Πίνακας συμμετοχής

ΝΑΙ είναι και λοιπόν; ΔΕΝ ΤΟ ΠΛΕΡΩΝΩ όμως οπότε στα έτσι μου και στα αλλιώς μου τι είναι (και μη με προκαλέσει κανένας περί αυτού γιατί θα φάμε τα μούσια μας και έχω μπόλικα καθώς είμαι αποδεδειγμένα από τους ελάχιστους μ@λ@κες ελ επαγγελματίες που πλερώνω τα πάντα)... την "παρεούλα" της μικρής όμως (που "τυχαία" και "φωτογραφικά" είχε τα "καλύτερα" γι αυτήν από 200 άλλους) την πλερώνω να 'ούμε και έχω απαιτήσεις (ειδικά αφού μπορεί) πέραν των αμφιλεγόμενων καλών προθέσεων της (που τελικά μόνο αυτή μπορεί να γνωρίζει αλλά εσείς περιέργως για το επίπεδό σας απριόρι προεξοφλείτε)... εγώ είμαι αυτός και αυτή είναι η συγκεκριμένη αισθητική μου μαζί με την απέχθειά μου για τις συγκεκριμένες διαδικασίες... αφού εσείς γουστάρετε το αποτέλεσμα και αδιαφορείτε για τις χρόνια δυσώδεις πρακτικές που το καθορίζουν ok σεβαστόν... αλλά μη μου το βάζεις ρε Τέρρυ κι εσύ στην κιτσοζυγαριά να τα μετρήσουμε ποιο είναι πιο πολύ κιτς για να δώσουμε άλλοθι στο δικό μας αν ζυγίζει λιγότερο.. τες πα.. τόπα πάλι όσο πιο ευγενικά μπορούσα ότι θεωρώ τον συμψηφισμό το μεγάλο πρόβλημα μας... έτσι δικαιολογούμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ από την πολιτική αηδία για να μην προδώσουμε το όραμά μας μέχρι την μ@λ@κι@ του παιδιού μας μην εκτεθούμε ως σόι και παραμένουμε φρεναριστοί στην εν γένει κατρακύλα που κατά τα άλλα όμως αλά καρτ κράζουμε... και μη μου πεις πάλι ότι "ναι ρε κι εσύ από την eurovision που είναι πανηγύρι κλπ κλπ βρήκες να κάνεις θέμα;"... ε ναι ρε Τέρυ (τρως την μπόρα για όλους κράτα άμυνα) ΚΑΙ από την eurovision... γιατί είναι θέμα... είναι το θέμα της ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ που τρώω στην μάπα ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια όποτε συνεργάζομαι σε προτζεκτ που εμπλέκεται δημόσιος φορέας με τα μαγειρέματα και τον ωχαδερφισμό του αρκεί να "φάμε" το κάτι τις μας όλοι και στα τέτοια μας το παραγόμενο... και αυτό το όντως ελάσσων του "τα τα τα" μπορεί να είναι μεν το κερασάκι αλλά αρνούμαι πια να κοιτάω μόνο αυτό και να προσπερνάω ότι βλέπω δικαιώνοντας πρακτικές που με προσβάλουν... υπάρχει και μια τούρτα από κάτω που το στηρίζει... και γω δεν γουστάρω να τρώω πια από αυτή χωρίς να κρατάω την μύτη μου όταν "βρωμάει"... anyway.. προσπάθησα να περάσω ανώδυνα την θέση μου γιατί το φόρουμ πρέπει να κρατάει τον χαρακτήρα του... σταματάω εδώ (αυτή τη φορά σίγουρα) γιατί θα πάει αλλού η κουβέντα και 60νταρίζω σιγά σιγά... ένα πράγμα που έμαθα είναι το να μην βάζω πια πρώτος το χέρι στην τρύπα... από μακριά κι αγαπημένοι... είπα ότι είχα να πω όποιος κατάλαβε κατάλαβε και πάμε παρακάτω να πούμε για καμιά tele... σόρυ αν κακοκάρδισα κάποιους αλλά τελικά γερνώντας γίνομαι όλο και πιο χαζός στις εκτιμήσεις μου για τους άλλους και πέφτω εύκολα από τα σύννεφα... το καλό είναι ότι έχω μάθει επίσης να μην χτυπάω πολύ και πονάω λιγότερο πηγαίνοντας μπροστά έστω και με κουτσό... Ν.

Μακάρι να ήταν το μόνο- η κακή μουσική. Ζούμε σε εποχές "καθεστωτικής βλακείας" σε πολλά επίπεδα. Και θεωρώ (μπορεί να κάνω και λάθος φυσικά), ότι τα social media έπαιξαν τον καθοριστικότερο ρόλο- και είναι ο λόγος που τα σιχαίνομαι.

@Waterfall-K Δεν ξέρω αν γράφει μόνο "μαλακίες", δεν τον παρακολουθώ. Το ψέμμα έγκειται στο ότι παρουσιάζει την τρέχουσα κατάστασή του ως επιλογή του - ενώ σου εξηγώ ότι δοκίμασε κάτι διαφορετικό και απέτυχε. Εν΄αντιθέσει, άλλοι (και η Σάττι επίσης) βρήκαν κάποιο κοινό, άρα εκ' των πραγμάτων βρίσκονται σε άλλο παρανομαστή. Κρίμα, καθώς το "Taxi - Take it or leave it" ήταν καλός ποπ δίσκος, οι εποχές βέβαια ήταν διαφορετικές:

τελικά καθώς φαίνεται μόνο το συνάφι σου και γω ως επίτιμο μέλος του () μπορούμε να καταλάβουμε... προσωπικά (αλλά δεν πήρα και χαμπάρι κάποιον να το κάνει) ΔΕΝ έθιξα την συνολική αξία της και τις δυνατότητές της όπως και κάποιες πολύ καλές δουλείες που έχει κάνει... κράχτηκε και δικαίως κατ εμέ η συγκεκριμένη επιλογή και πρακτική της... γιατί το γμτο σε αυτή την περίπτωση που υπάρχουν οι δυνατότητες είναι ότι οι απαιτήσεις όλων (τουλάχιστον των καλοπροαίτετων) ήταν πολύυυυυυυ μεγαλύτερες και τους απογοήτευσε (μη πω "πρόδωσε" και το κάνουμε drama το φαιδρόν)...

