Ρυθμική κιθάρα σε ηλεκτρικό σχήμα.

Κύριοι συνάδελφοι χαίρετε. Αποφάσισα να γράψω μερικά πράγματα όσον αφορά τη ρυθμική κιθάρα μέσα σ' ένα ηλεκτρικό σχήμα με αφορμή παρατηρήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς, παίζοντας σε διάφορα σχήματα αλλά και παρακολουθώντας live. Σημειώνω ότι οι παρακάτω παρατηρήσεις αφορούν κυρίως γκρουπ που παίζουν αυτοσχεδιαστικά ιδιώματα καθώς εάν το παίξιμο της ρυθμικής κιθάρας είναι απολύτως fixed, ο μόνος αστάθμητος παράγοντας που χρειάζεται προσοχή είναι η ένταση.

Το κυριότερο πρόβλημα που παρατηρώ σε νέους (αλλά και μεγαλύτερους) κιθαρίστες είναι στο ρυθμικό παίξιμο. Στο σόλο μπορεί να σκίζουν, να τα παίρνουν όλα και να φεύγουν. Αλλά στο ρυθμικό, σπανιότατα ακούω μουσικό που να ξέρει τι να παίξει, πού να παίξει και κυρίως πού να μην παίξει. Να δίνει άπλετο χώρο στη φωνή ή στο σόλο κάποιου άλλου, να τα συμπληρώνει και όχι να τα καπαρώνει.

Κι επειδή με έχουν προβληματίσει πολύ τα παραπάνω και στο δικό μου παίξιμο και τα έχω δουλέψει αρκετά, δίνω μερικές κατευθύνσεις για το πώς πιστεύω ότι οφείλει ένας ηλεκτρικός κιθαρίστας να αντιμετωπίζει το θέμα του ρυθμικού του παιξίματος μέσα σε μια μπάντα:

- Όταν παίζουμε ρυθμικά, ο ρόλος μας είναι συμπληρωματικός και όχι πρωταγωνιστικός. Τουτέστιν, προσέχουμε κατ' αρχήν την έντασή μας. Καλύτερα να ακουγόμαστε χαμηλότερα απ' ό,τι πρέπει παρά δυνατότερα. Κι επειδή συχνά είναι αδύνατον από μόνοι μας να καταλάβουμε την έντασή μας, ρωτάμε τους άλλους.

- Όταν παίζουμε ρυθμικά, η αντιμετώπιση οφείλει να είναι αφαιρετική και όχι προσθετική. Με άλλα λόγια, κοιτάμε σε ποια σημεία μπορούμε να απέχουμε, πού μπορούμε να αφήσουμε χώρο, πώς μπορούμε να "αδειάσουμε" την ενορχήστρωση χωρίς να ακουστεί όμως άδειο και το αποτέλεσμα.

- Αν η μπάντα έχει φωνή, εκείνη είναι η βασίλισσα. Οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τον/την τραγουδιστή/στρια σαν το αφεντικό. Σκεφτείτε ότι σε ένα live, η πλειοψηφίας του κοινού θα έρθει για να ακούσει τη φωνή. Το τι παίζει η κιθάρα, το μπάσο, τα ντραμς κλπ είναι δευτερεύον και πολύ συχνά ακόμη και αδιάφορο. Η φωνή είναι η ταυτότητα της μπάντας και η "βιτρίνα" μας. Οπότε την κρατάμε πάντα σε πρώτο πλάνο και ουδέποτε την καλύπτουμε με το παίξιμό μας.

- Το ρυθμικό παίξιμο δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να δείξουμε πόσο καλοί ή μελετημένοι κιθαρίστες είμαστε. Για την ακρίβεια ούτε το σόλο θα έπρεπε να είναι αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Όπως ανέφερα και παραπάνω, όταν παίζουμε ρυθμικά, είμαστε στο παρασκήνιο. Αν δεν μπορούμε να εξοικειωθούμε με αυτό, δεν λειτουργούμε ως μέλος ενός συνόλου αλλά ως μονάδα.

- Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι πρέπει να παραμελήσουμε το ρυθμικό μας παίξιμο. Το αντίθετο. Θέλει πολλή δουλειά και μουσική αυτογνωσία για να μάθει κανείς να αφήνει το εγώ του εκτός και να λειτουργεί κολακευτικά προς τους άλλους. Επίσης το κοινό θα εντυπωσιαστεί πολύ περισσότερο από μια καλά δεμένη μπάντα παρά από έναν κιθαρίστα που παίζει παπάδες αλλά συνέχεια μόνος του.

