NickNT

Δυστυχώς ή ευτυχώς κι εγώ μόνο για Big Muff μπορώ να εκφέρω γνώμη, μιας και το έχω... Περί αξιοπιστίας δε μπορώ να μιλήσω, μιας και αφ'ενός το έχω μόνο 4-5 μήνες, αφ'ετέρου δεν το χρησιμοποιώ διαρκώς. Από κατασκευή πάντως είναι αρκετά στιβαρό. Ως προς τις προδιαγραφές του, νομίζω πως τα θετικά σημεία του είναι: 1) Είναι true bypass (εντάξει, μπορεί να είναι και ψυχολογικό το θέμα, αλλά η ιδέα του αναλλοίωτου σήματος μου "κάθεται" πολύ καλά!). και (το βασικότερο): 2) Το dry mode! Σε αυτή τη ρύθμιση μιξάρεται το σήμα του μπάσσου με το fuzz, με συνέπεια να έχεις ταυτόχρονα και τον καθαρό ήχου του μπάσσου (με τις χαμηλές και τον όγκο!), και την παραμόρφωση από πάνω. Προσωπικά μόνο αυτή τη ρύθμιση χρησιμοποιώ, γιατί για live είναι μακράν η πλέον χρήσιμη! Σύμφωνα με την δική μου εμπειρία τουλάχιστον, ακόμη και σε μεγάλα stage με καλό pa, ο σκέτος fuzz ήχος από το μπάσσο μπερδεύεται μέσα στη μίξη, ενώ παράλληλα χάνεται το low end της μπάντας (ακόμη και στη ρύθμιση bass boost). Και είναι κάπως παράξενο όταν ενεργοποιείς το πετάλι να χάνεις τις συχνότητες που τόση ώρα άκουγες. Αντίθετα, στο dry mode διατηρείς και το καθαρό σου σήμα και το αποτέλεσμα (κατ'εμέ) είναι πολύ πιο "σωστό". Βέβαια, θέλει προσοχή να μην αυξηθεί πολύ η ένταση (κάτι που γίνεται ιδίως όταν έχεις αρκετά μεσαία στον ήχο σου), αλλά με πειραματισμό φαντάζομαι θα καταλήξεις σε "βιώσιμες" ρυθμίσεις. Όσο καλά και αν ακούγεται το fuzzαρισμένο μπάσσο στο σπίτι ή στην πρόβα, στο live η ξαφνική απώλεια των χαμηλών συχνοτήτων είναι πρόβλημα (αφού αναφέρεις κιόλας ότι παίζεις σε συγκρότημα ροκ διασκευών και ψάχνεις κάτι all around)- άρα, το ζητούμενο είναι κάτι που δεν θα "καταστρέφει" τον ήχο σου όταν το χρησιμοποιείς. Φυσικά δεν υποστηρίζω πως τα υπόλοιπα πετάλια έχουν τέτοιες συνέπειες, απλά από την εμπειρία μου με τις λοιπές ρυθμίσεις του big muff κατέληξα στο ότι ο σκέτος fuzz ήχος είναι για πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις, ή τέλος πάντων πρέπει να συνοδεύεται από άλλες ρυθμίσεις στο EQ του μπάσσου ή του ενισχυτή, τις οποίες προφανώς δε μπορείς να κάνεις την ώρα που πατάς το πετάλι! Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι θέλεις να χρησιμοποιήσεις το πετάλι όχι για πειραματισμό ή ηχητικές ακροβασίες, αλλά ως κάτι που θα συνεισφέρει στον ήχο της μπάντας! Από την άλλη, κάποια πράγματα είναι και θέμα άποψης ή γούστου, εσύ ξέρεις καλύτερα τι χρειάζεσαι...

Καλά, ο αριθμός θετικών και αρνητικών γνωμών/εμπειριών (και σε αυτή την περίπτωση!) είναι ο διπλάσιος των μοντέλων που υπάρχουν στην αγορά... δύσκολο να βγάλει κανείς συμπέρασμα! Π.χ. για κάποιο λόγο που δεν είναι του παρόντος, όλα σχεδόν τα laptop που παίρνουμε στο πανεπιστήμιο είναι fujitsu siemens. Δύο που έχω στην κατοχή μου είναι αφ'ενός εξαιρετικά σε επιδόσεις, αφ'ετέρου εντελώς αξιόπιστα (δηλαδή κανένα πρόβλημα παρά τη σκληρή χρήση και τα πολλά ταξίδια!). Αυτό όμως δε λέει κάτι σε κάποιον που έχει "καεί" από fujitsu siemens. Το ότι προσωπικά άσχημες εμπειρίες έχω από Sony και Acer δε λέει τίποτα σε κάποιον που αντίστοιχα έχει θετικότατες εμπειρίες από τις εν λόγω μάρκες. Άρα, εγώ θα διαφοροποιηθώ και θα πω ότι τα specs είναι η πλέον σημαντική παράμετρος, και τα υπόλοιπα θέμα τύχης! Νομίζω πάντως, χωρίς να ξέρω, ότι σε θέμα αξιοπιστίας και after market support τα καλύτερα ακούγονται για τα Dell- από ό,τι δηλαδή διαβάζω στο νετ, στην Ελλάδα δε ξέρω τι γίνεται... Ως προς τα Mac (ε δεν άντεξα, θα το πω) επειδή έχω στο γραφείο ένα iMac (δικό μου εννοώ) το οποίο ΔΕΝ έχω πληρώσει (=λιγότερο bias), προτιμώ τελικά να δουλεύω σε περιβάλλον pc, ιδίως ως προς τα αντικείμενα της εργασίας μου. Α, εκτός κι αν μιλάμε για μουσικές εφαρμογές, άρα πάω πάσο! :)

