεια,η κ***α ΔΕΝ χανεται?μηπως γιαυτο συνεχιζεις να το κανεις ΠΑΡΑ τις οποιες αντιξοοτητες και δυσκολιες και σπασιματα...?

 

δεν ξερω...αν με ρωτησει καποιος,ουτε φανταστηκα ποτε τον εαυτο μου να κανει κατι αλλο ουτε και θελω,στην ιδεα και μονο αρρωσταινω...ειμαι 38 και ειμαι full time μουσικος απο τα 15-16 μου(high school dropout ;D).εχω κανει(και κανω αν χρειαστει)τα παντα...μπαντες(cover και μη),πανηγυρια,μπουζουκια,εντεχνα,μεγαρα,δημιουργικα ποστ-τζαζ...).εχω καταφερει  τα τελευταια πεντε-εξι χρονια να κανω γενικα ΜΟΝΟ πραγματα που μου αρεσουν...ΑΝ ομως αυριο δεν ειχα πουθενα να παιξω,θα εψαχνα καπου να παιζω..κι αν αυτο θαταν cover band καλως...κι αν θαταν η αντζελα παλι καλως...δεν θελω να κανω κατι αλλο,θελω να ΠΑΙΖΩ μουσικη...

[zampination]

ωραια,αλλα μηπως το παθος,η αρρωστεια,η κ***α ΔΕΝ χανεται?μηπως γιαυτο συνεχιζεις να το κανεις ΠΑΡΑ τις οποιες αντιξοοτητες και δυσκολιες και σπασιματα...?

 

 

Αυτο δεν μπορω να το ξέρω λογο της ηλικιας μου... ειμαι μικρος ακομα... μακαρι να μην χανεται πραγματικα το παθος...

 

Φίλε SPYROID οντως ποιο χρήμα?? Αλλα στην περίπτωση του βίντεο όπου τα δεδομένα δεν ειναι ελληνικα κάτι βγάζουν όσοι ασχολούνται απ'οτι κατάλαβα..

 

Και πάλι αυτό που εννοώ ειναι στο κυνήγι του χρήματος δηλαδή της επιβίωσης τις περισσοτερες φορές..

 

Ισως γίνεται τελικά μια απλή ρουτίνα και μια απλή καθημερινή δουλεια οπως οι περισσοτερες...

[bpan]

Καλησπέρες, παιδιά, φρέσκος εδώ. Στο θέμα τώρα, μήπως απλά το "όραμα" διαφέρει? Παίζω με μπάντες χρόνια, γενικά προσπαθώ να παίζω όπου μπορώ, τα ξενερώματα που έχω περάσει, αρκετά, όπως όλοι μας φαντάζομαι. Έχω γνωρίσει ανθρώπους, οι οποίοι ξενερωμένοι αφενός με την όλη φάση cover κτλ., αφ'ετέρου με το οτι δεν τους έχει "κάτσει" και κάποιο προσωπικό project, σκέφτονται μέχρι και να τα παρατήσουν. Παρατηρώ όμως, οτι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ξεκινήσει με ελαφρώς διαφορετικά όνειρα από τα δικά μου.

 

Εγώ θέλω να παίζω, απλά, all the time, όπου να'ναι, αλλά να παίζω. Σαφώς και θα ήθελα, να παίζω σε μια μπάντα, δεμένη, επιτυχημένη, με δικό μας υλικό που να γουστάρω kai να πληρώνει και το νοίκι.... ε δε νομίζω οτι αν σε κάποιον από εμάς που ασχολούμαστε με το άθλημα, δινόταν μια ευκαιρία τέτοιου είδους, θα προτιμούσε την Άντζελα, που λέει κι ο Μιχάλης πιο πάνω. Αν όμως δεν υπάρχει, θα πάω στην Άντζελα. Γιατί ο σκοπός μου είναι, όχι τόσο το πού θα παίζω, αλλά το να παίζω, και προσπαθώ να βρω το pulse και την ουσία σε ο,τι κι αν παίζω, για να συνεχίσω να χαμογελάω. Έτσι το ξενέρωμα που τρώω από τα διάφορα (που ούτως ή άλλως υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα), είναι περισσότερο περιστασιακό, παρά ουσιαστικό.

 

Disclaimer: στον πλανήτη Γη βρίσκομαι τα τελευταία 28 χρόνια, έχω ακόμα αρκετό καιρό για αναθεώρηση απόψεων. Αν αυτό συμβεί θα ξεθάψω αυτό το thread και θα ανακοινώσω επίσημα το οποιοδήποτε καινούριο συμπέρασμα  :)

[kapdrums]

 

Εγώ θέλω να παίζω, απλά, all the time, όπου να'ναι, αλλά να παίζω. Σαφώς και θα ήθελα, να παίζω σε μια μπάντα, δεμένη, επιτυχημένη, με δικό μας υλικό που να γουστάρω kai να πληρώνει και το νοίκι.... ε δε νομίζω οτι αν σε κάποιον από εμάς που ασχολούμαστε με το άθλημα, δινόταν μια ευκαιρία τέτοιου είδους, θα προτιμούσε την Άντζελα[/i]

 

 