το πρόβλημά μου το εξέθεσα κοσμίως... απομόνωσε την μύγα σου από το κοπάδι και απευθύνσου μου αντιπροσωπεύοντας τον εαυτό σου... το ίδιο μπορεί να κάνει και όποιος εκ των οποίων νομίζει ότι του απευθύνομαι και τον έθιξα με κάποιον τρόπο... από την νέα γενιά που στηρίζω πολλαπλώς με πράξεις εκτός των λόγων, απαιτώ να διαχωρίσει την θέση της και να μην συνεχίζει σφυρίζοντας αδιάφορα τις "εύκολες" (όπου υπάρχουν) πρακτικές που της κληρονόμησε η δικιά μου (μας)... περιμένω εναγωνίως να μάθω τα δικά μου "σκοτεινά κίνητρα" και δηλώνω υπευθυνα ότι τότε δεν θα σε χαρακτηρίσω κακοήθη όπως κάνω αυτή την στιγμή διαβάζοντας τις κατ ελάχιστον αήθεις μπηχτές σου... εσύ... εγώ πάλι όχι... ποτέ δεν προσποιούμαι όπως εσύ αρέσκεσαι καθώς φαίνεται και ενίοτε είμαι πραγματικά αγαθιάρης ειδικά όταν σχηματίζω εν του μακρόθεν καλές εντυπώσεις για ανθρώπους... μην επαναλαμβάνομαι... βεβαίως... μόνο που εγώ πιστεύω μόνο αυτά για το οποία μπορεί να έχω ιδία εμπειρική άποψη... και σε ότι ανέφερα στο συγκεκριμένο θέμα έχω... εσύ; απλή και προσποιητά αγαθή; σεβαστή η άποψή σου αλλά επέτρεψε μου να μην πάρω... ο καθείς τον σταυρό του που όντως δεν είναι ανάγκη πάντα να ναι βαρύς ξύλινος να του ανεβάζει και την πίεση... μπορεί να είναι και αλουμινένιος... και με στρασάκια άμα λάχει... περί ορέξεως...

Hondo το ηρωικό το είχε αγοράσει ο κουμπάρος μου το 82 σε ένα ταξείδι στο Λονδίνο, ένας μπάμπιας Ογγλέζος, δεν μας έκοβε 3 λίρες για να έπαιρνε το Βοξ το τίαρντροπ και βρέθηκε με το Χόντο σέντερ Όταν έπαψε να παίζει του το κατάσχεσα . Στον ήχο είχε κάνει τα μαγικά του και ο Πετράν.... Είχα παίξει και πλήκτρα, προγραμμάτισα τα κρουστά, αμέ απ όλα

Το οποίο μόνο καλό της κάνει.