Οκ, προφανώς αυτά τα μπάσσα δεν απευθύνονται σε κάποιον που μάζεψε επιτέλους το απαιτούμενο ποσό για να πάρει ένα αξιοπρεπές all around μπάσσο... Αντίθετα, ένας επαγγελματίας μουσικός (ή έστω συλλέκτης ή απλά πορωμένος!), από του οποίου τα χέρια έχουν περάσει αρκετά όργανα, πιθανότατα να εκτιμήσει ό,τι τέλος πάντων προσφέρει ένα τέτοιο όργανο, και το αξιοποιήσει παράλληλα με πιο κλασικά όργανα. Μπορεί οι οπτικοί μαγνήτες να "γράφουν" εξαιρετικά στο στούντιο, μπορεί όντως το άταστο να έχει πολύ ακουστικό ήχο, μπορεί η απόκριση τους να είναι όντως συχνοτικά ευρύτερη! Φαντάζομαι ότι ανάμεσα σε μια πλειάδα οργάνων, κάτι τέτοιο έχει περισσότερο νόημα σε σχέση με ένα άκομη "τυπικό" μπάσσο! Έχει κάτι να δώσει, ή έστω αποτελεί μια αφορμή να ασχοληθεί κανείς- να έχει τέλος πάντων κάτι να σκέφτεται όσο σκάβει 6 ώρες στο μαγαζί :P Βέβαια, δεν έχω δει ποτέ από κοντά κάποιο Lightwave μπάσο, μπορεί π.χ. να το βρω απογοητευτικό. Αλλά ως προς το αν έχει κάποιο νόημα η ύπαρξη του, όσο δεν κοντραρίζεται με κάποιο Stingray/Ibanez/Warwick κτλ ως πρώτο ή δεύτερο μπάσσο, θα έλεγα ναι! Θέλω να πω, αν ακούγεται όντως τόσο καλά, γιατί π.χ. να πάρω το GWB1005 και όχι αυτό, μιας και το άταστο για μένα δεν προορίζεται για διαδρομές εκτός σπιτιού/στούντιο ως κύριο μπάσσο; Εξαιρώ φυσικά το ζήτημα της αξιοπιστίας, μιας και αν το σύστημα έχει προβλήματα νεότητας ή εν γένει παρουσιάζει συχνές βλάβες, τρέχα γύρευε (ιδίως εν Ελλάδι)... ;)

Μεγάλη κουβέντα, δεδομένης της ώρας (!), αλλά σύμφωνα τουλάχιστον με την προσωπική μου εμπειρία κάποια μπάσσα έχουν πολύ καλή Β, ενώ ορισμένα υστερούν εμφανώς. Θεωρητικά το 35' scale βοηθάει, αλλά και πάλι έχω ακούσει εξαιρετική Β σε 34' μπάσσο. Νομίζω ότι είναι μάταιο να κάνω μια λίστα με ποια μπάσα μου φάνηκαν ότι έχουν καλή Β μιας και όλο και κάποιος θα διαφωνήσει, άρα το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ακούσεις ο ίδιος τα υποψήφια προς αγορά όργανα. Όσο για τον ενισχυτή, εφ'όσον είναι σχετικά αξιοπρεπής δεν θα αντιμετωπίσεις ιδιαίτερο πρόβλημα- κατ'εμέ δεν εντοπίζεται εκεί το "πρόβλημα" με την Β που παρατηρούν ορισμένοι. Συνήθως το sustain υποφέρει, ιδίως στα 5 πρώτα τάστα, αλλά όπως αναφέρθηκε το σωστό σετάρισμα μπορεί να κάνει θαύματα. Βέβαια, μην περιμένεις και πολύ χαμηλό action και sustain σε όργανο με μέτρια (ή κακή) Β... Ένα άλλο θέμα είναι το πόσο ισορροπημένος είναι ο ήχος της Β σε σχέση με τις λοιπές χορδές- μου έχει τύχει να είναι καθαρός μεν, πολύ δυνατός δε! Βέβαια, και το gauge των χορδών παίζει το ρόλο του... Εν τέλει, προσωπικά θα έλεγα πως δεν είναι σπάνιο να έχεις καθαρή και δυνατή Β, αλλά δεν είναι και δεδομένο. Όσα όργανα έχουν καλή Β με ωθούν να χρησιμοποιώ πολύ περισσότερο την 5η αυτή χορδή- ειδάλλως καταλήγεις να παίζεις όπως ακριβώς με το 4χορδο. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, τι 4χορδο, τι 5χορδο, τι 6χορδο (χαχααχα!). Το 90% του χρόνου τα ίδια θα παίζεις ανεξαρτήτως αριθμού χορδών (τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω!)- από κει και πέρα είναι θέμα του πως βολεύεται ο καθένας, ηχητικά και παικτικά... νομίζω! Ας μη σε αγχώνει λοιπόν το αν θα έχεις την καλύτερη Β του κόσμου- για όσες φορές θα χρειαστείς αυτά τα 5 ημιτόνια (αν και δε μπορώ να φανταστώ ποιος χτυπάει κενή Β-lol), τα περισσότερα αξιοπρεπή μπάσσα θα σε καλύψουν!

