fusionakis

Χωρίς φατσούλα, και γω το πιστεύω αυτό που λες. Απλά εξήγησα ότι παρόλο που μου άρεσε, το απέρριψα σαν κομμάτι του live rig μου.. όχι λόγω κακής απομίμισης leslie, αλλά λόγω μειωμένης παρουσίας σε σχέση με το παρόμοιο - με βάση τα θέλω μου - ψευδοleslie εφέ που πετύχαινα με ένα chorus. Τώρα το ότι το έδωσα συνέβη επειδή παιχτικά δεν έχω και πολύ ρεπερτόριο για να το χρησιμοποιώ συχνά, ούτε είμαι κανένας Charlie Hunter ή Greg Koch. Ελπίζω αυτός που το πήρε να του έκανε πιο συχνή χρήση.

Πολλά από όσα λες είναι ίδια με αυτά που είπα κι εγώ αν δεν το καταλαβαίνεις, κι απλά κάπου είναι σαν να μιλάμε σε άλλες συχνότητες. Κατά τα άλλα μιλάς απλά σαν οργανοπαίχτης άλλου οργάνου (και με άλλα θέλω προφανώς), οπότε το αφήνω εδώ, με έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη. ;D Κλείνοντας, απλά να επισημάνω ότι όσα είπα τα έγραψα επειδή στο πρώτο ποστ σου ανέφερες ότι ο οδηγός αγοράς δεν απευθυνόταν αποκλειστικά και μόνο σε πληκτράδες. Υπό αυτή την έννοια, αν κάποιος είναι ένας τύπος περίπου σαν και μένα (δηλ. κιθαρίστας που η βασική του έγνοια είναι πώς θα χρησιμοποιεί live διάφορα εφέ για το όλο γούστο του πράγματος), τότε νομίζω πως έχουν κάποιο νόημα ύπαρξης τα όσα είπα. Αν τώρα κάποιος θέλει να ηχογραφήσει ένα κομμάτι και σε κάποιο σημείο να ακούγεται περίπου σαν να παίζει με ένα leslie speaker, χωρίς να δώσει τα λεφτά να πάρει ένα πραγματικό leslie speaker, προφανώς αυτά τα συμπράγκαλα θα του κάνουν ικανοποιητική δουλειά. Ανέφερα το προφανές προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης.

@Waterfall-K 1) Αυτό που καταλαβαίνεις είναι η παρουσία, δεν χρειάζεται να το ξεψειρίζουμε. Καλό είναι λοιπόν όταν χρησιμοποιεί κανείς ένα, δύο, ή πέντε εφέ, να μην μειώνεται η παρουσία του, αλλά είτε αυτή να μένει ίδια και απαράλλαχτη, είτε να μεγαλώνει ελαφρώς. Το να βάζεις ένα εφέ και να νιώθεις ότι είσαι ένα κλικ πιο κάτω από αυτό που ήσουν χωρίς αυτό δεν λέει. 2) Μάλλον δεν δίνεις τη σημασία που πρέπει στη λέξη "απομίμηση". Προσπάθησε να καταλάβεις ότι όταν μιλάω για απομίμηση του εφέ ενός leslie speaker, εννοώ κάτι διαφορετικό από το leslie speaker. Αρκεί κανείς να βάλει π.χ. το "Cold Shot" του SRV και το "Devil Boy" του Henderson για να ακούσει τη διαφορά. Όταν λέμε ότι ένας κιθαρίστας ακούει μπράβο για τον ψευδοleslie ήχο του ή την απομίμηση αν προτιμάς, δεν λέω ότι ακούει μπράβο γιατί κατάφερε να ακουστεί σαν το "Cold Shot", αλλά γιατί ακούγεται ωραία σαν το "Devil Boy". Και ας πούμε ο Scott τέτοια μπράβο τα ακούει μια ζωή, και κουφός ή άσχετος δεν είναι. 3) Και για να συμπληρώσω στα παραπάνω, πουθενά δεν είπα ότι με chorus-flanger κλπ μπορείς να πετύχεις αυτό που πετυχαίνεις με ένα leslie speaker, οπότε δεν υπάρχει κάποιος ουσιαστικός λόγος να σχολιάζεις όλη την ώρα αυτό. Αυτό που ισχυρίζομαι ουσιαστικά είναι ότι - στην κιθάρα τουλάχιστον - ούτε με τα leslie speaker simulators πετάλια που κυκλοφορούν μπορείς να αντικαταστήσεις τέλεια το πραγματικό leslie speaker, τουλάχιστον κρίνοντας από την εμπειρία μου με το εξειδικευμένο για αυτό το πράγμα Mini Vent. Για αυτό και για έναν κιθαρίστα συγκεκριμένα, δεν είναι πολύ διαφορετικό αυτό που τελικά πετυχαίνεις ακουστικά με ένα άλλο εφέ σε fast rates, από ένα leslie speaker simulator. Για έναν πληκτρά ωστόσο το πράγμα ίσως να είναι πολύ διαφορετικό.