Στην ελληνική οργανοποιία συχνά μιλάμε για όργανα που στην τοπική γεωγραφικά μουσική συνηθίζονται. Και για αυτό μπουζούκια, μαντολίνα πιο παλιά, Λαούτα και λύρες όλων των ειδών και μερικά κρουστά έχουν την τιμητική τους και δίκαια. Το θέμα της κιθάρας αν και από την αρχή παρόν έχω την αίσθηση ότι ήταν πάντα κάπως πιο παραγκωνισμένο καθώς όλοι είχαν στο μυαλό τους το όργανο ως «συνοδευτικό». Από τον καιρό που κάποιοι σκέφτονταν την κιθάρα ως ακομπανιέρο στην μαντολινάτα ή το μπουζούκι και τράβαγε μέσα στα χρόνια χωρίς αναθεώρηση. Ωστόσο οι οργανοποιοί πάντα έφτιαχναν κιθάρες σε μικρότερους αριθμούς. Σχετικά με τους οργανοποιούς, εκτός από τον Μούρτζινο και τον Σταθόπουλο που δεν έχουμε και πολλά δείγματα δυστυχώς εχουμε Κ.Λ.Πεσπαζόγλου, και κυρίως τους Αρμένηδες αγαπημένους πολλών ασχολουμένων (Τερζιβασιάν, Απαρτιάν κλπ) που έφτιαξαν πολλές και όρισαν στυλιστικά το περίγραμμα της λαικής κιθάρας. Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι Αθηναίοι Παναγήδες (Αφοι Παναγή). Με μακρά παράδοση και συμβολή στην ελληνική οργανοποιία. Ο πατέρας τους ήταν επίσης οργανοποιός (Πανηγύρης Παναγής) από τη Μάκρη της Μ.Ασίας (σημερινό Fethiye) όπου με την καταστροφή της Σμύρνης και την εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών της Μ.Ασιας περνάει αρχικά στη Ρόδο με τη γυναίκα και τα δυο παιδιά του και στη συνέχεια τον Πειραιά. Ο Πανηγύρης έστησε εργαστήριο στην Κρεμμυδαρού όπου κατασκεύαζε κυρίως δημοτικά όργανα (λύρες και ξακουστά για την ποιότητά τους λαούτα) αλλά και λίγα μπουζούκια, μαντολίνα και κιθάρες. Μεγαλώνοντας τα δύο του παιδιά, ο Βασίλης και Γιώργος έγιναν αρχικά βοηθοί στο εργαστήριο του πατέρα τους και στη συνέχεια έπαιρναν και δικές τους παραγγελίες. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία Γιώργος Παναγής (1911-1995) το 1938 παντρεύεται και φεύγει για την Αθήνα όπου ανοίγει εργαστήριο κοντά στην πλατεία Καρύτση (Χαβρίου 9 εντός στοάς) και δύο χρόνια αργότερα ο πατέρας τους ο Πανηγύρης πεθαίνει και το εργαστήριο στον Πειραιά κλείνει με τον έτερο αδελφό Βασίλης Παναγή (1914-1998) να ενώνει τις δυνάμεις του με τον αδελφό του στο εργαστήριο της Χαβρίου στην Αθήνα. Το εργαστήριο παρέμεινε στην πλατεία Καρύτση σε όλη τη διάρκεια του αλλάζοντας από Χαβρίου 9 σε πλατεία Καρύτση 3 και μετά Πραξιτέλους 7. Οι Αφοί Παναγή παρά το ότι έφτιαχναν και μπουζούκια (είναι γνωστό ότι υλοποίησαν το τετράχορδο του Χιώτη) ασχολήθηκαν πολύ με την κιθάρα τόσο σε αντικείμενο κανταδοκιθάρας (μην ξεχνάμε ότι ήταν πολύ διαδεδομένο είδος), αυτού που ονομάζουμε σήμερα «λαϊκή» κιθάρα όσο και κλασσική κιθάρα. Έφτιαξαν πλήθος οργάνων και αρκετών διαφορετικών τυπολογιών (αντίθετα με τους Αρμένηδες που μάλλον ήταν πιο εστιασμένοι στον προσανατολισμό του λαϊκού τραγουδιού). Οι κιθάρες τους έγιναν όργανα αναφοράς στην ελληνική οργανοποιία τόσο για τις λαϊκές τους που έπαιξαν σε πλήθος ιστορικών ηχογραφήσεων, όσο και τις κανταδοκιθάρες που επίσης ηχογραφήθηκαν πολλάκις και τις κλασσικές τους. Στην αυγή της κλασσικής κιθάρας στην Ελλάδα όπως σήμερα τη γνωρίζουμε, ο πρωτεργάτης τότε Γεράσιμος Μηλιαρέσης, έχοντας μόλις γυρίσει από τα μαθήματα τελειοποίησης με τον A.Segovia και όντας ο πρώτος κιθαριστής στη χώρα με πιο αξιόλογες σπουδές, φιλοδοξώντας να εκκινήσει έναν κύκλο μαθητών που θα δίδασκε στα πρότυπα που έμαθε, βρέθηκε μπροστά στο αδιέξοδο της ανυπαρξίας αντίστοιχων μουσικών οργάνων. Οι λαϊκές κιθάρες και οι κανταδοκιθάρες της εποχής δεν ήταν όργανα των προδιαγραφών που έθεταν η τεχνική και το ρεπερτόριο που απαιτούσε το εγχείρημα του Μηλιαρέση και η εισαγωγή οργάνων από την Ισπανία ήταν απαγορευτική για το εισόδημα του Έλληνα της εποχής. Ο Μηλιαρέσης για να λύσει αυτό το πρόβλημα προσκάλεσε τον Segovia στην Αθήνα το 1951 για δύο ρεσιτάλ, στα περιθώρια των οποίων τον πήγε με την κιθάρα του στο εργαστήριο των Παναγήδων (Είχε μια Hermann Hauser τότε που μάλλον ήταν βελτιωμένο αντίγραφο A.Torres. Φαίνεται ότι ο Segovia είχε κάτι σαν endorsement γιατί ο Hauser του έφτιαξε 12 όργανα και ο γέρος τα παίνευε όπου στεκόταν και βρισκόταν αφήνοντας την M.Ramirez του που είχε από το 1912). Οι Παναγήδες μελέτησαν προσεκτικά την κιθάρα και κατασκεύασαν αρχικά αντίγραφα και στη συνέχεια κιθάρες βασισμένες σε αυτό το πρότυπο, με μερικές τροποποιήσεις από την εμπειρία τους και ξυλεία που ήταν πιο προσιτή και σε αυτούς σαν πρώτη ύλη αλλά και στην αγοραστική δύναμη του ελληνικού κοινού. Δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας κλασσικός κιθαρίστας μέχρι και τη δεκαετία του 90 που δεν έβαλε κάποια στιγμή τα δάχτυλά του πάνω σε μια Παναγή. Ωστόσο τα όργανα αυτά είχαν διαβάθμιση στην ποιότητα και φυσικά στην τιμή. Προσωπικά έχω δει και παίξει με δεκάδες όργανα από εκείνη την εποχή. Είναι αχανής η κατάσταση και μπορείς να βρεις από όργανα με λίγο random ξύλα και λούστρα μέχρι πραγματικά διαμάντια με ΑΑΑ flame maple πλάτες και AAA ελάτινα καπάκια ή καρυδιές με έλατο. Χαρακτηριστικό των Παναγήδων είναι η projected φωνή με έντονα μπάσα (πιο βαθύ ηχείο) και ωραία άνετα μανίκια με έβενο. Επίσης οι Παναγήδες έκαναν χρήση διαφορετικών ετικετών μέσα στα όργανα, πράγμα που αποτελεί και τεκμήριο χρονολόγησης πλέον στα όργανά τους. Αυτό γίνεται τόσο από την διεύθυνση του εργαστηρίου και το layout της ετικέτας όσο και από μια σειρά σπανίων οργάνων με γαλλόφωνη ετικέτα (παραλληλόγραμμη) που βγήκαν από το εργαστήριο της Πλ.Καρύτση 3, την ίδια χρονική περίοδο που έβγαιναν κανονικά και οι υπόλοιπες με την ελληνική ετικέτα (ρόμβο) με το γνωστό κλειδί του σολ. Για τα όργανα αυτά με τη γαλλόφωνη ετικέτα-θρύλο υπάρχει μια φήμη ότι προορίζονταν για εξαγωγή στο εξωτερικό αλλά δυστυχώς εγώ προσωπικά δεν έχω κάποια τεκμηρίωση για αυτό. Οι Παναγήδες είχαν δώσει όργανα που έγιναν πολύ γνωστά στα χέρια πλήθους μουσικών με ενδεικτικά γνωστούς το Νίκο Γούναρη και το Τρίο Καντσόνε (Πετσίλας/Παπαθεοδώρου/Τρούπτσιος), τον Κώστα Χατζή με μία ιδιαίτερης κατασκευής κιθάρα με μεγαλύτερο σώμα, το τετράχορδο του Χιώτη, τετράχορδα σε Σταματίου και Ζαμπέτα αλλά και τρίχορδα στον Βαμβακάρη. Λαϊκές σε Καζατζίδη, Νταλάρα κ.α και φυσικά κλασσικές σε Μηλιαρέση, Φάμπα και ΌΛΟΥΣ τους μαθητές τους αλλά και την πρώτη απόπειρα ανακατασκευής μιας αρχαίας κιθάρας που κατασκευάστηκε κατά παραγγελία του σκηνοθέτη Α.Λάβδα για την παράσταση του «Προμηθέα Δεσμώτη» που ανέβηκε το 1962 στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων από το Κρατικό Θέατρο Β.Ελλάδος. Ο Γιώργος Παναγής έφυγε προδομένος από την καρδιά του το 1995 και το 1998 ακολούθησε και ο αδερφός του ο Βασίλης (νομίζω από ίδια αιτία). Ελλείψει αρσενικών απογόνων (τότε δεν υπήρχαν γυναίκες οργανοποιοί) το εργαστήριο τους πέρασε στα χέρια του ανιψιού τους Λάζαρου Καβάση που ήδη εργαζόταν ως βοηθός καποια χρόνια, από όπου έχουμε μερικές κιθάρες με ετικέτα που γράφει «Αφοι Παναγή- Λάζαρος Καβάσης» όπου δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τι από αυτά είναι αμιγώς του Καβάση και αν κάποιο ήταν μισοτελειωμένο από τους Παναγήδες και ολοκληρωμένο από τον Καβάση. Δυστυχώς και ο Λ.Καβάσης πέθανε σε μικρή ηλικία οδηγώντας στο τέλος την ύπαρξη του ιστορικού εργαστηρίου. Αρκετά από αυτά τα όργανα υπάρχουν ακόμα γύρω μας εκτός του ηχητικού αποτυπώματός τους στη δισκογραφία της χώρας μας και τη συλλογική μας μνήμη. Τα βλέπουμε μερικές φορές στα μεταχειρισμένα να αλλάζουν χέρια. Αλλά δυστυχώς τα όργανα του Π.Παναγή είναι πανσπάνια (ειδικά τα λαούτα), τα μαντολίνα τους επίσης, τα μπουζούκια πολύ σπάνια και οι κιθάρες τους αν και πολλές, αρκετά συχνά είναι σοβαρά και μερικές φορές μη αναστρέψιμα πειραγμένες. Αυτό είναι αποτέλεσμα της επιχείρησης αρκετών λαϊκών μουσικών της δεκαετίας του 80-90 να αναπαράγουν τον ήχο των λαϊκών κιθαρών τους, παίρνοντας μια κλασσική Παναγή και βάζοντας χορδιέρα και άλλο καβαλάρη ώστε να πάρει μεταλλικές χορδές. Δυστυχώς η διαφορετική κατασκευή δε σήκωνε στον οπλισμό του καπακιού την αυξημένη τάση των χορδών και την πίεση στον καβαλάρη με αποτέλεσμα να έχουμε το κλασσικό βύθισμα στο καπάκι κάτω από τον καβαλάρη ή αν κρατιόταν η παλιά "κλασσική" γέφυρα, η τάση σήκωνε μαζί καπάκι και γέφυρα. Ευτυχώς από το 2000 και μετά μετα το boom με τη μόδα του gitane swing και στη χώρα μας, αρκετοί ενδιαφέρθηκαν για τις ακουστικές κιθάρες και ως συνέπεια είχαμε και οργανοποιούς που μετά την μελέτη των κλασσικών οργάνων του gypsy swing (maccaferri, selmer κλπ) μελέτησαν και ελληνικά σχέδια με κορυφαία τα σχέδια των Απαρτιάν και Παναγή. Δε γνωρίζω σε τι ποσοστό τα ενσωμάτωσαν στις κατασκευές τους, αλλά δεν νομίζω ότι έχω δει ακριβές αντίγραφο Παναγή. Πανηγύρης Παναγής με οικογένεια στη Μάκρη και ετικέτα οργάνου του απο το εργαστήριο στον Πειραια. Πανηγύρης Παναγής και ο μικρός γιός του Βασίλης έξω απο το εργαστήριο του Πειραιά. Οι Αφοί Παναγή επι το έργον στο αθηναικό εργαστήριο με κιθάρες και μπουζούκια. Αφοί Παναγή με Τρίο Καντσόνε και τις κιθάρες τους ανα χείρας.

