Πίνακας συμμετοχής

Κι εγώ δεν το πιάνω αυτό το θέμα με το ντύσιμο. Τουλάχιστον από Αμερική πλευρά, το βλέπεις πλέον παντού σε βίντεο. Είναι σα να ζουν όλοι σε τροπικό κλίμα και να ντύνονται σε απόλυτο σκοτάδι: όσο λιγότερα ρούχα γίνεται και ό,τι κάτσει. Τα υποδήματα δε, έχουν απαγορευτεί συλλήβδην με εξαίρεση κάποια βαθύτατα κακόγουστα πέδιλα και σαγιονάρες. Όσον αφορά τον τύπο του βίντεο, αν ήμουν ο ιδιοκτήτης του εστάμπλισμεντ και τον έβλεπα έτσι μπροστά μου, θα του πλήρωνα τα έξοδα να γυρίσει σπίτι του, να ντυθεί και να ξανάρθει.

Ακριβώς αυτό ετοιμαζόμουν να πω αλλά το έγραψε ο SF. Δυστυχώς για να σε πάρει κάποιος στα σοβαρά, πρέπει εκτός από το να παίζεις καλά, να έχεις καλό-επαγγελματικό ήχο, να έχεις ετοιμάσει το υλικό σου χωρίς κενά, να έχεις ευελιξία στο ρεπερτόριο εφ' όσον παίζεις covers, να έχεις κάποια αξιοπρεπή όργανα και όχι κλασσική κιθάρα από το Lidl, και πρωταρχικά να είσαι ντυμένος καλύτερα από το κοινό που ήρθε να σε δεί, σαν να παρουσίαζες τη δουλειά σου σε κάποιο μεγάλο stage! Στην περίπτωση του βίντεο, ο μουσικός φαίνεται σαν να γύρισε απ' τη λαική... Στο live ότι κι αν είναι αυτό, 'πουλάμε' ήχο και εικόνα!

Που ειναι το δυσκολο; Βαζω οσα θελω.

Δεν ανοιγετε κανα θεμα "Σας σπαει η χορδη την ωρα του σολο" για να παμε στα πιο σοβαρα?

Nope...

Πραγματικά, είναι πολύ όμορφο έτσι.

αυτο τωρα τι ειναι? εσυ ειπες για μερσεντες 50κ με ολη την τεχνολογια πανω. μια gibson lp του 60 πιο πολλα πιανει απο αυτο που ποσταρες. το τι αξζει καθε αντικειμενο ειναι τα χρηματα που ειναι διατεθειμενος καποιος να δωσει, κανεις δεν ισχυριζεται οτι η κιθαρα εχει αυτο το κοστος, ειναι η υπεραξια που πουλαει. Καλως η κακως αυτο ειναι. Καποιοι τα εχουν και τα σκανε και πιθανον να μην παιξουν και ποτε παρα μονο να τις εχουν σαν εκθεματα και μαγκια τους. https://reverb.com/en-nl/item/80520010-1960-gibson-les-paul-standard-sunburst

Mε την διαφορα οτι η μερσεντες σε 10 χρονια θα εχει την μιση αξια ενω η gibson ισως και την διπλη. Προφανως ειναι για συλλεκτες και για αυτους που το βλεπουν σαν επενδυση.

Μπα εκεί δεν παίζει να σου πουλήσουν τέτοιο παραμύθι. Με 50.000 αγοράζεις καινούρια αυτόματη mercedes με όλη την τεχνολογία πάνω.Πως γίνεται μια κιθάρα από δύο κομμάτια ξύλο να κοστίζουν τόσα λεφτά.Δεν γινεται.

Παιδιά ο ανθρωπος παιζει σε μαγαζί που βρισκεται στο Key Largo, FLORIDA. Οποιαδήποτε συζήτηση περι ενδυματολογικού (και γενικότερα κοινωνικού) κώδικα είναι χαμένη απο τα αποδυτήρια.

Νομίζω ότι το είχα ξαναγράψει, είναι από εκείνα που όσοι δεν με γνωρίζουν θεωρούν ότι κάνω πλάκα. Αν πάω οπουδήποτε για φαγητό και έχει μουσική (ειδικά αν έχει ζωντανή μουσική) απλώς φεύγω. Είναι λάθος και για το φαγητό και για τη μουσική. Για το ποτό, αν και δεν το κάνω εδώ και δεκαετίες, είναι μία άλλη συζήτηση.