Δέχομαι ό,τι λες σχετικό με πλήκτρα, διότι δεν έχω άποψη ουσιαστικά. Τώρα στο πρώτο σχόλιο περί διαφοράς, όταν ο ήχος σου σαν μουσικός έχει μια παρουσία Α, είναι λογικό ένα από τα πρώτα θέλω σου να είναι όταν χρησιμοποιείς εφέ, αυτή η παρουσία να παραμένει απαράλλαχτη, και όχι να πέφτει σε 90%Α, 80%Α, ή 75%Α. Εγώ με ό,τι ψηφιακό modulation πετάλι έχω παίξει, δεν έχω δει κάτι τέτοιο, και μιλάω πάντα για κιθάρα. Όλα μπορεί να ακούγονται ωραία και ρεαλιστικά σαν εφέ, με όλα μπορείς να ηχογραφήσεις ένα μέρος και αυτό να αρέσει, αλλά όταν παίζεις live και μεταπηδάς από το ένα εφέ στο άλλο, νιώθεις τη διαφορά στην παρουσία, ειδικά εσύ ο ίδιος ο παίχτης... κάτι που οι περισσότεροι σοβαροί κιθαρίστες (και μάλλον γενικά οργανοπαίχτες) νομίζω ότι προσπαθούν να αποφεύγουν. Στα περί chorus και leslie/simulator τώρα, μια χαρά σχέση υπάρχει όταν φτάνουμε στο δια ταύτα, καθώς το θέμα είναι πώς ακούγονται σαν εφέ. Όταν ένα chorus (ή flanger, ή και phaser ακόμα) έχει εύρος που φτάνει σε fast rates, και ανάλογο depth και παρουσία που να μπορεί να δίνει την ψευδαίσθηση ότι "ο κόσμος γυρίζει", τότε στο μυαλό του παίχτη (και των ακροατών πολλές φορές) δουλεύει και αυτό σαν ψευδοleslie simulator χωρίς να έχει την επίσημη ταμπέλα. Και νομίζω ότι είναι αρκετές οι περιπτώσεις που ένας κιθαρίστας μπορεί να πάρει κοπλιμέντα για την ωραία leslie απομίμησή του, και εντέλει να αποκαλύπτει σε αυτούς που ενδιαφέρονται ότι αυτή την πέτυχε όχι μέσω ενός rotary speaker simulator πεταλιού, αλλά χρησιμοποιώντας κάποιου άλλου τύπου modulation εφέ, όπως π.χ. chorus. Εντέλει πάντως μιλάμε καθαρά για γούστα, και ενδεχομένως για εσωτερικούς συμβιβασμούς του καθενός που δεν τους αποκαλύπτει απαραίτητα, οπότε δεν έχει νόημα η όλη η συζήτηση... π.χ. για μένα όταν ακούω τον Greg Koch (που είναι από τους πιο χαρακτηριστικούς κιθαρίστες-χρήστες του Ventilator) που λατρεύω να παίζει με τον απλό κλασικό ήχο του, και κατόπιν με το leslie simulator, κατευθείαν ακούω αυτό το οποίο περιγράφω εδώ πέρα (δηλ. ότι μειώνεται έστω λίγο η παρουσία του). Από κει και πέρα τον ίδιο δεν πρέπει να τον πολυχαλάει, οπότε τέλος κουβέντας, εντέλει μιλάμε για ψιλοπράγματα. Νομίζω πάντως κακώς άρχισα να γράφω σαν κιθαρίστας σε αυτό το thread... κιθάρα και πλήκτρα είναι όντως πορτοκάλια και μήλα.