Εγώ όταν άκουσα το τραγούδι ένα πράγμα σκέφτηκα. Ευτυχώς, που δεν πήγα στο Berklee γιατί θα ξέχναγα και αυτά που ξέρω

Η μόνη περίπτωση θα ήταν αν έβγαινε καμιά "συνθεταρα" και τον κατηγορούσε ότι του έφαγε κάποιο "ρεφρέν". Εκεί να δεις... πανηγύρι

Πάντως κοιτώντας από μακριά το παρόν θρεντ, τον Μπαχ να είχαμε αναστήσει και να έπαιζε στο Μέγαρο τον προσεχή Μάιο, 62 σελίδες θρεντ δεν θα είχαμε γράψει.

Ούτε εσύ κάνεις λάθος...Μα τι γίνεται σήμερα;Μελετήσατε το Σ/Κ; Tα social media ήρθαν(και θα μείνουν) επειδή εξυπηρετούν υπερθετικά την αρχαιότερη μη βιολογική ανάγκη του ανθρώπινου είδους...Το κουτσομπολιό και το ανάθεμα. Παλιά έπρεπε να πάρεις σβάρνα τους δρόμους για να το κάνεις.Όχι και τόσο παλιά μπορούσες απλά να σηκώσεις το ακουστικό...Υπήρχε όμως μια ειδοποιός διαφορά και με τις δύο αυτές περιπτώσεις σε σχέση με τα sm.Ο άλλος ήξερε ποιος είσαι. Τώρα μπορούμε επιτέλους να το κάνουμε όπως πάντα θέλαμε.Άμεσα και ανώνυμα.

Κάθισα και το είδα το βίντεο.. σα σπουδή στο σύγχρονο μουσικό μάρκετινγκ είναι, δε μου άρεσε. Μακάρι να πετύχει και να βοηθήσει τη Μαρίνα να συνεχίσει τη διεθνή καριέρα που είχε και πριν, με την αναγνωρισιμότητα της Eurovision. Σε αντίθεση με τους περισσότερους εκεί, έχει και το μουσικό περιεχόμενο να το κάνει. Στη χειρότερη άντε και κριτής στα τηλεπαιχνίδια στην τηλεόραση (με πενταψήφιους μισθούς..). Αναρωτιέμαι γιατί η πολύ κακή μουσική είναι τόσο δημοφιλής στις μέρες μας. Είναι σαν ο κόσμος να έχει βαρεθεί τη μουσική γενικά, η να προωθείται εσκεμμένα η ασχήμια, η απλά να ταιριάζει με την καθημερινότητα των περισσοτέρων. Το τελευταίο που με εντυπωσίασε είναι το πόσο σταθερά αγενείς, ακαλλιέργητοι και άσχετοι είναι οι Έλληνες. Τόσες ύβρεις παντού μόνο για ένα τραγούδι, από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι φτιαγμένο έτσι, τι προσπαθεί να καταφέρει το τιμ, γιατί πουλάει το στυλ που πουλάει (με το οποίο η Μαρίνα δεν έχει απολύτως καμία σχέση στην πραγματικότητα) κτλ.

Αυτό είναι πάντως φωτογραφικά σωστά σουταρισμενο. Άσχετα από το κονσεπτ. Δεν φαίνεται σαν να έδωσες σε εναν για πρώτη φορά κάμερα και....πάμε όπου βγει.

Η κα. Κανδαράκη ελπίζω. Κοιτάξτε παιδιά, το θέμα είναι όντως ανάξιο να συζητιέται τόσο πολύ, αλλά αυτό ισχύει για το 99.9% των θεμάτων, εντός και εκτός φόρουμ. Οι συζητήσεις γίνονται για την αξία της συζήτησης, όχι γιατί τις "αντέχει" το όποιο θέμα. Π.χ. ωραία δεν είναι να ξέρεις ότι υπάρχουν κάποιοι με τους οποίους βλέπεις τα πράγματα με παρόμοιο τρόπο; Πλάκα δεν έχει να βλέπεις πως έχει στήσει το γραφείο του ο LK; Ή τι χρώμα έχει η γάτα του Τάδε; Συζητήσεις είναι, και μάλιστα ανάμεσα σε αγνώστους... τι επίκληση σε κάποια αόριστη αξία και σοβαρότητα είναι αυτή; Ενόσω υπάρχει ευπρέπεια και στοιχειώδης σεβασμός στην αναγκαιότητα για επιχειρήματα, αυτό είναι το φόρουμ.

ζΟΥΡΝΑΣ αγορι μου ο βασιλεφσ....τι να κλασι το κλαρινο..τιποτισ δεν κΣινι το αΦτι οπως ο ζουρνας.. το τραγουδι μαμαει και δερνει btw για το ειδος (δεν το ειπα εγω μου το ειπε ο ανιΠσιος μου που ακουει ΜΟΝΟ τραπ και ρεγκετον και ειναι 17 ετων και ινΕ και LGBT οποτε κατι κσερι ), σιγουρα το πρωτο τραγουδι της εβροβιζιον που εχουμε στειλει και μου αρεσει (ή τελος παντων δεν με κανει να θελω να αΦτοχτονισο απο την βαρεμαρα και την υποκρισια ) . σουπερ παραγωγη, πανεξυπνη ενορχηστρωση και το βιντεο σκοτΩ.

Δεν είσαι μάλλον αρκετά βλαξ και ατάλαντος, αλλιώς θα σε είχαν ανακαλύψει και προωθήσει. Δεν το έχω ακούσει, θα του ρίξω ένα αυτί αργότερα. Ο Καρβέλας απλά κατάλαβε που είναι το χρήμα και εκεί πήγε, στην πηγή, και χέστηκε στο τάλιρο. Και πολύ καλά έκανε φυσικά, το έκανε συνειδητά και απέφυγε τους κομπασμούς για τις -άκρως επιτυχημένες εμπορικά- βλακείες που έχει γράψει. Έλα, αφιερωμένο το παρακάτω έπος (του).