Προσωπικά, θα το προσέγγιζα επίσης διττά το θέμα: από τη μία, μια χαρά διασκευή και όλα καλά, από την άλλη ισχύουν αυτά που λέει ο fleamail (προφανώς!) και ο mscmkr στο άνωθεν ποστ. Αν δηλαδή το κομμάτι παιχτεί live και ο ήχος είναι καλός, ο κόσμος γουστάρει την φάση κτλ κτλ, τότε πρόκειται για μια αξιόλογη διασκευή (και επειδή το κομμάτι ήταν παλιά στο live πρόγραμμα, το ξέρω αρκετά καλά και μπορώ να πω π.χ. πως είναι σωστή η προσέγγιση του μπασίστα). Επειδή όμως η live ηχογράφηση είναι εντελώς αμείλικτη, κάποιες λεπτομέρειες αναπόφευκτα θα ξεφύγουν, και δυστυχώς οι συγκρίσεις με την αψεγάδιαστη ηχογράφηση του αυθεντικού θα γίνουν! Αυτό δεν είναι κακό, είναι απολύτως φυσικό! Εννοώ πως προφανώς και έχουμε συνηθίσει το αυθεντικό κομμάτι, και αλίμονο αν μια live ηχογράφηση έφτανε σε αυτά τα επίπεδα (εδώ οι peppers στα live ξεφεύγουν!). Έτσι, συνυπολογίζοντας το συναίσθημα (μιας που αναφέρθηκε) του live, όλα μια χαρά. Σε φάση ηχογράφησης όμως ένα-δυο πραγματάκια θέλουν λίγη προσοχή! Θετικό το πρόσημο πάντως κατ'εμέ!

Να ένα θέμα που στο παρελθόν με έχει απασχολήσει, από την πλευρά του μπάσσου όμως. Αυτό που αναφέρει ο Superfunk, ότι δηλαδή όταν όλα τα άλλα είναι "σωστά", τότε η μέθοδος κατασκευής δεν παίζει κανένα ρόλο, είναι εν τέλει η πραγματικότητα. Ναι μεν κάποιες γενικεύσεις ισχύουν, αλλά παράλληλα ανά περίπτωση ανατρέπονται. Π.χ. την καλύτερη πρόσβαση στα τελευταία τάστα (ναι, ακόμη και στο 24ο!) την έχει ένα bolt on με ασσύμετρο neck joint, χωρίς heel, μπάσσο που έχω! Τα neck through είναι εντυπωσιακά κοντά, τα περισσότερα bolt-on υστερούν, αλλά την πρωτοκαθεδρία την έχει το συγκεκριμένο μπάσσο! Go figure... από την άλλη, ίσως λόγω του συγκεκριμένου neck joint, το μπάσσο αυτό υστερεί σε sustain, ιδίως στη Β χορδή... Εμπειρικά πάλι, τα περισσότερα neck thru μπάσσα μου φαίνεται ότι υπερτερούν σε sustain, και στο δικό μου καλή ώρα χαίρομαι που σε αργά κομμάτια ή σε τελειώματα η νότα έχει τόση διάρκεια- κάτι που είναι πιο έντονο στις μπάσσες χορδές! Τώρα, αν ισχύουν αυτά περί fundamental νότας και αρμονικών που έλεγε ο Michael Tobias, δε μπορώ να το ξέρω... μια χαρά βαθύ ήχο έχουν τα πολύ καλά κατασκευασμένα bolt-on warwicks. Πάντως, τα τελευταία χρόνια, ίσως λόγω καλύτερης ενημέρωσης και (χάρη στο νετ) κατάρριψης πολλών μύθων, τα neck thru μπάσσα ΔΕΝ θεωρούνται a priori καλύτερα. Ίσως απλά έχουν διαφορετικό ηχητικό χαρακτήρα, 'η ίσως πολλοί κρίνουν με αισθητικά κριτήρια αντί ηχητικά... δε ξέρω. Προσωπικά, έχω την αίσθηση ότι αντιλαμβάνομαι κάποιες διαφορές, αλλά από την άλλη δεν έχω παίξει δα και με 6 ντουζίνες μπάσσα για να ξέρω. Και αυτές οι διαφορές είναι τόσο μικρές μπροστά στις διαφορές που υπάρχουν στους μαγνήτες και τα ηλεκτρονικά που μάλλον δεν παίζουν κανένα ρόλο (ή απλά είναι η ιδέα μου, ε!). Π.χ. όλα τα neck thrus μου φαίνονται πιο ψυχρά και hi-fi (ναι μου αρέσει αυτό!), αλλά από την άλλη τα περισσότερα είναι high end (ή wannabe high end) active μπάσσα, άρα...; Από την άλλη, είναι τόσο διαφορετική μέθοδος κατασκευής, που δε μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει καμιά επίδραση στο resonance του οργάνου. Και για να πω την αμαρτία μου, από άποψη αισθητικής για μένα είναι άπαιχτα τα neck thru μπάσσα... περί γούστου όμως... Α, ως προς τη βέργα, ποιά η διαφορά σε σχέση με ένα bolt-on; Αφού όλα έχουν two-way truss rod, άμα η βέργα φτάσει στα όρια της προς μια κατεύθυνση, ακολουθείς τις παραδοσιακές τεχνικές (τη γυρνάς από την άλλη και ελπίζεις- lol!).