O Dio συγχωρείτε για ολα

Πωπω αυτό το κίτρινο μιλάμε δεν γραφει καθόλου παρα μόνο σε βαθύ σκοτάδι.

Πατροπαράδοτα.

Δεν έχεις πάει ποτέ σε πανηγύρι? Μια χαρά συνδυάζονται τα κλαρίνα και η προβατίνα σε λαδόκολλα

Το τραγούδι που παίζει είναι πολύ γνωστό, από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μιάς από τις πίο hip μπάντες των 90s, το ντύσιμο του είναι ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ, δεν τους νοιάζει, δεν είναι το χωριό μας, σε χίπστερ πιτσαρία παίζει στη φλοριντα όχι σε λούξ δεξίωση, στο συγκεκριμένο μαγαζί μπορεί και να φουμάρεις μπάφους σε καμιά γωνία. Εδώ μπορεί να παίζεις σα μουρλός 60+ τραγούδια για κανά 80άρι, ο τύπος μπορεί να καθάρισε 250άρι εκεί για κανά δίωρο με 25 τραγούδια και μπορεί να λέω λίγότερα φράγκα και περισσότερα τραγούδια. Προσωπικά δε μου άρεσε η εκτέλεση ούτε ο ήχος του, γενικώς μάπα, αλλά γεμίζει η ώρα με χαζοoverdubs και μιά χαρά κάνεις ένα 2λεπτο τραγούδι μέχρι και 7 λεπτά. με 20 τέτοια έχεις δύο ώρες! Πολύ χοντρικά αλλά.... Σίγουρα θες και όλα τα παρελκόμενα , ταμπούρλα, μηχανήματα κτλ αλλά αν είσαι αρπακολατζής σαν αυτόν δεν είναι και πυρηνική φυσική. Αν υπήρχαν αυτές οι πληρωμές εδώ με τόσο μικρό ρεπερτόριο θα ήταν παράδεισος.

Το ότι είναι ξυπόλυτος και εμένα δεν μου άρεσε, στο κάτω κάτω σε εστιατόριο βρίσκεται όχι στην κρεβατοκάμαρα του

Προφανώς. Επίσης όλες οι δουλειές έχουν "μοναχικές στιγμές ". Αν κάμω εγώ παπάδες νομικά, νομίζεις τις καταλαβαίνει ο εντολέας; Και το χώ νοιώσει πολλές φορές

Μένω στο νοίκι και απ' ότι φαίνεται θα μένω στο νοίκι για τα επόμενα 140-150 χρόνια. Συμπτωματικά, καμιά 500αριά μέτρα απ' το πατρικό μου. Εκεί δεν πρόκειται να επιστρέψουμε ούτε εγώ ούτε ο αδερφός μου, μιας και έχουμε και οι δύο τετραμελείς οικογένειες και τα 56 τετραγωνικά το έκαναν μία φορά το θαύμα τους με τετραμελή οικογένεια. Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από το '80 και το '90, άλλες οι ανάγκες για χώρο σήμερα. Μερικές σκέψεις με αφορμή το thread αλλά όχι στενά σχετιζόμενες με το θέμα: Αξιοσημείωτο πόσο δενόμαστε με τη γη ή και με τα ντουβάρια οι Έλληνες. Δεν κουνάω δάχτυλο, μέσα κι εγώ. Άλλοτε θα έκοβα αυτοστιγμή την κουβέντα, σήμερα αν ήταν βιώσιμο μάλλον θα έφευγα απ' την Αθήνα. Μάλλον όχι για χωριό με 30 κατοίκους, αλλά π.χ. για πρωτεύουσα νομού ή παραπλήσιο μέγεθος... χωρίς σκέψη. Το κοκτέϊλ σχεδόν μηδενικής οικοδομικής δραστηριότητας για κάμποσα χρόνια και απότομης αλλαγής συσχετισμών λόγω βραχυχρόνιας μίσθωσης περιμένει έναν καταλύτη για να γίνει καμπούμ. Δεν ξέρω ποιος θα είναι αυτός και πώς θα έρθει. Δεν ξέρω καν αν έχω δίκιο. Αλλά όσοι από τη γενιά μου τουλάχιστον αλλά όχι μόνο (είμαι 41) δε βρήκαν έτοιμη λύση, πώς να το πω κομψά, are already drinking him. And by the looks of it they will certainly continue drinking him dryly for the foreseeable future.

