Τα πάντα

Και bonus track το smoke on the water… 1718661949962023.mov

Το δικό μου λιθαράκι στην Stratocasterοσύνη του πλανήτη Φαίνεται λιγο κόκκινη αλλα στην πραγματικότητα είναι midnight wine. American Standard body 1994 με American Standard maple neck 1998 και SCN by Bill Lawrence noiseless μαγνήτες.

Απο σημερινό λαιβ στα πλαίσια του ωδείου, που κάναμε σε ένα γειτονικό μπαράκι. Ο ήχος λίγο χάλια (έπαιζα με solid state champion και δεν άκουγα τίποτα), αλλά ευχαριστηθήκαμε αρκετά. Τα Χριστούγεννα το επόμενο… (εκτός απροόπτου…) 1718656256808618.mov 1718656128731873.mov 1718656050278789.mov

Το «απλό» ευχάριστω που έχει σαν εικονίδιο δεν αρκεί για σένα Κώστα!

Θες δουλειά. Αλλά αφού τη βρίσκεις, προσπάθησε.

Μα γράφεις κάθε φορά με όποιον και να συνεργάζεσαι τόσο εκπληκτικά και εμπνευσμένα που ώρες ώρες δαγκώνω τα χέρια μου από τη ζήλια. Ατέρμονη έμπνευση, πηγαίο ταλέντο που εκδηλώνεται συνέχεια, τι ωραία που περνάτε και βγαίνει αυτό και πάντα προσεγμένος ο ήχος, η ενορχήστρωση ακόμα και στα χαλαρό σου. Γιώργο, μόνο υποκλίνομαι στο ταλέντο σου και τη μεγάλη μουσική ψυχή σου. Εύγε. Μου άρεσε πάρα πολύ, μπράβο σας.

Τώρα τελευταία έχω παρατηρήσει πως το μπάσο το μιξάρεις πιο χαμηλά. Δεν έχει το presence που θα έπρεπε στη μίξη. Το έχω συγκρίνει και με παλαιότερά σου. Θεωρώ πως χρειάζεται να είναι πιο εμφανές, κάνω προσπάθεια να ακούσω την μπασογραμμή, ενώ το υπόλοιπο ηχητικό αποτέλεσμα είναι καταπληκτικά μιξαρισμένο και πολύ ζωντανό. Γενικά βγαίνει λίγο πρίμο το αποτέλεσμα λόγω της έλλειψης του μπάσου. Ήθελα να την πω αυτή την παρατήρηση. Το κομμάτι είναι καταπληκτικό και εμπνευσμένη η ενορχήστρωση, όπως πάντα.

Θόρυβος... Κάτσε να βάλω μια τάξη. Jack McDuff - Walking The Dog (1988) Jack McDuff - Hammond John Hart - guitar Cecil Bridgewater - trumpet Houston Person - sax Ron Bridgewater - sax Grady Tate - drums

Άρπα την

Ουστ! Θα βλέπω τον Eddie το βράδυ στον ύπνο μου...

'Οχι, στα 13 άκουγα κυρίως rock, blues και ηλεκτρονική, λίγο αργότερα άρχισα να καταπιάνομαι με την Jazz και κόλλησα άσχημα. Ακούτε Jazz, δεν υπάρχει "δεν μ'αρέσει". Όπως λέω συνήθως όταν ακούω αυτή την ηλίθια δικαιολογία: "δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεις έστω και ένα Jazz στυλ που να μη σου αρέσει". Πολλοί ακούνε κάποιο στυλ Jazz από δω κι από κει, αλλά δεν ξέρουν ότι (και) αυτό είναι Jazz. Υπάρχουν δηλαδή τύποι που τρελαίνονται για JazzoFunkoSoul καταστάσεις τύπου Jimmy Smith, Jack McDuff, Jimmy McGriff, Grant Green, Lou Donaldson, George Benson, Melvin Sparks, Blue Mitchell και αμέτρητους άλλους, αλλά αν τους ρωτήσεις θα σου πουν ότι...απεχθάνονται την Jazz. Στο μυαλό τους έχουν μια εντελώς στρεβλή εικόνα της Jazz, και συνήθως δεν φταίνε οι ίδιοι γι αυτο. Απ'το bio του...