Και η Τελεκάστερ, δεν είναι κιθάρα. Οι κιθάρες είναι Τελεκάστερ

Οι δικηγόροι είναι καλλιτέχνες

Για καλό το έβαλα το οβίνδεον ταύτο, γιατί πιστεύω πως έχει ικανότητες και γνώσεις η κοπέλα, απλά ξέμεινε στα ευκολόπεπτα και όχι μόνο σε σχέση με τον συγκεκριμένο διαγωνισμό, συνολικά ελάχιστα ενδιαφέροντα πράγματα έχω ακούσει απ αυτήν. Γούστα είναι αυτά βέβαια. Απ την άλλη στο θέμα των χρημάτων του ''λαού'' . Θεωρώ λάθος τη κρατική επιδότηση οιασδήποτε μορφής τέχνης. Κατά πρώτον δεν υπάρχουν κριτήρια για το ποια είναι η ''καλή τέχνη'' δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης και κατά δεύτερο προσωπικά δεν θεωρώ τους καλλιτέχνες υπαλλήλους κάποιου-πλην αυτών που έχουν συμβόλαια με εταιρίες ή νυχτερινά κέντρα. Οι καλλιτέχνες δεν είναι γιατροί-δικηγόροι-σκουπιδιάριδες. Κάνουν ότι κάνουν γιατί έτσι γουστάρουν ανεξαρτήτως αμοιβής. Φυσικά το πράμα δεν αφορά τους μουσικούς που συνοδεύουν τη Σάτι και τη κάθε Σάτι, αυτοί λογίζονται ως υπάλληλοι που πρέπει να πληρωθούν

Εγώ ξεκάθαρα δήλωσα ότι την κρίνω καλλιτεχνικά, για το συγκεκριμένο πρότζεκτ. Τις σπουδές και το βιογραφικό της δεν τα ξερω , ουτε με νοιαζουν, δεν έχω σκοπό να την προσλάβω . Δεν με απασχολεί αν τρώει δημόσιο χρήμα. Ας φάει και αυτή μια φορά, δεν με πειράζει.

Να ρωτήσω όλους εσάς που εκφράζετε το επιχείρημα 'δε θέλω να πληρώνω εγώ αυτή την αηδια', ότι αν δεν τα έδιναν στη γιουροβίζιον θα πήγαιναν στη δημόσια παιδεία και την υγεία ε?

Ξεκινάω από αυτό, αν και δεν σου κρύβω ότι με αυτά που αναφέρεις συμφωνώ (και εμπράκτως ) Και ξεκινώ απ' αυτό για τονίσω ότι όλες οι συμμετέχουσες χώρες πληρώνουν αυτή την - σε γενικές γραμμές- "παρέλαση του κιτς". Και θα σου επαναλάβω ότι συμφωνώ και συμφωνώ ότι ο διαγωνισμός και η ανάθεση του είναι μπίζνα για έναν κύκλο ανθρώπων- βγάζουν "μεροκάματο" μια φορά τον χρόνο. Τώρα δεν κάνω κέφι να περιαυτολογώ, αλλά για παράδειγμα όταν πήγαμε τότε, δεν είχαμε εμπλέξει αυτό το "σύστημα" (μόδιστρους, χορογράφους, PRατζίδες, συνθέτες, παραγωγούς και λοιπούς παρατρεχάμενους) στη διαδικασία. Για να το πω λαϊκά, το "σύστημα" δεν έβγαλε μεροκάματο από εμάς. Ήμασταν "φύρα". Καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες και συμφωνώ απόλυτα. Όμως να αποσαφηνίσω ότι δεν παίζω άμυνα για τον διαγωνισμό. Παίζω άμυνα για το κράξιμο που τρώει η Σάττι, το οποίο το θεωρώ υπερβολικό και αρκούντως άδικο. Και φυσικά όπως ανέφερα παραπάνω, η κατάσταση μου θυμίζει 2002 και μου έχει ενεργοποιήσει αντανακλαστικά.

Έξοχα και τα δύο Γιάννη! πάντα όταν βρίσκομαι απέναντι απο ένα παλιό μουσικο όργανο με πιάνει δέος. Οι ιστορίες που έχει ζήσει έχουν αποτυπωθεί πάνω του και η φωνή του έχει βαθυνει με το χρόνο. Αλλά αντίθετα με την ανθρώπινη φωνή που με το χρόνο βαθαίνει και βραχνιάζει, στα όργανα βαθαίνει και γλυκαίνει. Τις ιστορίες αυτές όπως λέει και ο @ez αν είσαι λίγο ευαίσθητος, το όργανο θα σου τις πει. Αρκεί να το ψάξεις λίγο. Τα όργανα των παναγήδων έχουν ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα στον ήχο. Σε άλλους αρέσει και άλλους όχι. Αλλά εγώ έχω σχέση μαζί τους απο πολύ παλιά όπως και εσύ και για τον ίδιο λόγο. Απο ότι βλέπω το τριχορδο Παναγάκι είναι απο την πρώτη περίοδο του εργαστηρίου των αδελφών στην Χαβρίου.

Ευχαριστούμε @Shelter για την πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση. Μου είχε ξεφύγει το θέμα τον Σεπτέμβριο αλλά είναι διαχρονικά χρήσιμο. Παραθέτω δύο μπουζούκια της οικογένειας μου που φωτογράφησα χθες. Το αριστερό γράφει Δ. Μουρτζινος με αρκετό μυστήριο στην προέλευση του (το έχουμε ψάξει και με τον Π. Καγιάφα) όπως έχω πει σε άλλο θέμα και το δεξί, Αφοί Παναγή. Δυστυχώς έχει σκευρώσει το μπράτσο (κάτι που διορθώνεται) αλλά κατα τ' άλλα είναι σε καλή κατάσταση για την ηλικία του. Είχαν γούστο οι παπούδες μου.

Υπάρχουν και μεμονωμένα το πάνω και το κάτω μέρος, αλλά αυτα τα έχω πάρει για να βάλω τα ξυριστικά μου και να χωράνε πάνω από το ντουλάπι του WC. Μπορεί αυτό να βολεύει μερικούς περισσότερο. Stanley συρταριερες λεγονται.