Πως τα κατάφερα πάλι έτσι ρε γαμώτο μου? Είπα να βάλω πλώρη για κάνα Montage M6, και βάζω το MODX7 μου για πούλημα. Στο δρόμο βλέπω κάτι 7μηνες λίστες αναμονής και αρχίζω να παίρνω ανάποδες. Πόσο σκατά τα έχει κάνει η Yamaha με αυτό το synth δεν περιγράφεται, όλος ο πλανήτης έχει μπει σε λίστα αναμονής. Στο μεταξύ το MODX7 μου έφυγε πριν κάνα μήνα με μια €500ρα χασούρα στην τσέπη μου, και το setup μου έμεινε χωρίς leader. Και τώρα αρχίζω να έχω συμπτώματα στέρησης. Με κανένα άλλο synth στο παρελθόν δεν είχα νιώσει στερητικό σύνδρομο, πλην στην περίπτωση των Hammond μου. Συνήθως ότι synth πούλαγα το αντικαθιστούσα άμεσα με κάτι εφάμιλλο ή καλύτερο, με το MODX αυτό ακόμα δεν έχει γίνει. Το Montage M φαντάζει μακρινό όνειρο με τις βλακείες που κάνει η Yamaha, οπότε με βλέπω σύντομα να αγοράζω ξανά ένα MODX7(+) και να τελειώνει το θέμα. Anyway, θα δω τι θα κάνω... Η παρακάτω 2λεπτη ηχογράφηση είναι η τελευταία που έκανα με το MODX. A ρε MODXάρα, πραγματικά λείπεις!