- Το παίξιμο της ρυθμικής κιθάρας μπορεί (πρέπει) να είναι δημιουργικότατο. Παίζω ρυθμικά δε σημαίνει βαράω ένα μπαρέ μια φορά κάθε 5 δευτερόλεπτα. Μελετάω, ψάχνω, προβληματίζομαι και δοκιμάζω (στις πρόβες) το τι μπορώ να παίξω, πού μπορώ να παίξω και αν ακούγομαι όπως πρέπει. Όσο μπορώ να απομακρύνω το μυαλό μου από τα γνωστά "ετοιματζίδικα" ακόρντα, τόσο το καλύτερο. Βρίσκω ωραίες αναστροφές που να ταιριάζουν. Δουλεύω με τον μπασίστα και τα υπόλοιπα αρμονικά όργανα προκειμένου  οι ρόλοι μας να είναι διακριτοί και να μην ακούγεται βαβούρα. Το καλό ρυθμικό παίξιμο, θέλει περισσότερη σκέψη και προσπάθεια από το σόλο.

- Κάτι πιο πρακτικό: Την ώρα που παίζει σόλο ο άλλος κιθαρίστας, δεν μπαίνουμε στην περιοχή του. Π.χ. δε χρησιμοποιούμε single lines ούτε μελωδικά στολίδια εκτός κι αν μιλάμε για ενορχηστρωμένα parts/tutti κλπ. Επίσης ακούμε σε ποιο ύψος της ταστιέρας του βρίσκεται ανά πάσα στιγμή. Αν παίζει ένα μέρος του πολύ ψηλά, εμείς μένουμε χαμηλά και το αντίστροφο. Του αφήνουμε χώρο για τη δική του στιγμή. Θα έχουμε και τη δική μας.

- Ο μπασίστας είναι ο καλύτερός μας φίλος. Εκείνος ορίζει τη βάση. Την αρχή του αρμονικού μας περιβάλλοντος. Αυτό το εκμεταλλευόμαστε. Δοκιμάζουμε και ακούμε τι άλλο μπορούμε να παίξουμε πάνω από το μπάσο ακόμη κι αν αυτό μας μοιάζει παράξενο. Δε φοβόμαστε να πειραματιστούμε.

- Οι συγχορδίες δεν είναι τίποτ' άλλο από συνηχήσεις νοτών. Το με ποια σειρά θα παιχτούν οι νότες της συγχορδίας είναι αποκλειστικά θέμα αισθητικής. Οπότε εκούσια μπερδεύουμε τη σειρά των νοτών. Ακούγεται ωραία; Ρωτάμε και τους άλλους. Ναι; Το κρατάμε. Όχι; Δοκιμάζουμε κάτι άλλο. Καμία εκδοχή δε μας κάνει; Παίζουμε τρίφωνο μπαρέ ή ένα ντο ματζόρε με ανοιχτές χορδές. Η λύση είναι καμιά φορά στην πιο απλή αντιμετώπιση.

- Οι συγχορδίες με ανοιχτές χορδές μπορούν να προσθέσουν σε πολλά επίπεδα. Με τον ίδιο τρόπο όμως μπορούν και να καταστρέψουν και όλο του groove μιας μπάντας. Τις έχουμε υπόψη και τις χρησιμοποιούμε με προσοχή.

- Ρυθμική αγωγή: Όπως πρέπει να προσέχουμε αρμονικά το πού πατάμε, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο πρέπει να συμπεριφερόμαστε και ρυθμικά. Πού πρέπει να γεμίσουμε, πού πρέπει να σιωπήσουμε. πού πρέπει να τονίσουμε το groove και πού δε χρειάζεται να τονίσουμε τίποτα.

- Ρυθμικό παίξιμο είναι και τα κενά μας.

- Άφησα τελευταίο το πιο δύσκολο κατ' εμέ: Ακούμε την μπάντα και όχι μόνο τον εαυτό μας. Δεν ξεχνάμε ότι απευθυνόμαστε σε ακροατές που ακούν ένα σύνολο. Κάνουμε χάρη στον εαυτό μας όταν δουλεύουμε προς τη βελτίωση του συνόλου.

Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι να διαφωνήσετε/συζητήσετε/συμπληρώσετε.

+1000  σε ολα.

Διαφωνω μονο στη βαση του ποστ.