Έχω πάρει το απόλυτο κουτί για να μαζέψω όλα τα κιθαριστικά ψιλολοιδια που έχω διάσπαρτα σε μικρότερα κουτιά και συρτάρια, αλλά δεν έχω αξιωθεί ακόμα να τα μαζέψω. Το μόνο μειονέκτημα ότι ενώ έχει εγκοπες στα συρτάρια για χωρίσματα, δεν έχει τα χωρίσματα. Θα βρω όμως.

Πες μας σε παρακαλώ, τι φόρμα φόραγες και τι μανίκι είχε, μπας και πετύχουμε κι εμείς τις αρμονικές αυτές

Είναι μέχρι να έγραφε κάποιος "Καλά, δεν μπορούσαμε να στείλουμε κάτι πιο σύγχρονο;".

Φανταστείτε να μην είχε πάει και στο berklee. Θα τραγούδαγε τις ίδιες π@π@ριές σε χειρότερα βίντεο

Α να πω ότι το tapping στο 2.22 δεν ξαναπαίζεται γιατί ακούμπησε η άκρη από το μανίκι της φόρμας στη χορδή και βγήκαν οι αρμονικές αυτές.

Επίσης ο Π.Καγιάφας με ενημέρωσε ότι η συγκεκριμένη αρχαία κιθάρα είναι μια δεύτερη κατασκευή των Παναγήδων. Η πρώτη που κατασκευάστηκε κατα παραγγελία του Αντ.Κ.Λάβδα που είχε γράψει μουσική για τον Προμηθέα Δεσμώτη στο Κρατικό Θέατρο Β.Ελλάδας το 1962 (και την οποία αν θυμάμαι καλά έπαιξε ο Μηλιαρέσης), ήταν για χρόνια χαμένη και βρέθηκε σχετικά πρόσφατα όπου και βρίσκεται στο αρχείο της οικογένειας Λάβδα. Με το ίδιο όργανο αργότερα, ηχογραφήθηκαν μελλοποιημένα ποιήματα της Σαπφούς. Στις ηχογραφήσεις αυτές (που βρίσκονται στο youtube) παίζει η Βικυ Παπαδημητρίου και τραγουδάει η Γιοβάννα.

Μιας και το θέμα ανακινήθηκε, και δεν υπάρχει πλέον απο μέρους μου η δυνατότητα να επεξεργαστώ την αρχική αναρτηση, κάνω μια μικρή αναθεώρηση που προέκυψε απο ανασκαφη στο αρχείο μου. Ο Γ.Μηλιαρέσης αναφέρει στο σπάνιο πλέον βιβλίο του, ότι γύρω στο 1946, δανείστηκε μια κιθάρα γερμανική προέλευσης απο τον Νίκο Ιωάννου, την οποία πήγε στους αδελφούς Παναγή, ωστε να του κατασκευάσουν αντιγραφο. Απο αυτήν ξεκίνησε η κατασκευή κλασσικών κιθαρών απο τους Παναγήδες. Η παρανόηση ωφείλεται σε κακή μνήμη, καθώς ο Μηλιαρέσης αναφέρεται αμέσως μετά απο αυτό το περιστατικό, 3-4 φορές στην Hauser του Segovia και κάπως τα συνέδεσα στο μυαλό μου. Ωστόσο ο Segovia είχε έρθει στην Ελλάδα 2 φορές. Μία το 1931 και άλλη μία το Δεκέμβριο του 1951 όπου παρέμεινε 11 ημέρες στο ξενοδοχείο Μ.Βρεταννία και πραγματοποίησε 2 ρεσιτάλ. Ο Νίκος Ιωάννου, ήταν προιστάμενος ηλεκτρολόγος στο ξενοδοχείο Μ.Βρεταννία, ο οποίος παραιτήθηκε για να αφοσιωθει στη μελέτη της κιθάρας. Είχε λάβει διπλωμα απο την Αθηναική Μαντολινάτα του Λάβδα, και πραγματοποίησε δημόσιες εμφανίσεις. Ο Μηλιαρέσης αναφέρει ότι είχε λάβει μαθήματα και απο τον Νίκο Πατρώνα. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος του Δ.Φάμπα. Ο Ιωάννου ξόδεψε σημαντικά για την εποχή χρηματικά ποσά για να αγοράσει κιθάρες απο τη Γερμανία για τον ίδιο και μαθητές του, όσο και δίσκους του Segovia και του Llobet που εκείνη την εποχή ήταν σπανιότατοι. Επίσης σε μια επικοινωνία που είχα με τον Παναγιώτη Καγιάφα, τον οποίο ανέφερα ως πηγή πληροφοριών μέσω ενός άρθρου που είχε δημοσιεύσει, έμαθα ότι ετοιμάζει ένα μεγάλο άρθρο (που ενδέχεται να γίνει και βιβλίο) για τους Παναγήδες. Προσωπικά θα το αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον.

Διάδρομο κανονικό...ή τέτοιονα;

yeap ...αν εξαιρέσουμε το τρέξιμο στις 07:00-08:00 (σε αυτό οφείλεται και η διαφορά μας στα κιλά) που για μένα είναι περπάτημα αλλά Σκρουτζ στον διάδρομο του χολ (έχει ξεκολλήσει το βινύλιο και πέρυσι το έβαλα) και το έχε γεια Χαράλαμπε στις 09:00 που κλείνω τα τηλέφωνα και μαζί και τα "προβλήματα" του που θα με ξαναβρούν το απόγευμα πάλι...

Οι καλλίτερες ώρες για εμένα, για δουλειά είναι 04:00 με 07:00.Απόλυτη ησυχία....μόνο Glenn Miller και Αl Bowlly να ακούγεται Μετά 07:00-08:00 τρέξιμο-αερόβιο, και μετά από τις 09:00 αρχίζουν τα τηλέφωνα και "τα έχω ένα πρόβλημα" ....και κλάφτα Χαράλαμπε....δεν μπορείς να κάνεις τίποτα

Λες ρε μπάμια να μη αντελήφθην πως πλήρωνα τσάγια για ουίσκια? Μόνο ένας DP θα υπενθύμιζε κάτι αυτονόητο. Και επειδή είσαι πουλιφωνικός αρνητής του μπολιάσματος και παλιοβλάκμουρ σε επαναφέρω στον διαγωνισμό Σπάνιο οβίνδεο συλλεκτικό, μάλλον και το μοναδικό της

Δυσβάστακτα νέα...