Εντάξει, οι προλαλήσαντες (!) κάλυψαν επαρκέστατα το θέμα, απλά επειδή κι εμένα με έχει απασχολήσει το θέμα των χορδών αρκετά, ας καταθέσω την άποψη μου! Flat πολύ ωραίες σε άταστο, και πολύ όμορφο feel, αλλά σε μπάσσο με τάστα δε με ενθουσιάζουν, ειδικά αν πρόκειται για ροκ σύνολο, γιατί υστερούν σε διαύγεια. Τώρα σχετικά με nickel και steel, με την εξαίρεση των DR ss, θεωρώ ότι οι nickel είναι σαφώς πιο all around και ευκολόπαιχτες. Αν κάποιος παίζει με πένα και το είδος της μουσικής είναι αρκετά επιθετικό, οι steel ϊσως βολεύουν, αλλά κατά τ'άλλα είναι πιο σκληρές, με όσα συνεπάγεται αυτό. Ειδικά οι φτηνές stainless steel (π.χ. μαύρες warwick) είναι εντελώς απάλευτες! Ειδικά αν αλλάζει συχνά κανείς χορδές, τότε η διαύγεια των ss δεν αποτελεί πλεονέκτημα, μιας και οι καινούριες nickel δεν υστερούν σχεδόν καθόλου. Οκ, οι ss μπορούν να χρησιμοποιηθούν για slap π.χ. περισσότερο καιρό, αλλά αυτό λύνεται με συχνή αλλαγή χορδών (οκ, υπάρχει και το κόστος στη μέση!). Για διάμετρο, πάντα πίστευα ότι οι 45άρες είναι ιδανικές, αλλά αυτό είναι θέμα συνήθειας. Απλά προτιμώ η Β χορδή σε 5άρι να είναι 125 παρά 130, γιατί σε όργανα με καλή Β το 130 παραείναι βαρύ σε σχέση με την Ε χορδή. Συχνότητα αλλαγής: αν παίζουν 2 πρόβες και 2-3 live την εβδομάδα (πολύωρα και με πολύ ιδρώτα), το πολύ ενάμιση μήνα να κρατήσω χορδές. Μετά παραγίνονται θολές, κάτι που δε μου αρέσει ηχητικά στο σύνολο- μετά δε από περισσότερο καιρό υπάρχουν ζητήματα intonation, οπως αναφέρθηκε (οκ, μικρά μεν, υπαρκτά δε). Βέβαια, περί ορέξεως... Edit: Είδα ότι αναφέρθηκαν και οι webstrings... δε ξέρω πως είναι τώρα τα πράγματα, αλλά πριν 2 περίπου χρόνια που είχα παραγγείλει, στην αρχή ενθουσιάστηκα, αλλά μετά άλλαξα γνώμη, μιας και πολύ γρήγορα οι nickel έγιναν μουντές και γενικά αλλοιώθηκαν τα ηχητικά τους χαρακτηριστικά. Μπορεί να είναι καθαρά θέμα γούστου βεβαίως...

Ευτυχώς :)

Νομίζω ότι είναι λίγο μεγάλη κουβέντα το να πει κάποιος ότι είναι κολλημένος με μια μάρκα... ειδικά τον τελευταίο καιρό που έτυχε να παίξω με μια πλειάδα μπάσσων (και δη εξωτικών λόγω ενός φίλου που είναι τρελαμένος συλλέκτης-σε σοκαριστικό βαθμό!), έχω αναθεωρήσει πολλές από τις απόψεις μου. Το πλέον χαρακτηριστικό αφορά στην Ibanez, την οποία στα μπάσσα δεν είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση... λοιπόν έπαιξα με ένα, με ενθουσίασε σε βαθμό που δεν φανταζόμουν, και μάλιστα το αγόρασα... ενώ αντίθετα πριν κάποιο καιρό απέρριψα ένα Tobias που αποτελούσε για μένα "όνειρο ζωής", και είχα τα λεφτά στο χέρι έτοιμος να το πάρω! Αυτό δεν αλλάζει το ότι θεωρώ τα Tobias και τα MTD καταπληκτικά όργανα, αλλά από την άλλη πολλές φορές το προσωπικό γούστο... παραείναι προσωπικό, και δεν έχει εν τέλει και τόση αξία για κάποιον τρίτο. Άρα, μεγάλες κουβέντες δε λέω, και νομίζω ότι οι γενικεύσεις είναι λίγο επικίνδυνες. Μια ακόμη παράμετρος που για μένα προσωπικά παίζει μεγάλο ρόλο είναι το ότι δύσκολα μπορεί κανείς να εκφέρει γνώμη για τον ήχο ενός οργάνου αν δεν το βάλει "στην δουλειά", δηλαδή σε live, με σοβαρό pa κτλ. Εκεί, ιδίως στο μπάσσο νομίζω, ξεγυμνώνεται ο χαρακτήρας κάθε οργάνου. Χωρίς μάλιστα να θέλω να ανοίξω κόντρες, γιατί είναι προσωπική μου άποψη και μπορεί να κάνω λάθος, τα jazz μπάσα που έχουν αναφερθεί πολλάκις σε αυτό το thread δε μου άρεσαν ηχητικά σε μεγάλους χώρους σε μεγάλα σχήματα, ως ακροατής. Αντίθετα, όποτε έχω ακούσει warwick έχω σχηματίσει άριστες εντυπώσεις. Go figure που λένε! Άλλο που ποτέ δε με βόλεψε το δικό μου... Συνεπώς, θα έλεγα ότι μια τέτοια κουβέντα δε μπορεί να στηριχθεί σε αντικειμενικά επιχειρήματα- νομίζω ότι καθείς υποστηρίζει αυτό που έχει, αυτό που ξέρει, ή αυτό που του έχουν πει...! Εκτός και αν όντως υπάρχει η καλύτερη μάρκα - lol!

Μάλλον κάτι πήγε στραβά (για την ακρίβεια ανάποδα) με την πολικότητα! Φαντάζομαι δηλαδή...

2103813118

:) Συμφωνώ με όσα γράφτηκαν, και κάπως έτσι το σκέφτομαι κι εγώ... αυτό που με προβληματίζει (λέμε τώρα!) είναι η διατήρηση της ισορροπίας. Εν τέλει μάλλον θα καταλήξω στο ότι η βασικότερη παράμετρος είναι το κατά πόσο ο ηχολήπτης κάνει επισταμένα τη δουλειά του. Σε μικρά venues, μάλλον λόγω συνθηκών (λίγα μηχανήματα, υπερβολική "διαρροή" ήχου από το stage, κακοπληρωμένοι ηχολήπτες) δεν είναι να πειράζεις πολύ τον ήχο σου. Αντίθετα, σε μεγάλα μαγαζιά (>1000 ατόμων) νομίζω πως υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες... π.χ. χθες βγήκα post eq και οι δυο ηχολήπτες έκαναν εξαιρετική δουλειά, απαντώντας τρόπο τινά στο ερώτημα του thread. Εν τέλει, ίσως το ζήτημα με το Eq να εξαρτάται από το πόσο ασχολείται ο pa ηχολήπτης και το πόσο θέλει να δείξει εμπιστοσύνη στους μουσικούς (lol!). Βέβαια, σκέφτομαι και το εξής: όταν ένα μαγαζί έχει πραγματικά καλό ήχο, δεν πολυχρειάζεται να παίζεις με το Eq, κάνεις τα πάντα με τα χέρια σου... στα δύσκολα αρχίζεις και ψάχνεσαι (με απροσδόκητες ενίοτε συνέπειες!). Και εδώ που τα λέμε, το μπάσσο είναι συγκριτικά εύκολο όργανο να βγάλεις ήχο...