ωραια,μονο να επισημανω κατι.πρεπει ΕΣΥ να δωσεις την ευκαρια σε αυτο για να συμβει...αυτο ειναι το θεμα,αν εισαι σε θεση να κανεις τις αναλογες θυσιες...ειτε αν αυτο σημαινει να εχεις πρωινη δουλεια ειτε να πεινασεις,ειτε να ξενιτευτεις ειτε...ξερετε εδω στην ελλαδα ξεχναμε πολυ συχνα οτι..πρωτον,ειμαστε μια ΠΟΛΥ μικρη αγορα((θα γλιτωναμε πολλη,αχρειαστη γκρινια αν το συνειδητοποιουσαμε αυτο...)δευτερον,για καθε μπαντα π.χ. αμερικανικη που "εγινε"(καλλιτεχνικα,οικονομικα,γιναν διασημοι)υπaρχουν διακοσιες που δεν τις ξερει ουτε η μανα τους..κι αυτες που γιναν,γιναν γιατι "τοχαν",το δουλεψαν,το πιστεψαν,αλλα ειχαν και ΤΟΝΟΥΣ υπομονης,επιμονης,balls και guts!!!τα δυο τελευταια ισως μετρανε παραπανω απο ΟΛΑ τα αλλα μαζι...γιατι σκεφτειτε τι σημανει το να ανεβεις σε ενα βανακι και να γυρνας την αμερικη διαπολιτειακα και να ζεις με δεκα δολαρια την ημερα(ολη η μπαντα!!!)επι εβδομαδες,να κοιμασαι στο βαν η σε μοτελ της κακιας ωρας(ολοι σε ενα δωματιο)...δεν ειναι κι ευκολο...και να το κανεις αυτο επι χρονια μεχρι να "γινεις"(αλλα μερικες φορες ακομα κι οταν "γινεις" και μερικες φορες κι οταν ΔΕΝ γινεις-αν εχετε δει το φιλμακι για τους Anvil θα καταλαβετε τι εννοω)....

 

η επιλογη λοιπον του να γινεις σεσσιον η cover band μουσικος ειναι μεν ΠΙΟ safe αλλα ΔΕΝ ειναι ντροπη οπως μερικες φορες το κανουν οι "καλλιτεχνες" να φαινεται...καποιος θα μπορουσε να πει οτι ακομα πιο safe ειναι ναχεις πρωινη δουλεια και να παιζεις "για την κ***α"σου,να κανεις καμμια προβα την εβδομαδα,κανα δυο λαιβ τον μηνα...

 

ολα ειναι καλα,αυτο που τσαντιζομαι ειναι μερικες φορες που απο ανθρωπους που ακολουθησαν τον τελευταιο δρομο ακουω το εξης καταπληκτικο:"κοιτα μαν,εγω επειδη αγαπαω παρα πολυ την μουσικη δεν ασχοληθηκα {επαγγελματικα}"μα πως γινεται να αγαπας κατι ΠΟΛΥ και να επιλεξεις να περνας για ολη σου την ζωη τοσο χρονο μακρια του?????μερικες φορες κιολας προσβαλλομαι γιατι ειναι σαν να υποννοει οτι εγω η οποιος το κανει "επαγγελματικα"ειναι καποιου ειδους πορνη που το κανει για τα φραγκα και τις γκομενες και την οποια γκλαμουρια.

 

και δεν θα παραπονεθω για κανενα απο τα τρια τελευταια αλλα οχι,ξερεις κατι μαν?ΕΓΩ το αγαπαω οχι εσυ!!!ΔΕΝ το αγαπας,οχι αρκετα τουλαχιστο...οχι αρκετα για να αρρωσταινεις μακρια του,οχι αρκετα για να νιωθεις οτι του χρωστας τα παντα και για παντα...οχι αρκετα για να πληγωνεις τους αγαπημενους σου,οχι αρκετα για να ζεις μεσα στην αμφιβολια και το αγχος της "επομενης σεζον"....οχι αρκετα για να τρως τα σκατα που κουβαλαει....οχι αρκετα για να τα ξεχνας ολα στο επομενο μαματο λαιβ που θα κανεις και θα νιωσεις ευγνωμων γιατι εισαι ο πιο τυχερος ανθρωπος στον κοσμο γιατι εισαι συνδημιουργος και συναποδεκτης συναισθηματων,αισθησεων και παραισθησεων που μονο με σεξ και ντραγκς μπορει να βιωσει κανεις.

 

εσυ τα βιωνεις με ροκενρολ,εστω κι αν το ροκενρολ σου δεν θα το γραψουν ποτε τα ποπ και ροκ περιοδικα,ουτε θα το κανει ροκιουμενταρι καποιος καλτ σκηνοθετης...εστω κι αν το ροκενρολ σου λεγεται αντζελα η μαμουνια λαιβ...κι αν δεν νιωθεις υπερτυχερος που εχεις εστω κι αυτο,να περασει ο επομενος παρακαλω...

 

ξεφυγα ξημερωματιατικα απλα ειναι καποια πραγματα που σκεφτομαι χρονια και τελευταια διαβαζω και διαφορα θρεντς αν αξιζει το σκυλαδικο για τα φραγκα(δεν υπαρχουν πια τα φραγκα),αν αξιζει να γινω μουσικος αν το ενα αν το αλλο...

οι εννοιες και οι οποιηδηποτε οργανισμοι δεν σημαινουν τιποτα απο μονοι τους,οι ανθρωποι και το πως κανουμε αυτο που κανουμε δινε την οποιαι αξια στα πραγματα...

 

ακουστε το ενστικτο σας και ΜΟΝΟ,παρτε την ευθυνη των αποφασεων σας σαν αντρες,ρισκαρετε(ζωη λεγεται)και πορευθειτε με οσο το δυνατον ισσοροπια και εσωτερικη ηρεμια...και μην κρινετε τις επιλογες των αλλων...ειδικα το πως διαλεγει κανεις να βγαζει το ψωμι του και να ζει την καθημερινοτητα του(μαζι παν αυτα τα δυο και το ξεχναμε πολυ συχνα)...

 

με σεβασμο και αγαπη σε ολους,συναδελφους και μη

 

 

βαρατε! :P