Το κυριότερο πρόβλημα που παρατηρώ σε νέους (αλλά και μεγαλύτερους) κιθαρίστες είναι στο ρυθμικό παίξιμο. Στο σόλο μπορεί να σκίζουν, να τα παίρνουν όλα και να φεύγουν. Αλλά στο ρυθμικό, σπανιότατα ακούω μουσικό που να ξέρει τι να παίξει, πού να παίξει και κυρίως πού να μην παίξει. Να δίνει άπλετο χώρο στη φωνή ή στο σόλο κάποιου άλλου, να τα συμπληρώνει και όχι να τα καπαρώνει.

Κατα τη δικη μου αποψη, παρατηρηση και εμπειρια, οποιος εχει προβλημα να παιξει ρυθμικη κιθαρα (οπως ακριβως περιγραφεις μετα), δεν μπορει να ειναι σολιστας που ... σκιζει .... πραγματικα.

Ολα τα "πρεπει" που γραφεις για τον ρυθμικο κιθαριστα πρεπει να τα εχει και ο σολιστας.

Κατα τη δικη μου αποψη, παρατηρηση και εμπειρια, οποιος εχει προβλημα να παιξει ρυθμιση κιθαρα (οπως ακριβως περιγραφεις μετα), δεν μπορει να ειναι σολιστας που ... σκιζει.

Και αυτο σωστον.

:)

Σπύρο πολύ καλό θέμα.

Ξεκίνησε να βάζεις και παραδείγματα (αν σου έρθει κάποιο) καλού και "κακού" ρυθμικού παιξίματος μέσα σε μπάντα, εξηγώντας τα, και ανά περίπτωση.

Κατά την γνώμη μου πρέπει να γίνει sticky.

Κατα τη δικη μου αποψη, παρατηρηση και εμπειρια, οποιος εχει προβλημα να παιξει ρυθμικη κιθαρα (οπως ακριβως περιγραφεις μετα), δεν μπορει να ειναι σολιστας που ... σκιζει .... πραγματικα.

Ναι, δε διαφωνώ. Περιέγραψα τον σολίστα περισσότερο ως κάποιον που παίζει εντυπωσιακά παρά ουσιαστικά. Έχω πάντα υπόψιν ότι απευθύνομαι κυρίως σε νέα παιδιά, στα αρχικά τους βήματα που αντιλαμβάνονται τη μουσική πιο σχηματικά.

Στράτο, περί παραδειγμάτων, θα έπρεπε να παραβάλλω και πολλά βίντεα από το youtube και νομίζω θα χανόταν το θέμα από άποψη έκτασης. Αλλά εννοείται όποιος θέλει βάζει.

Στράτο, περί παραδειγμάτων, θα έπρεπε να παραβάλλω και πολλά βίντεα από το youtube και νομίζω θα χανόταν το θέμα από άποψη έκτασης.

Αυτό θα ήθελα να ξεκινήσεις να κάνεις.

Δεν είναι ανάγκη να είναι πάρα πολλά.

Μερικά ενδεικτικά, με αναφορές στα "καλά " και στα "κακά" του ρυθμικού παιξίματος, και όποιος θέλει βέβαια συνεχίζει.

Ξεκίνησε να βάζεις και παραδείγματα (αν σου έρθει κάποιο) καλού και "κακού" ρυθμικού παιξίματος

Για κακο δεν κΣερω φιλΩς (αλλωστε καμμια μπαντα με κακο ρυθμικο κιθαριστα δεν κανει εστω και βασικη επιτυχια ωστε να βρω παραδειγμα στο γιουτιουμπι)

Για ΚΑΛΟ ομως ξεκινα με τον BEST of the BEST

& συνεχισε με τον master of the universe

Ναι, δε διαφωνώ. Περιέγραψα τον σολίστα περισσότερο ως κάποιον που παίζει εντυπωσιακά παρά ουσιαστικά. Έχω πάντα υπόψιν ότι απευθύνομαι κυρίως σε νέα παιδιά, στα αρχικά τους βήματα που αντιλαμβάνονται τη μουσική πιο σχηματικά.

Να καταλαβουν οι νεοι οτι η ρυθμικη κιθαρα ειναι ενα must που πρεπει να περασουν ολοι οι κιθαριστες.

Κι ενα tip ακομα, για το νεο/αρχαριο.

Να παρακαλαει να μπαινει σε μπαντες οπου θα ειναι ο "χειροτερος" μουσικος της μπαντας. Ο πιο "αδυναμος".

Ενας απο τους καλυτερους "ρυθμικους" (προσοχη στο αριστερο ηχειο), μαζι με εναν απο τους καλυτερους σολιστες (δεξι ηχειο) που ειναι το ιδιο καλος και στα ρυθμικα.