Δε ξέρω πόσο σαφής μπορώ να γίνω ως προς τι εννοώ, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια να εξηγήσω τι με προβληματίζει όσα χρόνια παίζω ζωντανά και συνεργάζομαι με ηχολήπτες. Ως μπασσίστας, πολλές φορές ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε κομματιού ή κάποιου συγκεκριμένου στυλ παιξίματος, την ώρα του live πειράζω (ελαφρώς) το on-board EQ του μπάσσου έτσι ώστε να διαμορφώσω τον ήχο έτσι όπως πρέπει. Αντίστοιχα, κάποιες αλλαγές κάνω και στην κεφαλή, αλλά ούτως ή άλλως στέλνω pre-eq σήμα, άρα αυτό έχει επίδραση κυρίως στο τι ακούγεται πάνω στη σκηνή, ιδίως αν το μαγαζί είναι μεγάλο (για προφανείς λόγους). Κατά το soundcheck βέβαια ο ήχος που βγαίνει από την κονσόλα βασίζεται στα αρχικά settings που ως επί το πλείστον χρησιμοποιώ. Μέσες άκρες, πέραν από το χαρακτήρα του μπάσσου και της κεφαλής, η αντίληψη περί ήχου του ηχολήπτη επιδρά στο τελικό αποτέλεσμα. Το θέμα που προκύπτει για μένα λοιπόν είναι διττό: i) Αυτό που εγώ θεωρώ σωστή διαμόρφωση του ήχου ανά κομμάτι ή τεχνική που χρησιμοποιώ (πειράζοντας το EQ) δε ξέρω πως "περνάει κάτω", γιατί οι περισσότεροι ηχολήπτες παύουν να ασχολούνται απο ένα σημείο και μετά! Έτσι, δεν υπάρχει τρόπος να ξέρω εάν οι όποιες αλλαγές είναι υπέρ το δέον διακριτικές ή υπερβολικές, ούτε πιο είναι το τελικό αποτέλεσμα. Π.χ. ωραίος ο bridge j μαγνήτης για πιο "τρομπονέ" ήχο, αλλά δύσκολο να μη χαθεί καμιά φορά στη μίξη... Άρα, μήπως είναι ολίγον τι μάταιο; ii) Γιατί είναι τόσο έντονη η επιθυμία των ηχοληπτών να παίρνουν pre-eq σήμα και όχι post-eq? Άλλωστε, είναι ελάχιστες οι αποκλίσεις από το flat ήχο της κεφαλής στην περίπτωση μου- μόνο το παραμετρικό μου χρησιμεύει στην ουσία για να βγάλω κάποιες πρίμες συχνότητες... Δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω καλύτερα την δουλειά των ηχοληπτών από ότι αυτοί- το ερώτημα μου είναι απλά αν τελικά είναι καλύτερο να μείνω στα αρχικά settings με τις ελάχιστες δυνατές αλλαγές, ή αν τελικά αξίζει η συνεχής διαφοροποίηση του ήχου μου...

Καλά, αυτή είναι η προφανής απάντηση στο ερώτημα του thread- δε νομίζω ότι χρειάζεται να ειπωθεί οτιδήποτε περαιτέρω... απλά φαντάζομαι πως η τιμή του ebay προφανώς πρέπει να αναπροσαρμόζεται έτσι ώστε να περιλαμβάνει έξοδα αποστολής και τελωνείο. Ως προς τα σχόλια αυτά καθαυτά, κατά την προσωπική μου άποψη, εφ'όσον πρόκειται για ένα δημόσιο ανοιχτό φόρουμ όπου βασίζεται στην αλληλεπιδραστικότητα, δεν καταλαβαίνω γιατί ο χώρος των αγγελιών πρέπει να εξαιρείται! Για πιο "απρόσωπες" συναλλαγές υπάρχει και η Χρυσή Ευκαιρία και τα αντίστοιχα site δημοπρασιών/πωλήσεων τα οποία έχουν αποκλειστικό χαρακτήρα αγοροπωλησίας. Θεωρώ πως ένα φόρουμ πρέπει να έχει λίγο πιο ανοικτό χαρακτήρα, γιατί αυτή είναι η ουσία του (ειδάλλως θα ήταν portal ή δε ξέρω κι εγώ τι...). Βέβαια, αυτή είναι μια απόφαση που αφορά τους moderators. Άρα, κατ'εμέ, προφανώς οποιοσδήποτε πουλάει όσο θέλει, αλλά εάν είναι όντως εκτός τόπου και χρόνου, λογικό είναι σε ένα χώρο διαδικτυακής διαβούλευσης (lol) να αντιμετωπίσει την ανάλογη κριτική ή ακόμη και χλεύη- forum γαρ!