Άσε ρε Άμπα, τον Μανουσέλη είχα πάει να δω, που ήταν μαθητής μου, στα γόνατά μου το μεγάλωσα το παιδί, εγώ του έμαθα μπουθάρα

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω μία Fender American Professional II Stratocaster από κοντά (σπίτι μου μάλιστα, να είναι καλά ο Κωνσταντίνος που έκανε τον κόπο και την έφερε), και τελικά αποφάσισα να προχωρήσω στην αγορά της, μιας και με κέρδισε φουλ από άποψη resonance και ελκυστικού-βολικού λαιμού. Οι Vmod 2 μαγνήτες της ταίριαξαν πολύ στο στυλ και το setup μου, και απλά λίγο μετά πήρα την απόφαση να φέρω την κιθάρα ακριβώς στα γούστα μου, μετατρέποντάς την από SSS σε HSS. Έτσι, μετά από την προσθήκη ενός Lollar Imperial humbucker (μαγνητάρα), του VegaTrem και Sperzel locking tuners, πλέον έχω στα χέρια μου την Strat που πάντα ήθελα. Μπήκα λίγο μέσα οικονομικά για την περίοδο που βρισκόμαστε, αλλά χαλάλι...

Όταν έπαιζαν μπάσκετ στο δεύτερο threepeat οι Chicago Bulls και μεταφερόταν από πόλη σε πόλη για τους αγώνες αεροπορικώς, έπαιζαν πόκερ με στοιχήματα εκατομμύρια στο ένα τραπέζι jordan, pippen, rodman κλπ, και στο άλλο τραπέζι longley, kerr και οι υπόλοιποι ρολίστες με στοίχημα 5 δολάρια ανά γύρο. Σε κάποια φάση έφυγε ο jordan από το τραπέζι των καλών και πήγε να παίξει πόκερ με τους υπόλοιπους. Όταν τον ρώτησαν γιατί, είπε "Για να βγει αυτό το 5δόλλαρο από την τσέπη σου και να μπει στη δική μου"... Αυτό ακριβώς αισθάνομαι ότι έκανε τώρα ο Σπύρος με μας... Παίζει κιθάρα με τους κοινούς θνητούς. Τα πέντε ευρώ θα στα κάνω μεταφορά iris

Κλασσικά πράματα,σε κουτάκια από μέντες. Τα οποία ζουν στο ίδιο κουτί με τις χορδές εδώ και δεκαετίες :) μια και οι μόνες πένες που χρησιμοποιούνται εδώ και δεκαετίες είναι αυτές (κυρίως οι large triangle) οι οποίες δεν παθαίνουν τίποτα

Καλύτερη όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτή είναι... Κειμήλιο από τις μέρες που ως γνήσιος ηλίθιος εφούμερνα. Είχα κρατήσει το tip φίλου ότι οι Παπασωτηρίου στο αεροδρόμιο της Αθήνας έχουν πολλά και διάφορα τσιγαροειδή που δεν τα βρίσκεις αλλού, και σε ένα πέρασμα αγοράστηκε και αυτό μεταξύ διαφόρων άλλων... Για το OCD του πράγματος στο βάζω και ανοιχτό για να μην έχεις αμφιβολίες ότι η δική σου λύση υπερτερεί σε επίπεδο ευταξίας : Υ.Γ: Στην παλιότερη απ' τις ηλεκτρικές υπάρχει και το κλασικό μαραφέτι που κρατάει 3-4 πένες πίσω απ' το headstock. To θεωρούσα και το θεωρώ απαραίτητο για κάθε κιθάρα - workhorse. Αν είσαι γραφειάτος πάντως, μια χαρά είναι και ο τενεκές της Camel.

Κυριολεκτικά μιλώντας, από την αρχή μέχρι το τέλος, η αντίδρασή μου ήταν αυτή:

Άργησε λίγο, αλλά επέστρεψε η Strat από το μάστορα. Πλέον φοράει pickguard που την κάνει γκομενάρα, φλερτάροντας ελαφρώς με τα όρια του κιτσαριού (όπως μου αρέσει δηλαδή ), και το καινούριο σετ μαγνητών αποτελείται από δύο Lollar '64 σε neck και middle, και τον Seymour Duncan Red Devil στον bridge. Το ματσάρισμα σε επίπεδο όγκου είναι ό,τι πρέπει για κάθε διαφορετική θέση, και η βασικά διαφορά σε σύγκριση με τους εργοστασιακούς μαγνήτες που φορούσε παλιότερα έχει να κάνει με τη διαύγεια. Προφανώς χαίρομαι πολύ που την ξαναέχω στα χέρια μου, καθώς παραμένω στρατοκαστεράκιας με τα μπούνια, και μιας και δεν έχει μείνει καμία άλλη εκκρεμότητα, κάνω και ένα update συνολικά στον εξοπλισμό παρακάτω, όπως φαίνεται από το σχεδιάγραμμα της τελευταίας φωτογραφίας...

Τα μέσα έκφρασης μου... PRS SE Singlecut:

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, αλλά θεωρώ ότι διορθώθηκε η μικρή παραφωνία.

Ο Χιώτης με το παναγάκι του Ο Γούναρης με το δικό του Δεν ξέρω ποιος κιθαρίστας του Ζαμπέτα είναι αλλά παίζει παναγάκι στη μπάντα καθως και ο Ζαμπέτας είχε παναγάκι Πάνος Γαβαλάς με παναγάκι