Ο νέος μας δίσκος προέκυψε σχεδόν από το πουθενά. Κι όπως συνήθως συμβαίνει με τα ξαφνιάσματα, είναι αυθόρμητος, ειλικρινής, έντονος, αληθινός. Πάνω απ’ όλα, αποτελεί μια ακόμα κατάθεση της ανάγκης να βεβαιώσουμε πως το πέρασμα μας από τη γης εμβαπτίστηκε σε μια ηχητική κολυμβήθρα, καθαγιάστηκε με νότες και αναπνέει σε πάλκα και χώρους ηχογραφήσεων, σε δωμάτια ξενοδοχείων, στο δρόμο. Το παίξιμο είναι η ευλογία και οι δοκιμασίες μας. Η μουσική μας χάρισε τον κόσμο όπως τον ζούμε και θα την υμνούμε αδιάκοπα, με τα λάθη, το καμάρι, τα φάλτσα, το πάθος, τις ατέλειες και την αφοσίωση μας, ταπεινοί υπηρέτες και περήφανοι εργάτες. Κι έτσι, απρόσμενα, βρεθήκαμε με καινούργιο άλμπουμ το έτος που κλείνουμε 40 χρόνια στη δισκογραφία. Σε ανύποπτο χρόνο, είχα πει στον Νίκο Ντουνούση πως θα θέλαμε κάποια στιγμή να ηχογραφήσουμε μερικά τραγούδια που τα παίζουμε χρόνια αλλά ποτέ δεν καταγράφηκαν, όχι με προοπτική έκδοσης, για μας να τα έχουμε στα αρχεία μας. Ο Νίκος, που διαχειρίζεται ένα μικρό στούντιο, με κάλεσε στο τηλέφωνο λίγο μετά την πρωτοχρονιά λέγοντας «Λιάκο, κάνετε κάτι το Σ/Κ; Μόλις τελείωσα ένα δοκιμαστικό για κάτι παιδιά και έχω τα όργανα στημένα, μπορείτε να έρθετε να γράψετε, ευκαιρία είναι γιατί αργότερα δεν θα έχω χρόνο». Ξαφνιάστηκα, του λέω δεν έχουμε κάτι, κάτσε να μιλήσω με τον Σωτήρη και τη Νίκη και σου απαντάω το συντομότερο. Και οι δυο τους αιφνιδιάστηκαν εξίσου με μένα, νοιώθαμε κάπως απροετοίμαστοι αλλά η πρόκληση αυτού του τύπου είναι πάντα γλυκιά και δελεαστική, οπότε συμφωνούμε να πάμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Το διήμερο 13 & 14 Γενάρη, ανταμώσαμε και παίξαμε ψυχωμένα για 2 ώρες κάθε απόγευμα, ζωντανά, χωρίς ακουστικά, διορθώσεις, overdubs και ιδιαίτερη προεργασία. Με την εξαίρεση 2-3 τραγουδιών που εκτελέστηκαν και δεύτερη φορά, όλα ήταν «με την πρώτη», μια κι έξω, first takes. Και τούτο υπήρξε μαγευτικό, καθότι πολλά από τα κομμάτια ίσα που τα θυμόμασταν αχνά, παίζαμε χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θα γίνει, πόσο θα τα τραβήξουμε, που και πως θα σταματήσουμε. Ο Νίκος, καθώς περνούσαμε από το ένα τραγούδι στο επόμενο, έκανε τα μαγικά του στην κονσόλα και σκάρωσε ένα πρώτο ωμό mix που ποτέ δεν ξεπεράστηκε από οιαδήποτε μεταγενέστερη προσπάθεια και τελικά προκρίθηκε ως η πλέον άμεση και ακριβής απεικόνιση του υλικού. Ο καλός φίλος της μπάντας και κορυφαίος φωτογράφος Βασίλης Αρτίκος μας χάρισε την φωτογραφία που αποτέλεσε την βάση του σχεδιασμού του εξωφύλλου αλλά και έδωσε την έμπνευση για τον τίτλο της έκδοσης. Είχαμε καιρό να ζήσουμε την εμπειρία της ηχογράφησης σε στούντιο και παρ’ όλες τις δυσκολίες, ο ήχος και η αισθητική της μπάντας αποδόθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όσο κι αν οι συνθήκες σ’ αυτούς τους χώρους είναι λίγο στεγνές και απαθείς. Επίσης δεν μπορώ να μην σκεφτώ με ανάμεικτα συναισθήματα πως για μια φορά ακόμη κάναμε δίσκο «με το πιστόλι στον κρόταφο», οι διαδικασίες ολοκληρώθηκαν σε χρόνο που μεγάλα ονόματα της σκηνής με παχυλά συμβόλαια τον χρειάζονται για μισό ρεφρέν και αν. Είμαι πάντως ιδιαίτερα χαρούμενος, ακούγοντας το αποτέλεσμα έχω την αίσθηση πως τούτη ίσως είναι η πιο σημαντική δουλειά του γκρουπ εδώ και δεκαετίες. Και με έναν τίτλο που σημαίνει πολλά για μας. Ongoing: συνεχιζόμενος, σε διαρκή εξέλιξη. Buy CD (worldwide shipping) here: https://lotus.gr/record_info.php?ID=79972 Buy digital album here: https://blueswire1.bandcamp.com/album/ongoing

χαχαχα παρε τον καταλογο ολο μονο korg

Μην αναφέρεις σε παρακαλώ τη λέξη "Voyager" σε ένα θρεντ με θέμα ένα Yamaha synth, και ιδιαίτερα σε ένα δικό μου θρεντ με ένα Yamaha synth...

Καλά, όπως τη βρίσκει ο καθένας, εννοείται!

Πλέον νομίζω πως είναι της μόδας να κάνεις συνδυασμούς χρωμάτων στα studio, ιδιαίτερα τα home Είναι εποχή ΤΑ ΤΑ ΤΑ

Τι κάνετε αν στην playlist δεν υπάρχει σόλο πέρα από ένα δύο τραγούδια

Το "MoonDial" αποτελεί το πρώτο καινούργιο κομμάτι από τον επερχόμενο νέο ομώνυμο δίσκο του σπουδαίου Pat Metheny (κυκλοφορεί στις 26 Ιουλίου).

Σίγουρα ένα από τα καλύτερα.