Μιας που το έφερε η κουβέντα (!), τις black beauties τις έχω αυτή τη στιγμή περασμένες στο gig μπάσσο μου! Όντως φθείρονται με πιο αργούς ρυθμούς, και γενικά θα έλεγα ότι είμαι αρκετά ικανοποιημένος. Δυο-τρία σημεία προσοχής μόνο: α) Η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι ήταν λίγο πιο χαλαρές (πιο ευκολόπαιχτες όμως) σε σχέση με τις συμβατικές. Προσωπικά, αυτό το καταλογίζω στα θετικά, απλά παράλληλα η αίσθηση στην αρχή μου φάνηκε λίγο... πλαστική; Πάντως, στην αρχή νομίζω πως η διαφορά στην αίσθηση είναι δεδομένη. Μετά κανένα πρόβλημα- ίσα ίσα! β) Από αισθητικής άποψης, μετά από αρκετά λάιβ διαπίστωσα πως η επικάλυψη φθείρεται ανομοιόμορφα. Όχι ότι φαίνεται κάτι ιδιαίτερα, αλλά σε πρώτο επίπεδο μου φάνηκε λίγο παράξενο, υπό την έννοια ότι η φθορά παρουσίαστηκε σε λίγο άσχετα σημεία, και όχι στο ύψος των τάστων τα οποία κυρίως ταλαιπωρώ! γ) Σε σχέση με χορδές όπως οι ghs boomers (οι οποίες όσο είναι καινούριες μου αρέσουν πολύ), η διαφορά ως προς την αντοχή στο χρόνο είναι δεδομένη. Δεν είναι τόσο bright εξ'αρχής, κάτι που έχει νόημα κυρίως σε slap ή tapping βέβαια, αλλά μετά από αρκετό παίξιμο διατηρούν τη διαύγεια τους, και δε "ψοφάνε" (lol!) στις χαμηλές όπως οι boomers. Το να τις βρεις στην αγορά (της Αθήνας τουλάχιστον) δεν είναι καθόλου δύσκολο! Το μόνο που με προβληματίζει είναι το ότι εφ'όσον κοστίζουν χοντρικά τα διπλά από τις boomers, ο διπλάσιος χρόνος ζωής δεν αποτελεί σπουδαίο όφελος- εκτός και αν βαριέσαι να αλλάζεις χορδές! Επειδή λοιπόν προσωπικά αλλάζω συχνά χορδές, πιστεύω εν τέλει πως είναι θέμα γούστου. Εμένα με άφησαν αρκετά ικανοποιημένο ως προς το playability, και αν σκόπευα να μειώσω τα έξοδα αλλαγής χορδών θα τις προτιμούσα. Α, αν παίζει οποιοδήποτε ρόλο, νομίζω πως οι black beauties κολακεύουν (δηλαδή στρογγυλεύουν- χαχχααχχα) περισσότερο την Β στο 5χορδο- αλλά αυτό μπορεί να είναι απλά μια λανθασμένη αίσθηση...

Η προσωπική μου άποψη επί του θέματος είναι πως εάν κάποιος θέλει να παίζει συχνά και διατηρώντας ένα επίπεδο στον ήχο του, δε μπορεί να αποφύγει ούτε το κουβάλημα, ούτε τον δικό του ηχολήπτη. Φυσικά, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά εν ολίγοις το ζύγισμα του αν αξίζει να μπει κάποιος σε όλο αυτό τον κόπο συναρτάται άμεσα από το πόσο σοβαρά αντιμετωπίζει την όλη υπόθεση (κατά τη γνώμη μου πάντα). Με τη μπάντα που είμαι τώρα παίζουμε μια-δυο (ή και τρεις αν τύχει) φορές την εβδομάδα. Στην πλειοψηφία των μαγαζιών δεν υπάρχει εξοπλισμός, πέραν όσων χρειάζεται ένα club- ηχεία και sub(s). Η συμφωνία λοιπόν απαιτεί την ενοικίαση του PA και τον δικό μας ηχολήπτη, κάτι που συνεπάγεται περισσότερο κουβάλημα και στήσιμο (γιατί φυσικά δε μπορείς να κάθεσαι αδιάφορος όταν ο άλλος πασχίζει να φέρει τον εξοπλισμό και να το στήσει). Έτσι όμως σου δίνεται η δυνατότητα να παίξεις σε clubs τα οποία δεν είναι (προφανώς) αμιγώς live σκηνές (ούτε καν, για την ακρίβεια)- και μάλιστα με ηχητικές συνθήκες πολύ καλύτερες από το μέσο όρο της live σκηνής, διατηρώντας παράλληλα τον έλεγχο (π.χ. θέλω οπωσδήποτε 4 μόνιτορ). Αλλά ακόμη και αν υπάρχει κάποιο μέρος του εξοπλισμού, πιθανότατα θα χρειαστεί να συμπληρώσεις κάτι, ενώ προφανώς δε μπορείς να βασιστείς στους ενισχυτές και τα τύμπανα που τυχόν βρίσκονται εκεί. Δηλαδή, δε μπορώ να καταλάβω πως θα πας κάπου για πρώτη φορά, και με ένα πενιχρό soundcheck με έναν οποιονδήποτε ηχολήπτη θα φτιάξεις πραγματικά καλό ήχο- εδώ καλά καλά με τα δικά σου μηχανήματα λόγω ιδιομορφιών των μαγαζιών τυχαίνει ενίοτε να κυμανθείς λίγο πάνω από την αξιοπρέπεια! Προφανώς δεν χαίρομαι που μεταφέρω καμπίνα και ενισχυτή συν τα παρελκόμενα, αλλά αυτός είναι ο ήχος μου- και προτιμώ να κουβαλήσω λίγο παραπάνω παρά να παλεύω με τις ώρες με οποιονδήποτε ενισχυτή βρω. Άλλωστε, όταν αγοράζεις κάτι το κάνεις για τη χρηστική/εργαλειακή του αξία, όχι για να το βλέπεις ως έπιπλο στο σπίτι. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τον κιθαρίστα, το ίδιο για τον ντράμερ, τον πληκτρά, τους τραγουδιστές με τα δικά τους ασύρματα. Μακάρι να πεταγόμουν στο μαγαζί το βράδυ με το μπάσο μόνο στην πλάτη, για ένα τυπικό soundcheck που θα μου εξασφάλιζε τον τέλειο ήχο- αλλά αυτό απλά δεν εντάσσεται στα πιθανά σενάρια της πραγματικότητας! Συν τοις άλλοις, όταν κάποιος σε πληρώνει σχετικά καλά για να παίξεις στο μαγαζί του, ε οφείλεις μέσα σε όλα να εντάξεις και τον προσωπικό σου κόπο ως μέρος των υποχρεώσεων σου! Εν τέλει, όλα μια συνήθεια είναι... και πιστεύω πως αν πραγματικά ζεις τις καλύτερες στιγμές σου μέσω των ζωντανών εμφανίσεων, τότε η έννοια του κόπου στρεβλώνεται τόσο που γίνεται έως και ευχαρίστηση για την διαδικασία αυτή επιδίωξης του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος.