Από που προκύπτει ότι κάποιος αυτοδίδακτος δεν ξέρει να διαβάσει η δεν ξέρει από νότες κλίμακες αρμόδια κτλ;

Lid - Lid

Φαντάζομαι, όχι 13 ετών. Καθότι εγώ όντως ήμουν 13, και έπεισα τον ιδιοκτήτη ενός δισκοπωλείου στην Κυψέλη ότι ήμουν ο ιδανικός άνθρωπος να αφήνει στο πόδι του τα απογεύματα που έπρεπε να πάει σε κάτι δουλειές έναντι του μυθικού ποσού των 200 ευρώ το μήνα. Ασφαλώς, κάθε μέρα ερχόντουσαν νέοι δίσκοι (ελληνικοί κυρίως) αλλά και επώνυμων ξένων, στους οποίους ο Corea άνηκε, δηλαδή τον είχαν παίξει και στο ραδιόφωνο. Όταν λοιπόν εμφανίστηκαν οι εν' λόγω δίσκοι, γράφτηκαν άμεσα σε κασέτα και έπαιζαν στο σπίτι μου μέχρι το πρωί, όπου κοιμόμουν για να ξαναπιάσω δουλειά το απόγευμα. Απολύθηκα βέβαια στο τέλος, δεν πολυενέκρινε ότι δεν ήμουν εξοικειωμένος με τη δισκογραφία του Πάριου. Υ.Γ. Από συνήθεια, έγραψα "ευρώ". Πολύ αστείο. Επρόκειτο βέβαια για δραχμές.

Καλά, αυτό δεν παίζει ρόλο, μπορεί να τύχαινε να ακούσεις στην ίδια ηλικία παλιότερες του δουλειές. Εγώ όταν άκουσα για πρώτη φορά το Friends είχα ήδη καμιά 30ριά άλμπουμς του, παλιότερα ή μεταγενέστερα. Η δισκογραφία του είναι τεράστια, τι να πρωτακούσει κανείς. Στη συλλογή μου αυτή τη στιγμή πρέπει να υπάρχουν 98 ή 99 άλμπουμς του, ζωή να'χουν. Τα'χω και τα δύο. Κορυφαία lives.

Ήμουν 13 χρονών ρε τρελοκομείο, το 78 που βγήκε το Friends. Πότε να τον ακούσω τον άνθρωπο, στην κολυμπήθρα; Το δεύτερο άλμπουμ του που άκουσα ήταν το δεύτερο (όχι το πρώτο) που έβγαλε με τον Hancock που παίζουν αντικρυστά (1979).

O Hans Zimmer είναι αυτοδίδακτος, νότα δεν μπορεί να διαβάσει κι αυτός (όπως κι ο Παπ.), οπότε μην ανησυχείς.

Αυτό το εξώφυλλο πήγα να βάλω αρχικά, αλλά άλλαξα γνώμη. Μπήκες λίγο "περίεργα" στον κόσμο του Chick, δηλαδή πριν το "Friends" δεν είχες ξανακούσει δουλειές του Corea, προσωπικές, διάφορες συνεργασίες ή Return To Forever?

Όσο για 'σένα Σάμη, ενώ δείχνω σεβασμό για τα διαστροφικά σου μουσικά γούστα, τα οποία και κατανοώ, μετά από την προσβόλα ότι ακούμε SRV και τέτοια, θα σου τραβήξω τώρα μαχαιριά:

Εγώ είμαι ιδιαίτερος συνθέτης, πιο κινηματογραφικός. Είμαι ο Hans Zimmer με στοιχεία του John Williams αν και αυτός είναι λίγο πιο σπουδαγμένος μουσικά θα έλεγα, όχι πως με κομπλεξάρει πολύ αυτό, αλλά όσο να είναι με κάνει να είμαι λίγο ανήσυχος. Από μουσικά γούστα, θα έλεγα πως έχω καλό μουσικό γούστο αν και επειδή μου αρέσουν και ελληνικά συγκροτήματα σαν τους ΠΥΞ ΛΑΞ και κάποια όλα μου προσάπτουν ανά καιρούς μια μουσική ελαφρότητα. Δε με απασχολεί αυτό. Δε νιώθω πως πρέπει να απολογηθώ, ξέρω πως είμαι ο καλύτερος και πως είμαι μουσικά και όχι μόνο δημοφιλής.

Τα στρουμφάκια φίλος είναι ιερά, από τότε που μπήκαν στο εξώφυλλο του Friends, το οποίο ήταν το πρώτο άλμπουμ του Τσικ που άκουσα. Για να σου συγχωρεθούν οι αμαρτίες καταδικάζεσαι να πας εκδρομή με τον μπάρμπα-Στρουμφ στο Άγιο Όρος.

Πάρε τον Samy, βρέστε και 2-3 άλλους (δεν υπάρχουν και παραπάνω) απίθανους με τα ίδια κάκιστα μουσικά γούστα και φτιάξτε μια μπάντα. "The NOIZ Deaf People Band" είναι ένα καλό όνομα. Λίγες πρόβες θέλετε μόνο, και σας βλέπω σύντομα να ανοίγετε τα lives της Satti στο Café de La Danse του Παρισιού ή σε ανάλογες τρύπες στα Εξάρχεια.