Ο παιχταράς

Ήταν σαν σήμερα το μακρινό 1982 όταν έφυγε από κοντά μας. Ο βίος του βραχύς, αλλά το impact του τεράστιο...

....

To συγκεκριμένο είναι μια τροποποίηση της εταιρείας Custom Synths UK. Στην Ελλάδα δεν ξέρω αν ασχολείται κάποιος επαγγελματικά με τέτοιες τροποποιήσεις, χλωμό το βλέπω.

'Ετσι αρχίζει το haggling στην πλατεια Αβησσυνίας.

https://www.thomann.de/gr/harley_benton_dc_custom_612_cherry.htm Και μπορείς να εκτελέσεις την Κλίμακα προς τον Παράδεισο

Για αυτό δεν έπαιζα μαζί του.

Και εμένα με ενοχλεί. Και cd να παίζει (αν και σπάνια τρώω έξω- δηλαδή κάθε μέρα από έξω τρώω, αλλά το παίρνω πακέτο.)

Roland JD-800 σε λευκό χρώμα, customιά φυσικά.

Φανή και Νεκτάριε σας ευχαριστώ πολύ! Νεκτάριε το επόμενο θα είναι επηρεασμένο από Ελληνική μουσική παλιότερων δεκαετιών:)

Ο μοναχικος μουσικος ειναι ΞΥ-ΠΟ-ΛΥ-ΤΟΣ και φοραει ΣΟ-ΡΤΣΑ-ΚΙ ΚΑΙ ΤΖΟΚΕϋ. Παλι καλα που δεν τον ΕΠΛΑΚΩΣΑΝΕ στο ΚΣΥΛΟ να λετε.

H άχρηστη (για τον Samy) πληροφορία της ημέρας: Ο Dick Morrissey απ'τους IF παίζει το sax στο "Love Theme" του Blade Runner. Είχε παίξει επίσης και σε δουλειές των Jon & Vangelis και Ντέμη Ρούσσου.

Οι κινέζοι την έχουν 400 ευρώ.