Όντως ένα 15άρι ηχείο ανταποκρίνεται καλύτερα σε χαμηλές συχνότητες, αν όλα τα άλλα παραμένουν σταθερά, αλλά σε επίπεδο live σε χώρο μέσης χωρητικότητας, θεωρώ ότι μια καλή καμπίνα 2Χ10 είναι υπερεπαρκής (σε συνδυασμό βέβαια με μια αξιοπρεπή κεφαλή). Έχω παίξει και με 15άρι ηχείο πολλά live, αλλά η τωρινή επιλογή του 2X10 βγάζει και αρκετά χαμηλές συχνότητες (αρκετές ώστε να νιώθεις δονήσεις-lol!) και έχει αρκετή διαύγεια, την οποία επιθυμώ. Άλλωστε, δεν είναι μόνο ο αριθμός και το μέγεθος των ηχείων που συντελούν στην ποιότητα του ήχου- κάθε άλλο. Και η κατασκευή της καμπίνας είναι σημαντική παράμετρος, και η ποιότητα των χρησιμοποιούμενων υλικών. Έχω παίξει με 2Χ10 που λόγω αθλιότητας είχε χειρότερη ατάκα από 15άρι ηχείο, με 4Χ10 που υστερούσε από ποιοτικότερη 2Χ10 κ.ο.κ.. Άρα, είναι λίγο πολύπλοκα τα πράγματα και ίσως οι γενικεύσεις δίνουν ελαφρώς λάθος εικόνα! Άσε που κάθε μπάσσο δίνει άλλο αποτέλεσμα με τον ίδιο ενισχυτή/ηχείο...

Προφανώς στα περί ήχου, τα σχόλια είναι εύστοχα! Τα τύμπανα δε με ενόχλησαν, θα μπορούσαν με περισσότερη ώρα σε ένα στούντιο να είναι πιο μετρημένα, αλλά μια χαρά είναι (όπως αναφέρθηκε έχουν live feeling- ίσως όχι αρμόζον για δισκογραφία, αλλά για ντέμο είναι οκ!). Το μπάσσο επίσης δεν το πολυακούω όσο ογκώδες θα έπρεπε να είναι- το λέω απλά επειδή δεν το ανέφερε κανείς. Επί της ουσίας, προσωπικά το κομμάτι μου άρεσε πάρα πολύ- γιατί ακριβώς αυτό το στυλ μου είναι πολύ ευχάριστο. Και η φωνή επίσης άνω του μέσου όρου, αλλά στο ρεφραίν σίγουρα ήθελε να γράψετε δεύτερες και ίσως τρίτες. Ο απολογισμός κατ'εμέ είναι θετικότατος!

Αν και μπορεί να ακουστεί κάπως παράξενο, εγώ προσωπικά όταν ακούω peppers δεν διαπιστώνω τέτοια διαφορά ανάμεσα στο τεχνικό επίπεδο του Chad και του John. Και οι δυο κάνουν εξαιρετικά αυτό που κάνουν, εξ'ου και η επιτυχία, είναι λίγο επαναλαμβανόμενοι σε σημεία (όπως και o flea), αλλά το αποτέλεσμα είναι φυσικά απίστευτο! Επίσης, μιας και θεωρώ το blood... ως τον πλέον αγαπημένο μου δίσκο ("συμβιβαστικά" και όχι απόλυτα βέβαια), με κιθαριστικά παιξίματα τα οποία πραγματικά με "φτιάχνουν", δύσκολα θα έλεγα κακό λόγο για τον Frusciante. Βέβαια, σε live video έχει κάνει ορισμένες τονικές ακροβασίες (lol), αλλά ποιος δεν το έχει κάνει; Τουλάχιστον είχε το θάρρος και δε ξαναέγραψε στο στούντιο το intro από εκείνο το dvd που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα (μου διαφεύγει ο τίτλος). Ένα άλλο ζήτημα είναι το ότι πραγματικά ο ήχος και το παίξιμο του δεν είναι τόσο απλά εν τέλει, κάτι που φαίνεται ιδίως όταν διασκευάζεις peppers- κάποια σημεία είναι λίγο πιο "έξυπνα" από ό,τι φαίνεται εκ πρώτης (οκ, στούντιο ηχογράφηση!). Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί, έχοντας ακούσει τη δισκογραφία των peppers, ορισμένοι θεωρούν τόσο ανώτερο τον Chad! Οκ, γκρουβάρει ωραια, αλλά αυτό ισχύει για όλους! Εκτός και αν από τα project του μπορεί να σχηματίσει κανείς άλλη εικόνα... Τέλος, θεωρώντας τους rhcp ό,τι καλύτερο ανάμεσα στα εμπορικά μη-μέταλ σχήματα σήμερα (προσωπική άποψη, χωρίς να είμαι καν fan των τελευταίων δουλειών τους), το παίξιμο του Frus είναι προφανώς βασικό συστατικό των τραγουδιών τους και συνισταμένη της αποδοχής της μπάντας. Άρα...;

