Ιστορίες δισκογραφικής αποτυχίας

[bloody_sunday]

Μόλις πέτυχα ένα ωραίο άρθρο στην Guardian που ασχολείται με μερικές καραμπινάτες περιπτώσεις δισκογραφικής αποτυχίας μετά από τρελές πωλήσεις και μεγάλη φήμη (γνωστό στην καθομιλουμένη και ως "απ'τα ψηλά στα χαμηλά κι απ'τα πολλά στα λίγα"). Φιλοξενεί νούμερα, επώνυμες περιπτώσεις καλών και ποιοτικών μουσικών (ειδικά των Kaiser Chiefs που έχω δει λάιβ δυο φορές και εκτιμώ πολύ) και απόπειρες εξήγησης του φαινομένου.

 

Ιδού: http://www.guardian.co.uk/music/2011/oct/27/when-bands-fall-off-cliffs

 

Κάποια στιγμή αργότερα θα σταχυολογήσω με quotes μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του άρθρου.

 

Έχετε υπόψη σας και άλλα τέτοια λινκς? Θα προτιμούσα το θρεντ να σταθεί αφορμή για περισσότερο διάβασμα έγκυρων πηγών κι όχι για την εκατοστή φορά που θα αναμασηθούν τα ίδια επιχειρήματα περί θανάτου της δισκογραφίας (που βεβαίως μέχρι ενός πολύ σεβαστού βαθμού, αν και όχι συντριπτικού μέχρι στιγμής, είναι και σωστά). Ευχαριστώ.  :)

[jimskeet2002]

Μια παρατηρηση. Μιλαει γιε πωλησεις δισκων. Μου φαινεται λογικο αυτο καθως ολο κ περισσοτερος κοσμος μαθαινει πως να κατεβαζει μουσικη απο το ιντερνετ κ ολο κ λιγοτερος κοσμος δεν αγοραζει πια cd... Δεν μου φαινεται λογικος τροπος αξιολογησης της δημοτικοτητας μιας μπαντας....

[bloody_sunday]

Από τη στιγμή που μια μπάντα δεν είναι αφιλοκερδής, έχει ήδη περάσει μέσα από μερικά "κανάλια" εμπορευματοποίησης. Το κυρίαρχο είναι η δισκογραφία, η οποία δεν μετριέται μόνο σε πωλήσεις δίσκων αλλά και downloads κομματιών (πχ. από το ITunes) και έσοδα από δικαιώματα χρήσης του τραγουδιού σε airplay, διαφημίσεις κλπ., πέρα βεβαίως από τις συναυλίες. Το άρθρο μιλάει, έστω και λίγο, για τα λοιπά έσοδα αυτά, τα οποία συμπορεύονται με το κύριο που είναι η δισκογραφία.

[bloody_sunday]

Duffy's debut album, 2008's Rockferry, sold 2.2m copies in the UK, but it wasn't only her spectacularly misjudged advert for Diet Coke in 2009 that meant the follow-up, 2010's Endlessly, shed 90% of her audience to sell only 200,000 copies.

 

"Duffy is an interesting case," a music industry lawyer says, "because her story applies to a lot of artists. Buoyed by success, they immediately think, 'Why am I giving 6% of record royalties, a third of my publishing and a 20% management commission to other people? I am a genius! I will do it myself!' [Duffy parted company with her manager, Rough Trade's Jeanette Lee, and with Bernard Butler who produced Rockferry, and co-wrote and played on much of it] And then make a bad record without any guidance from professionals. And then they wonder why it's all gone wrong."

 

Αυτό έχει ψήγματα αλήθειας, αλλά η αξιοπιστία του παράγοντα είναι αμφισβητήσιμη μιας και δεν θα έλεγε κάτι ενάντια στο σύστημα στο οποίο βρίσκεται και εκ του οποίου αμοίβεται. Θα υπάρχουν παραδείγματα και υπέρ, και κατά αυτού, πάντως για να πούμε και του στραβού το δίκιο δε νομίζω πως στα υψηλά επίπεδα πωλήσεων μπορεί να πορευθεί κάποιος χωρίς την επαγγελματική δουλειά της προώθησης ενός καλού, έξυπνου και δικτυωμένου μάνατζερ.

 

 

But do the labels feel as bad as the bands?

 

"Not really," the A&R man says. "The truth is, labels don't give a shit about the next record; they only want to squeeze the pips out of this one – although this is a complex industry, so sometimes it works the other way. When Paolo Nutini took his last album into [his label] Warners, I know for a fact that everyone went, 'Oh my God …', thinking it was a bloody disaster. But it sold like fuck."

 

What did that journey upwards through success feel like?

 

"Oh, it's amazingly exhilarating," he says with a laugh. "But success like that blows your compass completely, it's so heavy, so all-enveloping. You do begin to think that perhaps you are God's gift. I spent three years touring White Ladder, but when the festivals and the champagne and the private planes suddenly stop, when reality kicks in again, the shock is numbing."

 

More recently, Gray cheerfully admits, his sales figures have "drastically reduced". Where once he might sell 1m copies, he'll now sell 200,000. His latest album (the live set Lost and Found) was digitally released for its first week exclusively through Groupon. The deal-of-the-day site emailed a link to half a million subscribers – "We have a very similar demographic, apparently" – and there was around a 1.5% take up.

 

"That's between 5,000 and 10,000 copies sold," he says. "Is that a success or a miserable failure? I've been working a lot in America over the last few years and it's extremely hard work selling any records at all. The figures have become pitifully small. The industry is on its knees."

[mustafank]

πάντως για να πούμε και του στραβού το δίκιο δε νομίζω πως στα υψηλά επίπεδα πωλήσεων μπορεί να πορευθεί κάποιος χωρίς την επαγγελματική δουλειά της προώθησης ενός καλού, έξυπνου και δικτυωμένου μάνατζερ.

 

Ακόμα κι αν έχεις κάτι πρωτότυπο και πραγματικά όμορφο να παρουσιάσεις, πιστεύεις πως στις μέρες μας είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις, αν πορευτείς χωρίς "σπρώξιμο" ;

 

[bloody_sunday]

Σε χαμηλά επίπεδα πωλήσεων όπως αυτά των ανεξάρτητων εταιριών ή γενικά των underground συγκροτημάτων των πολύ μικρών αγορών όπως πχ. το γερμανικό psychobilly ή hardcore, η προώθηση χρειάζεται (αν μη τι άλλο απλά για να... ακουστείς) αλλά δεν απαιτείται να είναι εξαντλητικό και πολύ προσεκτικά μελετημένο με μεγάλα μπάτζετ κλπ. Όσο ανεβαίνουμε όμως πιστεύω πως πρέπει να αφήνεται οπωσδήποτε στα χέρια των επαγγελματιών...

[mustafank]

Απλά, έχω στο μυαλό μου τις εξαιρέσεις, όπως πχ οι GY!BE (που νομίζω πως προωθούν μόνοι τους το υλικό τους).

 

_{^{βέβαια, δεν αναφέρομαι ακριβώς και στο τι πωλήσεις κάνουν, αλλά στο όνομα που έχουν δημιουργήσει}}

 

Πάντως και ο επαγγελματίας manager δεν είναι πανάκεια.Πρέπει να έχεις και κάτι να δείξεις (θέλω να ελπίζω  :-\).

 

_{^{αναφορικά με το παράδειγμα της αποτυχίας των Kaiser Chiefs στο τελευταίο τους άλμπουμ}}

[bloody_sunday]

Ναι, έχεις δίκιο. Τότε είναι απλά θέμα υλικού, των τάσεων της εποχής, της προώθησης από το ραδιόφωνο (το οποίο σε χώρες που γίνεται πανικός για το ποιος θα πρωτομπει σε playlists - όπως στη Βρετανία - δεν μπορούν να το προσεταιριστούν εύκολα ούτε οι ακριβοί μάνατζερς) ή και θέμα της χρόνιας κρίσης στη δισκογραφία (λέει πχ. το άρθρο ότι αν και είχαν hits οι Kaiser Chiefs, εν τούτοις οι πωλήσεις τους είχαν πέσει πολύ, το οποίο σημαίνει πως οι περισσότεροι αγοράζουν μόνο ένα κομμάτι κι όχι το δίσκο, ή τον κατεβάζουν τσάμπα).

 

Oι Godspeed You Black Emperor είναι το παράδειγμα της underground μπάντας που δεν "παίζει" στα ψηλά νούμερα, και που με σχεδόν μηδενική προώθηση διαδίδονται από στόμα σε στόμα και από αυτί σε αυτί λόγω της ποιότητας και ιδιαιτερότητας του υλικού τους που δεν είναι δέσμιο στυγνών εμπορικών κανόνων της αγοράς.

[mustafank]

Oι Godspeed You Black Emperor είναι το παράδειγμα της underground μπάντας που δεν "παίζει" στα ψηλά νούμερα, και που με σχεδόν μηδενική προώθηση διαδίδονται από στόμα σε στόμα και από αυτί σε αυτί λόγω της ποιότητας και ιδιαιτερότητας του υλικού τους που δεν είναι δέσμιο στυγνών εμπορικών κανόνων της αγοράς.

 

Αυτό είναι μια ελπίδα, αν και μάλλον τέτοια παραδείγματα είναι σταγόνα στον ωκεανό  :-\

[bloody_sunday]

...μπορεί, αλλά ας σημειώσω πως δεν θέλω να κατακρίνω ή να προχωρήσω στη συνηθισμένη δαιμονοποίηση του "εμπορικού", αφού εκατομμύρια φορές στα περίπου 60 χρόνια του μοντέρνου ποπ/ροκ μας έχει δώσει διαμάντια, και που βεβαίως χωρίς την εμπορική απήχηση δεν θα είχε καν γεννηθεί.