«Για όσους λένε πως το τραγούδι είναι ρεγκετόν, θα ήθελα να σας να προσκαλέσω να πάτε στο YouTube και να πατήσετε "Γλύκα Γλύκα" της Κέλλυς Κελεκίδου, είναι μια μεγάλη Ελληνίδα καλλιτέχνις και ουσιαστικά αυτός ο χορός στο "Ζάρι" είναι συρτός. Οπότε το "ρεγκετόν" για όσους είναι εκτός Ελλάδας, στην Ελλάδα το λέμε συρτό. Ας ακούσουμε τον συρτό» και στη συνέχεια, πρόσθεσε: «Που μου είχατε και στο χωριό σας ρεγκετόν». Μαρίνα Σάττι πηγή εκ του καβαλήματος του καλαμιού και του ύφους της "παραμορφωμένης" κυράτσας που ανακαλύπτω στα τελευταία link που ανεβάζετε, αποσύρω την εγγενή μου ευγένεια και επίσημα την "συμπάθεια" που της είχα μη γνωρίζοντας σε όλο του το εύρος τι αντιπροσωπεύει και της απαντάω πλέον στα ίσα στο ανάλογο ύφος που εντέλει αξίζει στην περίπτωσή της - ίσα μαρή... νιε στου χουριό μ΄ δεν είχαμ' ρεγκετόνε... είχαμ' όμους ριγκατόνι και δικό μας συρτό... και δεν χρειαστηκιε καν να ξενιτευτούμε ίσα στα μπέρκλι, αλλά έφτανε να ροβολήσουμε στου πανηγύρ' του διπλανού χωριού ή να γκογλάρομεν την βίκι πίδια στο σμαρτφονι μας στην ρούγα του δικού μς για να μάθουμ' ότι ο "συρτός" είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης έννοια (εκ του "σύρω" τον χορό) που τότε αντιστοιχούσε σε έναν χορό, αλλά στο πέρασμα των χρόνων έγινε προσδιορισμός διαφόρων (και μάλιστα διάφορων ρυμθικών αξιών) χορών σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και της Μικράς Ασίας... Μπάλο τον θετε; Καλαματιανό; Πωγωνίσιο; Ικαριώτικο; Χανιώτικο; και μεταξύ πολλών ακόμα διαλιέχτε... ο ρυθμός στο "Γλύκα Γλύκα" της Κέλλυς Κελεκίδου που αναφέρεις εμβληματικά ως "μεγάλη Ελληνίδα καλλιτέχνι" (και φαντάζομαι είναι το "είδωλό" σου για να την μνημονεύεις), είναι μια παραφθορά των νησιώτικων συρτών αχταρμά με ανατολίτικους maksum, που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια εν πολλοίς στα σκυλάδικα της εθνικής και τα λαϊκοδημοτικά υπόγεια πέριξ της Ομόνοιας... το όνομα του δε μεταξύ των μουσικών (ακόμα και σήμερα εφόσον γνωρίζω) "Ρούμπα" (ή Συρτορούμπα ή Γυφτορούμπα)... το κούνημα των νυχιών του δακτύλου που μας κάνεις για να μας βάλεις στη θέση μας εμάς τους "χωρικούς" και η αντιστοιχία με το κακομαθημένο στυλάκι καβαλημένης παιδούλας δείχνει απλά το "επίπεδό" σου (όπως το αντιλαμβάνεται ενδεχομένως ο καθείς μεν, αλλά στην σωστή του διάσταση δε) και για μια ακόμα φορά το ότι το εγγενές ταλέντο δεν συνάδει απαραίτητα με την ευφυΐα και την πνευματική καλλιέργεια πλέον της παπαγαλίας... πάρε τώρα και δυο χαρακτηριστικές αυθεντικές ηχογράφησεις συρτών από την τεράστια δασκάλα κυρία Δόμνα (που δεν είχα τύχει να γνωρίσω δια ζώσης αλλά το έργο που άφησε πίσω της ήταν φάρος για μένα και πηγή γνώσης σε πολλές ενασχολήσεις μου) να μαθαίνς και τίποτις από τα δικά μας τα "βλάχικα" ώστε να μην το ανοίγεις το απαίδευτο (παραπλεύρως της όποιας μόρφωσής σου) αλαζονικό στοματάκι επί παντός επιστητού... μείνε στην υπέρτατη τέχνη του ρεγκετον και του τραπ κι ασε μας εμάς... μη πέφτεις στο δικό μας επίπεδο... άλλο η ρυθμική αξία των χορών κι άλλο το όλον ύφος κι ότι αυτό αντιπροσωπεύει κάθε φορά στο είδος μιας μουσικής... τα "πονηρά" δάνεια τους δεν φέρνουν στο κάθε νέο συνονθύλευμα απριόρι και τις παραδοσιακές αρχές πίσω από αυτούς...

Πούλησες άλμπουμ του Chick Corea? Απολύεσαι!

Αυτό στο εξώφυλλο του Keyboard είναι το Fairlight. Ο Corea είχε Synclavier, και το κουβάλαγε και στα lives Αργότερα έκοψε αυτή τη συνήθεια γιατί το να κουβαλάς ένα ηλεκτρονικό όργανο των $200Κ στα lives δεν είναι και ότι πιο σοφό. Άκου το άλμπουμ του "Inside Out" (Chick Corea Elektric Band), το χρησιμοποίησε (και) εκεί, το είχε κυρίως για sequencing. H φωτό παρακάτω από ένα live με την Elektric Band το 1986, είναι απίστευτο ποια και τι αξίας όργανα κουβαλούσε τότε.

Synclavier και Fairlight CMI. Πόσες πιθανότητες υπήρχαν να δει κανείς τα δύο αυτά ιερά τέρατα του sampling μαζί στο ίδιο δωμάτιο? Μάλλον λιγότερες από τις πιθανότητες να πιάσει κανείς το τζόκερ. Η φωτό παρεμπιπτόντως είναι χθεσινή. Αυτά τα δύο μηχανήματα μαζί κόστιζαν περισσότερο από μία Ferrari Testarossa πίσω στα '80s, οπότε ακόμα και την εποχή που μεσουρανούσαν αποτελούσαν σπάνιες περιπτώσεις.

Ας μην γίνει θέμα για το πόσο ακριβά πουλάνε κάποιοι. Δεν αφορά την σελίδα.

Για να απαντήσω στον τίτλο ... χρησιμότατες είναι.