Ωραίο τρακ, ωραίο feeling, πολύ reverb (lol), πολύ χαμηλή στάθμη. Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να εντρυφήσω, αλλά μου άρεσαν οι ιδέες και κάποιες φράσεις (το "κάποιες" το λέω όχι γιατί δε μου άρεσαν οι άλλες, αλλά επειδή δεν είναι δυνατόν να τις θυμάμαι όλες!). Επίσης, δεδομένου ότι το ζητούμενο είναι η ατμόσφαιρα, ενώ δεν υπάρχει ίχνος πλήκτρων, θα έλεγα πως ο σκοπός εκπληρώθηκε! Μια παρατήρηση: θα μπορούσες να πατήσεις σε κάποιες ιδέες και τις οδηγήσεις σε ολοκληρωμένο ενορχηστρωμένο κομμάτι, πράγμα που φαντάζομαι θα σου έδινε μεγαλύτερη αίσθηση πληρότητας (χαχαχα!). Από την άλλη βέβαια, ωραίο και ως έχει! Cheerz!

Ααα, είναι θέμα εν γένει αρχιτεκτονικής! Δεν το σκέφτηκα ποτέ σε τέτοιο "pro" επίπεδο... Ok, mea culpa- δεν έχω ιδέα επ'αυτού!

Α! Υπάρχει πιθανότητα δηλαδή να βγεις σε live χωρίς να συνδεθείς με PA; Τότε ο χώρος θα είναι μικρός λογικά, άρα και τα 150W λογικά επαρκούν... Σε μεγάλο χώρο μόνο για μόνιτορ μεν, αλλά εκεί εξ'ορισμού θα έχει ηχητική (μη μου πείτε πως όχι!).

Σίγουρα δεν θέλω να ρίξω λάδι στην φωτιά, και εκ προοιμίου δηλώνω πως ίσως θα μπορούσα να χαρακτηριστώ ως αδαής επί ορισμένων θεμάτων που θίγονται. Απλά, ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν κάποιοι χρήστες που έχουν δουλέψει και στα δυο περιβάλλοντα/μηχανήματα (mac vs. pc) και για τον α ή β λόγο δε γοητεύτηκαν από το Mac. Στο πανεπιστήμιο δουλεύω και με mac λοιπόν, και αντί να αναφωνώ διαρκώς "τι φοβερό λειτουργικό", πιο συχνά οδηγούμαι σε εκνευρισμό. Ε ναι, προτιμώ τα windows based PCs, με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό. Επίσης, ποτέ δεν αντιμετώπισα crash ούτε στο XP desktop, ούτε στο Vista laptop. Άρα, τι λόγο θα είχα να αλλάξω σε mac, από τη στιγμή που όλες οι δουλειές μου γίνονται αγόγγυστα, και μάλιστα σε ένα OS που έχω συνηθίσει (δε λέω ότι είναι καλύτερο βέβαια- αυτό είναι υποκειμενικό). Καταλαβαίνω τα παράπονα που έχουν οι (αναρίθμητοι εδώ που τα λέμε) χρήστες των windows, αλλά πιστέψε με, έχω δει αρκετά crashes και στα mac του εργαστηρίου. Μία ή άλλη είναι στη συνείδηση μου. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά η μεγάλη επιτυχία της Apple είναι ο φετιχισμός που φαίνεται πως τα μηχανήματα της εμπνέουν σε ορισμένους κατόχους! Κατανοητό μεν για ευνόητους λόγους, αλλά δε νομίζω πως είναι θέσφατη η όποια υπεροχή των mac. Εν τέλει, ων ίσως αδαής σε θέματα ηχητικής παραγωγής υψηλότατων απαιτήσεων, όσο σεβαστές και αν είναι οι προσωπικές εκτιμήσεις εκάστου ημών, ανάμεσα σε pc και mac πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα επιλέγουν συνειδητά τα πρώτα, και η γνώμη/εμπειρία τους είναι αντίστοιχα αποδεκτές.

Τη διάχυτη στην υπόλοιπη δημοσίευση ειρωνεία δε βρίσκω λόγο να τη σχολιάσω... μπορεί και να έχεις δίκιο στην τελική- ειλικρινά δεν παίρνω θέση. Αλλά επ'αυτού που παραθέτω, νομίζω ότι αδικείς όλους εμάς που ασχολούμαστε με το ηλεκτρικό μπάσσο. Και αυτό γιατί, όπως υποθέτω γνωρίζεις, στην Ευρώπη πολύ απλά είναι πολύ δύσκολο να βρεις ορισμένα high end αμερικάνικα όργανα. Μάλιστα, πολλά εξ'αυτών τα βλέπαμε πριν 10 χρόνια πολύ σπάνια, από μουσικούς που τα έφερναν στις αποσκευές τους από τις ΗΠΑ. Δε φταίω εγώ που είναι δύσκολο να βρεις π.χ. ken smith στην Ευρώπη (που να πιάσω και πιο περιορισμένης παραγωγής κατασκευαστές). Για Ελλάδα δεν το συζητώ καν, καθώς οι τιμές στα ελάχιστα που βρίσκονται "ξεχασμένα" στο μοναδικό μαγαζί που τα έχω δει είναι εξωφρενικές. Άρα, οι ΗΠΑ είναι μονόδρομος, ειδικά αν θέλεις να έχεις επιλογή... Άρα τι λέω; Ας μην είμαστε απόλυτοι!

Χαχαχααχααχαχαχαχαχα! ;)