Και μένα. Και εδώ ακόμα μεγαλύτερη (τα βίντεο που με έκαναν να τα σκάσω για να το αποκτήσω): Το θέμα είναι ότι όταν παίξεις ένα κομμάτι όπου μεταπηδάς από τον ήχο με το rotary speaker simluator σε έναν άλλο ήχο (dry ή με ένα άλλο αναλογικό modulation εφέ) αισθάνεσαι τη διαφορά. Και ειδικά όταν αργότερα δοκιμάζεις να παίξεις τα ίδια με το αναλογικό chorus πετάλι σου σε fast rate ρυθμίσεις. Τουλάχιστον εγώ. Στους πληκτράδες ίσως να μην υφίσταται τόσο αυτό, αλλά νομίζω ότι όταν έχεις να επιλέξεις μεταξύ 2 modulation πεταλιών αντίστοιχου όγκου και τιμής, αξίζει να δοκιμάσεις πρώτα το all analog circuitry, για αυτό είπα ό,τι είπα. Γενικότερα τώρα, οι ωραιότεροι leslie ήχοι στην κιθάρα που έχω ακούσει (είμαι εκτός θέματος βέβαια αφού εδώ το μέρος είναι για πληκτράδες) είναι το πραγματικό leslie speaker (από SRV, Philip Sayce κλπ.), και μετά του Oz Noy (έχει παίξει με τα πάντα και κατέληξε στο RotoSim) και των Landau-Henderson (χρησιμοποιώντας διαφορετικά Arion chorus). Οπότε δεν είναι περίεργο που και γω βρήκα την άκρη με τον τελευταίο τρόπο, που είναι και ο απλούστερος-λειτουργικότερος-οικονομικότερος των 3.

Δεν ξέρω ποια είναι η αίσθηση για τους πληκτράδες, πάντως για τους κιθαρίστες έχει μεγάλη διαφορά αν οποιοδήποτε modulation πετάλι (πόσο μάλλον leslie simulator) είναι αναλογικό ή ψηφιακό. Εγώ - που στα πλήκτρα δεν ξέρω να παίζω ούτε τα κάλαντα - είχα στην κατοχή μου το Neo Intruments Mini Vent, και όσο το έπαιζα αισθανόμουν ότι έχανα σε παρουσία σε σχέση με τα άλλα modulation πετάλια που είχα (chorus και uni-vibe), όπως και σε σχέση με τον dry ήχο μου. Οπότε αν ξαναπήγαινα κάποτε σε αγορά ακριβού leslie simulator, θα πήγαινα σε κάποιο από τα αναλογικά (Pigtronix, Hughes & Kettner Rotosphere, DLS RotoSim)... πάντως το αποτέλεσμα που πετυχαίνω με ένα απλό MXR Analog Chorus είναι πολύ πειστικό στα αυτιά μου (πολύ πιο ικανοποιητικό από το Mini Vent).

Μπαμ κάνει. Έτσι κι αλλιώς ένα από τα στανταράκια του "βρώμικου" ήχου είναι: χαμήλωμα tone --> πιο κρεμώδες γκάζι Αυτό βέβαια συμβαίνει όταν ο ήχος δεν είναι ήδη σκοτεινός με το tone ρυθμισμένο στο full ανοιχτό. Σε αυτή την περίπτωση σε ενδεχόμενο χαμήλωμα του tone επέρχεται το έρεβος. ;D

Δεν είναι γενικά θορυβώδη τα Xotic, απλώς το Zen είναι πολύ ήσυχο. Βάσει της συγκεκριμένης σύγκρισης επομένως είναι απλά λίγο πιο θορυβώδες το BB Preamp (το AC Booster δεν το έχω παίξει). Πρώτα από όλα να πω ότι όσο μου αρέσει η μουσική των Santana και το ξεχωριστό στυλ τους ανά τις δεκαετίες, άλλο τόσο δεν μου αρέσει σαν κιθαρίστας ο Carlos (με κουράζει αφόρητα και νιώθω ότι κατά 99% ξέρω τι φράση θα παίξει στο επόμενο δευτερόλεπτο - επίσης δεν αντέχω πολλές φορές το vibrato του)... βέβαια ο ήχος του και η αισθητική του δεν με απωθούν, παρά ελαχίστων εξαιρέσεων. Όλα αυτά τα λέω για να διευκρινίσω ότι αν κάποιος εδώ πέρα είχε στο παρελθόν ψύχωση με τον Santana και "αντέγραφε" τον ήχο του, ίσως καλύτερα να θες να ακούσεις αυτόν και όχι εμένα. Στο ερώτημά σου τώρα, πάντα είναι θέμα χρήσης όπως έγραψα και στην προηγούμενη απάντησή μου. Δηλ. αν έχεις ήδη αρκετό όγκο και λίγο crunch στον ενισχυτή σου, τότε άνετα μπορείς με το AC Booster ή ένα tubescreamer να πας εκεί που θες. