Jet72

Αφορμή για οπαδιλίκι. Εδώ τσακώνονται για κουραμπιέδες vs μελομακάρονα, καμία ελπίδα λέμε......

Το πιο ωραίο στην Eurovision είναι τα αφιερώματα στα παλιά τα χρόνια, με Μαριάννα Τόλη, με Τάνια Τσανακλίδου, με Ελπίδα αλλά και με ΑΒΒΑ (με την καταπληκτική splash/star κιθάρα! )

Αλλο ένα πράγμα που κάποτε θα πρέπει να κάνω, είναι να μάθω theremin!

Το πιο σημαντικό ξεχάσατε: δεν ήταν οι ποδιές, δεν ήταν το Σάββατο (ψέματα, ήταν! ), είχαμε και το πολυτονικό!! Το οποίο πάνω που το είχαμε κουτσομάθει, έπρεπε μετά να το ξεχάσουμε....

Τέτοιον παίχτουρα είχαμε να δούμε από την εποχή του Βάσια του Χατζηπαναγή Το άκουσα χωρίς να έχω ευθεία αναφορά στο ορίτζιναλ και μου άρεσε πάρα πολύ. Εύγε!!

Εντάξει, ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ. Για γάλα και μακαρόνια στείλτε μου προσωπικό μήνυμα

Περίεργο, ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ.

Με τρομάζει η διαπίστωση, τρέχω για μακαρόνια και γάλα...................

Αχ αχ αχ ταλαιπωριέστε άδικα. Ενώ εμείς οι συνθάδες τα έχουμε λύσει αυτά προ πολλού. Αγαπάμε άναλογκ και ψωνίζουμε ντίτζιταλ Είναι και το mojo κάπου εκεί χαμένο........... Συγγνώμη για το σπαμ αλλά.... Κρατώ το να μην χάνει κανείς την big picture.

Εντάξει! Τώρα νιώθω πολύ καλύτερα!! (δεν είμαι ο μόνος....... )

Ένας νέος συνάδελφος στη δουλειά, πρέπει να είναι γύρω στα 30-λίγο (άρα είναι παιδί της καθαρά ντίτζιταλ γενιάς) μου έδωσε να ακούσω ένα κομμάτι του, τυπου αμπιεντ συνθ-σάνουντσκέιπ, τεκνολάουντζ κλπ... ξέρετε.... αυτή η απροσδιοριστίλα που και να σου αρέσει δεν μπορείς να την τραγουδήσεις, ούτε καν να την χαρακτηρίσεις... Ήταν πολύ καλό (για να μην είμαι υπερβολικός και πω ότι γέλαγα από ενθουσιασμό όταν το πρωτο-ακουσα). Πώς το έκανες τόσο ενδιαφέρον; (μιλάμε για κομμάτι των δύο ακκόρντων και δυο εναλλασσόμενων αρπέζ). Έγραψε με το χέρι pseudo-sequenced parts, ηχογράφησε τα midi parts σε ταινίες και τα ξαναμιξάρισε, έβαλε μικρά (μικρά! ) λαθάκια, έκανε de-quantize (χωρίς όμως να φεύγει από τον ρυθμό), ΧΑΛΑΣΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ το κομμάτι του και τελικά το έκανε πολύ καλό, δίνοντάς του ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Είναι όπως ο ανθρώπινος χαρακτήρας: αν όλοι ήμαστε τέλειοι τότε δεν θα ήμαστε άνθρωποι. Τα μικρο-ελαττώματά μας χτίζουν τον χαρακτήρα μας (και σε όποιον αρέσουμε! )

Λίγο οff topic αλλά.... "Ride Like the Wind" is the debut single................ It features backing vocals by Michael McDonald and a guitar solo by Cross. The guitar solo was undermixed and barely audible. Αυτός ο M.McDonald! Όπου έχωνε τη μουσούδα του κάτι καλό έβγαινε πάντα.....!

Αρθουρ;; Η φράση "if you get caught between the moon and N. Y. city" μου είχε κάνει φοβερό κλικ όταν την άκουσα πρώτη φορά. Θες και οι κλασικές "αμερικάνικες" αρμονίες του C.C., θες και η μέλλοου αντίστοιχη ταινία, μου είχαν κάνει πολύ εντύπωση.......... Για το outro solo, μου αφήνει την ίδια εντύπωση που έχω και για το αντίστοιχο στο Burning Heart των Survivor: άσε τον κιθαρίστα να κάνει ό,τι θέλει για να γίνει πιο αργό το fade out..... Άσε που στο ράδιο αυτά κόβονται πριν φτάσουν στη μέση, είναι καμπανάκι ότι το κομμάτι τελειώνει και έτσι σπάνια τα ακούμε ολόκληρα! Δεν του το 'χα πάντως του C.C. ότι έχωνε με ευκολία....

Δεν εξηγείται αλλιώς, γερνάω μάλλον. Ο στόχος για αυτές τις γιορτές ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΣ είναι να δω το "Βυθίσατε το Βίσμαρκ" (πολλά γαλόνια λέμε) και μετά τον Πολίτη Κέιν. Και grainy effect και απ' όλα...........

Η πρώτη εκδοχή είναι σ α ν να το έγραψε ο Jarre και μάλιστα κάπου το 1995....! Ωραία και τα δύο, δεν μπορώ να διαλέξω. Στο πρώτο μπορεί να λείπει η iconic bassline ΑΛΛΑ διατηρείται όλη η ατμόσφαιρα, παρά το γεγονός ότι το κομμάτι έχει έρθει ηχητικά 30 χρόνια εμπρός!

Ωραία και πλήρης σύνοψη! Σε κάνει να θες να ακούσεις για 4578236457η φορά ξανά το κομμάτι. Κάποιες επιπλέον σκέψεις: Πώς μπορεί κάποιος να περιγράψει κάτι τόσο "iconic"; Τόσο εμφυτευμένο στα αυτιά μας και στα μουσικά μας κύτταρα; Αν είναι πολύ απλό, θα πει ότι έχει τη μαγεία της απλότητας. Αν είναι πολύ σύνθετο, θα πει ότι έχει τη μαγεία της ιδιοφυίας που χειρίζεται την πολυπλοκότητα. Αν είναι και λίγο λάθος, θα πει ότι έχει τη μαγεία της στιγμής, αυτό το κάτι που το κάνει μοναδικό και δεν αντιγράφεται κλπ κλπ Τελικά όταν ακούμε ΤΕΤΟΙΑ κομμάτια, ακούμε όντως τη μουσική τους ή απλά τριγγάρουμε τους εγκεφαλικούς νευρώνες που αυτά μας έχουν σχηματίσει εδώ και δεκαετίες; ΥΓ But can he play SOTW? Eventually he can not......... !

Πιθανώς ένα ΛΑ χαμηλότερο του 440 να ενοχλεί κάποιον που έχει perfect pitch!

Πατάτες κομμένες για τηγάνι ΑΛΛΑ ψημένες στο φούρνο με λίγο λάδι (και μετά πάπρικα! ) Τις τρως ανένοχα. Σουτζουκάκια στο φούρνο - και μετά τα ρίχνεις στη σάλτσα και παίρνουν μία βράση. Γλιτώνεις το τηγάνι και τα τρως ανένοχα. Πρόσθεσε τα παραπάνω και απόλαυσε υπεύθυνα!

Πολύ ωραία φωνή. Και πολύ ωραία χροιά (γιατί αυτό είναι δώρο, δεν μπορείς να το πολυ-αλλάξεις). Δροσερός και ταυτόχρονα bulky κατά ένα τρόπο. ΥΓ Όσο για το θέμα της προφοράς, αν θες να τραγουδάς αγγλικά αλλά δεν σου κάθεται όπως θες, μπορείς να τραγουδήσεις.... Julio Iglesias....

Η διαφωνία είναι η μητέρα της προόδου! Εγώ πάλι συμφωνώ με όσα γράφεις και όπως τα τοποθετείς - τα οποία με προβληματίζουν βέβαια γιατί μου χαλάνε το απόλυτα όμορφο ψέμα που λέγαμε....... Για να μείνω στα δικά μας, θέλω την τομή τύπου ΄"παίρνω την τεχνολογία και την στείβω για να βγάλω ό,τι έχω εμπνευστεί". Αν και νομίζω πως και σε επαγγελματικό επίπεδο πολλές φορές παίζει το ανάποδο, παίρνω την έμπνευση από ό,τι έχει να μου προσφέρει η τεχνολογία. Δεν πειράζει, ό,τι δουλεύει στον καθένα... ΥΓ από την Billie Eilish συζητάμε για τους Pink Floyd. Μια χαρά το θρεντ, το φέραμε στα μέτρα μας

Ίσως γιατί προσομοιώνεις την κανονική διαδικασία ηχογράφησης φυσικών οργάνων. Συμπεριφέρεσαι στο synth ως πηγή ήχου και έτσι το τελικό αποτέλεσμα πλησιάζει λίιιιιγο καλύτερα στην ιδέα των μουσικών που παίζουν μαζί, παρά στο demo ενός καλού w/s (τα λέγαμε και σε άλλο thread).

Τα είπες ΟΛΑ. Βέβαια, άλλο η τέχνη (ήτοι - κατ' εμέ-, το απόλυτα όμορφο ψέμα που θα σε αγγίξει εσωτερικά) και άλλο μουσική βιομηχανία κλπ κπλ, ήτοι κυνηγάω το απόλυτα όμορφο $$$. Ο περιορισμός ανοίγει τεράστιες πόρτες έμπνευσης. Αν σου δώσουν ένα χαρτί και ένα μολύβι μπορείς να κάνεις απίστευτα πράγματα - από πλευράς έμπνευσης. Αν σου δώσουν τα τελειότερα σχεδιαστικά προγράμματα πιθανώς να χαθείς κάπου στη μετάφραση και τελικά να φτιάξεις ένα τέλειο... demo των δυνατοτήτων του προγράμματος. Κάποιοι μπορούν να κάνουν συνδυασμό των δύο - και βέβαια αυτοί είναι που μεγαλουργούν. Και κάτι άλλο: φεύγοντας από το απόλυτα τέλειο (quantized, digital κλπ) πηγαίνεις σε πιο organic ακούσματα (και αυτό σίγουρα είναι πιο γλυκό στο αυτί). Μεγάλες κουβέντες ανοίγουν, αυτά κανονικά θέλουν τζάκια, ουίσκια και καλή παρέα

Το μόνο που μου λείπει είναι λίγο γηπεδικό echo (από αυτό της κιθάρας σου) και στην φωνή. Όσο για το σόλο... έπος!

Αν και μπήκα να το ακούσω για το σόλο (πείτε μου ότι έτσι κάνατε και σεις...) τελικά έπιασα τον εαυτό μου να δέχεται όλο το κομμάτι ως σύνολο. Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου, από όλες τις σκέψεις που έκανα ακούγοντάς το, μοιράζομαι μαζί σας μία: όταν υπάρχει συναίσθημα και ποιότητα στην έκφραση τότε ΔΕΝ χρειάζεται το μινόρε ως βάση σύνθεσης.

Ένα τεράστιο Λάικ για ό,τι παραπάνω έχω διαβάσει. Ειναι σαν να ψάχνεις ποιος έβαλε το γκολ: ο επιθετικός με την κεφαλιά-ψαράκι; Ή μήπως ο προπονητής που τον εμπιστεύτηκε; Ή μήπως ο πρόεδρος, που εμπιστεύτηκε και πλήρωσε και τον παίκτη και τον προπονητή; Ή μήπως ο κόσμος που εμπιστεύτηκε τον πρόεδρο; Ναι, αλλά δεν πληρώνει τα εκατομμύρια ο κόσμος, ο πρόεδρος τα αποφασίζει! Τι; Και όμως, ο κόσμος τα πληρώνει, άμεσα ή έμμεσα. Ναι σιγά μην περιμένουν από τα δικαιώματα και τα εισιτήρια. Από αλλού ρέει το χρήμα. Και το θέμα δεν είναι ποιος το δίνει αλλά ποιος το παίρνει, σωστά; Τι να σας πω, τέτοια πράγματα ΔΕΝ μπορώ να λύσω και για αυτό δεν έγινα επαγγελματίας αθλητής ή μουσικός. Όμως η απλότητα κάποιων ανθρώπων που δεν ντρέπονται να μιλήσουν και μιλάνε βασιζόμενοι στην επιτυχία τους και την αγάπη του κόσμου, αυτή την απλότητα την χαίρομαι και προσπαθώ να διδάσκομαι απο αυτή.