100+ χρόνια ηχογραφήσεων... εξέλιξη, στασιμότητα και οπισθοδρόμηση

[nikodemos]

Σε γενικές γραμμές και για να μην μακρηγορώ, θεωρώ πως, από μία συλλογική διαδικασία, που έχουν υπάρξει στο παρελθόν τόσο η μουσική, όσο και το σινεμά, οδηγούμαστε σε μια "ιδιωτική", "προσωπική", ενδεχομένως και ¨απομονωμένη" δημιουργία, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται.

 

 

+1000 και από εμένα.......με την διαφορά ότι θεωρώ πως τα αποτελέσματα είναι ως επί το πλείστον καταστροφικά....

 

μουσική δημιουργία (ή καλύτερα η υλοποίηση της ;)) = contribution

[marathon]

....ταυτόχρονα θα σήμαινε την εγκατάλειψη ενός τεράστιου υπάρχοντος στοκ απούλητων cd τίτλων και συσκευών αναπαραγωγής ;)

Γιατί τώρα δηλ τα cds πουλιούνται? Όσο για τις συσκευές αναπαραγωγής (μιλάω πάντα για τη μάζα και όχι για ορκισμένους-ψαγμένους εραστές του ήχου...εγώ δεν ανήκω σε αυτούς), νομίζω ότι το μέλλον είναι ορατό πια...wireless δίκτυα και συσκευές πολλαπλών χρήσεων.

[nikodemos]

Γιατί τώρα δηλ τα cds πουλιούνται? Όσο για τις συσκευές αναπαραγωγής (μιλάω πάντα για τη μάζα και όχι για ορκισμένους-ψαγμένους εραστές του ήχου...εγώ δεν ανήκω σε αυτούς), νομίζω ότι το μέλλον είναι ορατό πια...wireless δίκτυα και συσκευές πολλαπλών χρήσεων.

 

...μα αυτό λέω......πως υπάρχει ένα τεράστιο στοκ τίτλων και συσκευών που παραμένει απούλητο ;)......

 

...τώρα όσο για το μέλλον που περιγράφεις το βρίσκω λίγο τρομακτικό......αλλά νομίζω πως αυτό είναι άλλη συζήτηση......ας μείνουμε καλύτερα στο τι έχει γίνει ως σήμερα :)

[matawan]

+1000 και από εμένα.......με την διαφορά ότι θεωρώ πως τα αποτελέσματα είναι ως επί το πλείστον καταστροφικά....

 

μουσική δημιουργία (ή καλύτερα η υλοποίηση της ;)) = contribution

 

Σε γενικές γραμμές κι εγώ συμφωνώ μαζί σου, ότι η μουσική δημιουργία σαφέστατα κερδίζει ως συλλογική διεργασία. Αλλά εδώ πέρα νομίζω οτι πλέον μιλάμε για ένα γενικότερο κοινωνικό φαινόμενο του οποίου συνέπεια εν τέλει είναι και η "εξατομίκευση" της δημιουργίας.

 

[marathon]

Νομίζω ότι έχεις ανοίξει πολλά-παράλληλα θέματα με μεγάλη σπουδαιότητα το καθένα, που το μόνο που θα καταφέρουμε έιναι να πηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο (και είναι κρίμα). Σπάστα καλύτερα

Ας επικεντρωθώ σε ένα

 

- η εμμονή στην πολυκάναλη - σταδιακή ηχογράφηση και τις περισσότερες φορές χωρίς την ταυτόχρονη φυσική παρουσία του συνόλου των εκτελεστών επηρέασε την αντίληψη και προσέγγιση των συντελεστών (δημιουργών και εκτελεστών) σε ότι αφορά την προσέγγιση της μουσικής δημιουργίας?...έχει ακουστά αποτελέσματα?....τι βελτίωσε και τι επιδείνωσε αυτή η λογική?

Η μη ταυτόχρονη φυσική παρουσία του συνόλου των εκτελεστών, νομίζω, ότι οφείλεται στη έλλειψη πολλών ταλαντούχων μουσικών στο ίδιο σχήμα σήμερα (γι αυτό, ας πούμε, ακόμα θαυμάζουμε τους κιθαρίστες του 70-80'), αλλά και στην εκμετάλευση των σύγχρονων τεχνολογιών.

Απο εκεί και πέρα η παρουσία του παραγωγού-ενορχηστρωτή αποκτά έτσι ιδιαίτερη σημασία (όχι πως δεν είχε παλιά...). Στο Harem (υβριδικό cd-dvd της Brightman δείχνει στα makeoff, πως έκλεισαν στούντιο στην Πράγα, αλλά τις κιθάρες τις έγραψαν στη Γερμανία, τα βιολιά στην Αίγυπτο, τις τάμπλες στον Λίβανο...και έτσι είχαν πάντα τους καλύτερους μουσικούς του είδους, με σαφή επίδραση στο τελικό αποτέλεσμα. Εγώ προσωπικά θεωρώ μαγικό αυτό το συλλογισμό σύνθεσης-αφαίρεσης-τελικής παραγωγής (δηλ έχω ένα κομμάτι στο μυαλό μου, το σπάω σε όργανα ανα χώρα-τόπο και ξανασυνθέτω).

Έχοντας και μία μικρή εμπειρία σε online jamming, θεωρώ επίσης μαγικό ότι μοιράζομαι ιδέες και ήχους με κάποιον από την άλλη μεριά της γής που σκέφτεται σαν και εμένα...αλλά δεν θα τον γνωρίσω ποτέ!

[St4rg4z3r]

Ίσως όμως να μήν ισχύει τόσο όσο νομίζουμε η εξατομίκευση της δημιουργίας, απλά πλέον οποιοσδήποτε έχει τη δυνατότητα να "παρουσιάσει" την δημιουργία του χωρίς να πρέπει να κριθεί το υλικό του (άρα και πληθώρα εξατομικευμένων έργων) , καθώς παλιότερα για να καταφέρεις κάτι τέτοιο ήταν αναγκαίο το προνόμιο της χρηματοδότησης. Δηλαδή πιστεύω οτι ακόμα το μεγαλύτερο και σημαντικότερο ποσοστό της δημοσιευόμενης μουσικής είναι αποτέλεσμα συλλογικής συμμετοχής, αν και έχει διαφοροποιηθεί αρκετά ο τρόπος δρομολόγησης των αρμοδιοτήτων.

[billpos]

Πολύ καλό θέμα, και παρεπιπτόντως το είχαμε συζητήσει σε μία μουσική παρέα πρίν από μερικές μέρες.

 

Η γνώμη μου είναι ότι τελικά όλο αυτό το post prossesing (εφέ, κομπρέσορες, EQ, voice pitch, και ένας θεός ξέρει τι άλλα), έχουν σαν αποτέλεσμα, να τελειοποιηθεί μεν η ποιότητα παραγωγής, να χαθεί όμως ο χαρακτήρας της μουσικής, που σε ορισμένα στύλ (βλέπε rock και ειδικά σε τραγούδια με "πολιτικό" στίχο), πιστευώ ότι αφαιρούν από τον χαρακτήρα.

Επίσης κάνουν όλα τα γκρούπ να ακούγονται ίδια...

 

Σκεφτείτε πως θα ακουγόταν πχ το "street fighting man", αν οι Stones το ηχογραφούσαν σήμερα με τέλεια παραγωγή και τίγκα στο εφέ. Θα είχε το κομάτι τη "ΔΥΝΑΜΗ" που έχει?

 

Ούτε να το φανταστώ δεν θέλω....

[marathon]

Η γνώμη μου είναι ότι τελικά όλο αυτό το post prossesing (εφέ, κομπρέσορες, EQ, voice pitch, και ένας θεός ξέρει τι άλλα), έχουν σαν αποτέλεσμα, να τελειοποιηθεί μεν η ποιότητα παραγωγής, να χαθεί όμως ο χαρακτήρας της μουσικής, που σε ορισμένα στύλ (βλέπε rock και ειδικά σε τραγούδια με "πολιτικό" στίχο), πιστευώ ότι αφαιρούν από τον χαρακτήρα.

Εγώ δεν συμφωνώ μαζί σου. Ο χαρακτήρας τη μουσικής οφείλεται στο ταλέντο των συντελεστών. Η ομοιότητα που λές, οφείλεται στην έλλειψη ταλέντου...και στην ανάγκη για πωλήσεις.

[billpos]

Εγώ δεν συμφωνώ μαζί σου. Ο χαρακτήρας τη μουσικής οφείλεται στο ταλέντο των συντελεστών. Η ομοιότητα που λές, οφείλεται στην έλλειψη ταλέντου...και στην ανάγκη για πωλήσεις.

 

Δεν διαφωνω.

 

Απλά, άλλος έχει το ταλέντο (μουσικοί) και άλλος την ανάγκη για πωλήσεις (παραγωγός - εταιρεία)

 

Εκεί γίνεται η σφαγή τη σήμερον ημέρα, θέλοντας να πετύχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο target group, κάνουν τελικά μία στρογγυλή μουσική σούπα που θα "αρέσει" σε κοινό από 8 έως 88 χρόνων.

 

Πόσο μούχουν λείψει συγκροτήματα σαν τους "Green On Red" : Αυτο μας αρέσει, αυτό παίζουμε, όπως αρέσει να το ακούμε εμείς και σε όποιον αρέσει ας το ακούει κι αυτός. Οι υπόλοιποι REM....

 

Αν με καταλαβαίνεις, δεν γουστάρω το ιλουστρασιόν.

[marathon]

Αν με καταλαβαίνεις, δεν γουστάρω το ιλουστρασιόν.

Πάλι δεν συμφωνώ μαζί σου, υπάρχουν μεγαλύτεροι ιλουστρασιόν από τους Stones (από τότε που ξεκίνησαν?)

 

Απλά, άλλος έχει το ταλέντο (μουσικοί) και άλλος την ανάγκη για πωλήσεις (παραγωγός - εταιρεία)

Το ταλέντο δεν αποκλείει την ανάγκη για πωλήσεις...έχει περάσει η εποχή των ζωγράφων της Μονμάρτης