Η προσέγγιση της δισκογραφίας απο μουσικής πλευράς...

[izzy_livin]

οπως οι Radiohead δηλαδη.

 

 

οπως οι Red Hot Chilli Peppers δηλαδη .

 

οπως οι Radiohead & οπως οι Red Hot Chilli Peppers δηλαδη . ;D

 

Με αλλα λογια δεν εχει και ιδιαιτερη σημασια αν το τελικο αποτελεσμα ειναι ωραιο & συμφωνο με την "ιδεολογια του γκρουπ",το να πηγαινει καποιος σε live & να περιμενει να ακουσει ακριβως τον ιδιο ηχο με τον δισκο σε καποιες περιπτωσεις ειναι λογικο και σε καποιες οχι ,γενικα σε πολλα  ροκ live οι λεπτομερειες "χανονται στη μεταφραση" σιγα μη σκασει ο ακροατης των Blur μεσα σε ενα Wembley stadium με 80.000..αφηνιασμενα ;D  ατομα και τον μαυρο χαμο... αν δεν ακουστουν στα κομματια του "13" οι τρελλες παρεμβασεις , του William Orbit στην παραγωγη, απο την αλλη σε μια συναυλια των Pink Floyd οι λεπτομερειες αυτες μετρουν (για αυτο και στη σκηνη υπαρχουν..20 μουσικοι....& 200 samplers....) ;D

 

 

Απο εκει και περα η προσωπικη μου αποψη ειναι να τα δινεις ΟΛΑ στο στουντιο (κανοντας την καλυτερη παραγωγη που μπορεις και εξαντλωντας τη δημιουργικοτητα σου) αλλα και να τα δινεις ΟΛΑ στο live δινοντας ΕΝΕΡΓΕΙΑ και "γκαζι" στον κοσμο (αλλωστε για αυτο εχει ερθει να σε δει,αν ηθελε πιστοτητα θα καθονταν σπιτι του να ακουσει το δισκο σου) & ας μην ακουγεται "ιδιο με το δισκο" .

 

Οι μεγαλες μπαντες ετσι κι αλλοιως παντα τα καταφερνουν να το κανουν αυτο ,θυμαμαι ειχα δει live τους Clash ακριβως ενα μηνα μετα την κυκλοφορια του Santinista & δεν επαιξαν ουτε ενα κομματι απο αυτο το αριστουργημα οπως  στο δισκο,πραγματικα δεν μου καηκε καρφακι μια και...ηξερα οτι εβλεπα live το τελευταιο μεγαλο ροκ γκρουπ που υπηρξε ποτε και η ενεργεια που εδιναν αλλα και η παρουσια τους στη σκηνη και οι  "εναλλακτικες" (& striped down) εκτελεσεις των τραγουδιων  ηταν το κατι αλλο.

 

Συμφωνώ 100%.

Δεν υπάρχουν κανόνες όταν θες να πετύχεις κάτι.

Όλα είναι επιτρεπτά και για σχεδόν όλα υπάρχουν λύσεις.

 

Αχ κωλόφαρδε...πρόλαβες clash.. :'(

[blue]

 

Δεν με ενοχλεί καθόλου η αδυναμία μιας μπάντας να παίξει αυτά που έχει κάνει στο studio, αλλά απαιτώ η διασκευή που θα κάνουν στα κομμάτια τους για να παιχτούν live να μου διατηρήσει το ενδιαφέρον σε παρόμοια επίπεδα. Το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι το like spinning plates :

 

 

[distortion]

"β. μπει στο στούντιο και να παίξει όπως θα έπαιζε ζωντανά, ή με λίγα επιπρόσθετα στοιχεία."

 

To πιό έντιμο,κατά τη γνώμη μου,για όλους (μπάντα και ακροατές).

 

Υ.Γ. Συμφωνώ και με την προσέγγιση του blue.

[matawan]

Επίσης, απο μία καθαρά προσωπική σκοπιά, θα ήθελα να πω, οτι τέτοιου τύπου "προβληματισμοί", σε σχέση με το πως θα πρεπει κάποιος να αντιμετωπίσει το δεδομένο θέμα, με βρίσκουν λίγο αντίθετο. Κι αυτό γιατί ενδεχομένως να θέτουν τροχοπέδη στην ουσια της δημιουργικής διαδικασίας και το στούντιο είναι σημαντικό κομμάτι της. Είναι δηλαδή σα να μελετάς το τάργκετ γκρουπ σου ας πουμε, προτου αρχίσεις να γράφεις τα κομμάτια. Εντάξει ίσως να είναι λιγο τραβηγμένος ο παραλληλισμός, but im trying to make a point.

[Nikolas]

Καταρχήν να υπογραμμίσω ότι δε με ενδιαφέρει προσωπικά η δισκογραφία, απλά αναρωτιέμαι για το παραπάνω θέμα (που φαίνεται χτύπησα διάνα)...

 

Οι radiohead που τους έχω δει ζωντανά, είναι και παιχταράδες, και γενικά κάνουν ότι μπορούν για να βγάλουν τον ήχο του στούντιο (ή τουλάχιστον την εντύπωση), καθώς και διασκευές, αλλά με γούστο, κλπ...

 

Γιατί όμως η παραγωγή ή η στουντιακή ενορχήστρωση δε μπορεί να είναι μέρος του κομματιού και της συνθετικής διαδικασίας καταρχήν; Γιατι μιλάμε για πυρήνες, για αλήθειες κλπ. Πολλά είδη μουσικής (ηλεκτονική μουσική κυρίως) βασίζονται κυριολεκτικά σε στουντιακές τεχνικές.

 

(δ. η μπάντα να παίζει με Playback και να βγαίνουν όλα τέλεια! ;D)

 

Eπίσης να προσθέσω ότι με ενδιαφέρει η προσέγγιση στο ζωντανό, έναντι στην ηχογράφιση. ολίγον ανεξάρτητα με το θέμα εδώ, στην κλασσική μουσική οι στουντιακές τεχνικές περιορίζονται σε retakes και κανά EQ, κανά Reverb (και αυτό σε film music, κλπ).. Άρα εκ των πραγμάτων έχουμε το 100% β (όπου τα πάντα παίζονται και ζωντανά, ΑΚΡΙΒΩΣ όπως στο δίσκο). ;)

 

matawan : Δεν έχεις άδικο, αλλά να σου πω την αλήθεια (και πάλι εμπειρία απο κλασσική μουσικη), το θέμα target group είναι απολύτως μέσα στα πλαίσια του αναμενώμενου! Οι συνθέτες γράφουν παραγγελείες, ΓΙΑ κάποια συμφωνική, σύνολο, σολίστες, και ακολουθούν πολύ κοντά το στυλ αυτών... Το target group στην προκειμένη, ο πελάτης είναι αυτός που σε πληρώνει... Άλλωστε αν κάποιος ΕΧΕΙ τις δυνατότητες ενός στούντιο, θα μπορούσε να αναλογιστεί τι να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις, αφού, απλά, αλλάζει η συνθετική προσέγγιση (ανεξαρτήτως στυλ τώρα, όχι μόνο για κλασσική).

[Superfunk]

Εκει ειναι και το "προβλημα" σου,δηλ.οτι το αντιμετωπιζεις απο τη σκοπια της εντεχνης μουσικης,το ροκ ειναι αλλου παππα ευαγγελιο.Αν η μπαντα ξερει να...ροκ  ;D,ειναι ολα μια χαρα.. (Βεβαια στη χωρα μας δεν ξερουμε απο καλο ροκ αλλα μονο απο καλο λαδι... ;D & μπερδευομαστε...)

 

 

Γιατί όμως η παραγωγή ή η στουντιακή ενορχήστρωση δε μπορεί να είναι μέρος του κομματιού και της συνθετικής διαδικασίας καταρχήν;

 

γιατι στο στουντιο "εμφανιζονται" μπροστα σου χιλιαδες "ευκαιριες" manipulation του ηχου (αν βεβαια εχεις φαντασια)  & ο αυτοσχεδιασμος παει συννεφο.

 

πολλες φορες για αλλου ξεκινας και αλλου καταληγεις (ασε που στο 50% των περιπτωσεων τα manipulations γινονται στη ΜΙΞΗ οποτε η μπαντα δεν "παιζει" καν μια και τη δουλεια της την εχει ηδη κανει...)

[matawan]

matawan : Δεν έχεις άδικο, αλλά να σου πω την αλήθεια (και πάλι εμπειρία απο κλασσική μουσικη), το θέμα target group είναι απολύτως μέσα στα πλαίσια του αναμενώμενου! Οι συνθέτες γράφουν παραγγελείες, ΓΙΑ κάποια συμφωνική, σύνολο, σολίστες, και ακολουθούν πολύ κοντά το στυλ αυτών... Το target group στην προκειμένη, ο πελάτης είναι αυτός που σε πληρώνει... Άλλωστε αν κάποιος ΕΧΕΙ τις δυνατότητες ενός στούντιο, θα μπορούσε να αναλογιστεί τι να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις, αφού, απλά, αλλάζει η συνθετική προσέγγιση (ανεξαρτήτως στυλ τώρα, όχι μόνο για κλασσική).

 

Μα φυσικά, αν μιλάμε για έργο κατα παραγγελία, τα πράγματα αλλάζουν! Όπως αλλάζουν κι αν μιλάμε για ηχογράφηση "κλασσικού" έργου. Εκεί ο βασιλιάς του παιχνιδιού είναι η παρτιτούρα και το 90% της δουλειάς έχει γίνει πριν μπει κανείς καν στο στουντιο! Εκει πια, correct me if i am wrong, το ζητούμενο είναι η όσο το δυνατόν πιστότερη απόδοση της "στερεοφωνικής εικόνας" του μουσικού συνόλου και κάπου εκεί περιορίζεται και το ολο manipulation.

[haryy]

Eϊμαι της άποψης ότι το έργο που παράγει κάποιος δισκογραφικά θα πρέπει και να μπορεί να το αναπαράγει όσο το δυνατόν καλύτερα ζωντανά.

 

Πολλές φορές έχω ΞΕΝΕΡΩΣΕΙ σε συναυλίες όπου άλλο πήγα να ακούσω και άλλο άκουσα.

 

Για να σε δει κάποιος ζωντανά θα πρέπει να σε έχει ακούσει από κάποια δουλειά η οποία και του κέντρισε το ενδιαφέρον εξαιτίας του συγκεκριμένου τρόπου που ακουγόταν η ηχογράφηση.

 

Πολλές φορές οι καλλιτέχνες νομίζουν ότι τα κομμάτια τους θα αρέσουν το ίδιο στο κοινό με όποιο τρόπο και να τα παίξουν γιατί ήρθαν απλά να δουν "αυτούς".

 

Κατά τη γνώμη μου αυτό δεν ισχύει. Οι λόγοι που κάποιο τραγούδι αρέσει στο κοινό είναι πολλές φορές άγνωστοι στους ίδιους τους καλλιτέχνες και μπορεί να είναι κάποιο σόλο ή κάποιο συγκεκριμένο φωνητικό και ιδιαίτερο "γύρισμα" που μπορεί να κάνει τον ακροατή να του σηκωθεί η τρίχα ενω ο καλλιτέχνης νομίζει ότι απλά αρέσει η ..φάτσα του.

 

Οπότε όσο απομακρύνει ο καλλιτέχνης την Live εκδοχή από το ηχογράφημα, τόσο περισσότερο απομακρύνει τον ακροατή και από την αίσθηση που περιμένει να πάρει από την "κανονική" εκτέλεση του κομματιού.

 

Το "αλατοπίπερο" στην όλη υπόθεση (δηλαδή η διαφορά από ένα απλό Playback) είναι ακριβώς το γεγονός ότι η εκτέλεση των κομματιών είναι ζωντανή κάτι που από μόνο του θα κάνει την διαφορά αφού ακόμη και στο στούντιο, στο ίδιο περιβάλλον με τα ίδια μηχανήματα και ήχους, το ένα take διαφέρει από το επόμενο, πόσο μάλλον σε μια ζωντανή εμφάνιση όπου το περιβάλλον, η διάθεση, τα μέσα και το σύστημα αναπαραγωγής είναι διαφορετικά.

[skantzos]

μπορεί να είναι κάποιο σόλο ή κάποιο συγκεκριμένο φωνητικό και ιδιαίτερο "γύρισμα" που μπορεί να κάνει τον ακροατή να του σηκωθεί η τρίχα ενω ο καλλιτέχνης νομίζει ότι απλά αρέσει η ..φάτσα του.

 

αν βέβαια δεις μια συναυλία των beatles (αυτές με τα ουρλιαχτά...) μπορεί να βγάλεις το ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα  ;D

[Evilnye]

Σκεφτόμουν περίπου αυτό το θέμα αυτές τις μέρες και θα πω ότι αυτό που συνοψίζει και την άποψη μου είναι ακριβώς αυτό,

 

Αν τα κομμάτια, στον πυρήνα τους, έχουν ενδιαφέρον, τότε ανεξάρτητα απο στουντιακά ευρήματα και τρικς, θεωρώ πως θα μπορούν να σταθούν σε οποιαδήποτε περίσταση. Εννοώ πως οταν  οι στουντιακες παρεμβάσεις υπάρχουν για να κάνουν πιο "πικάντικο" το τελικό αποτέλεσμα, η ενέργεια του live και η αμεσότητα, είναι ικανές να καλύψουν το οποιο κενό. Αντίθετα, αν τα στουντιακα τερτιπια ειναι εκει για να κρύψουν τις αδυναμίες της σύνθεσης, φουσκώνοντας απλά τον ήχο, τότε δε νομίζω οτι υπάρχει ελπίδα :)

 

Και φυσικά μιας και η εμπειρία μου είναι σε πάρα πάρα πολλές μεταλ συναυλίες, είναι πάρα πολλές οι μπάντες οι οποίες λαιβ δε σταθήκαν όχι στο ύψος των περιστάσεων, αλλά και στο ελάχιστο και φυσικά κατηγορήθηκε το μαγαζί, ο σάπιος ήχολήπτης κτλ κτλ. (Μέχρι που είδα και μια δυο καλές σε σαπιομάγαζα και αντιλήφθηκα ότι μάλλον δε φταίει ο εξοπλισμός :P )

 

Μετά υπάρχουν και οι στουντιο μπάντες, πχ σκεφτόμουν συγκεκριμένα τους Shadow Gallery. Οι τυποι δεν κάνουν ΠΟΤΕ λαιβ. Γράφουν έναν υπερδίσκο με όλα τα στολίσματα και δε θα το δείξουν ποτέ ζωντανά. Προσωπικά κιόλας πιστεύω πως οι περισσότερες μπάντες progressive metal θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο.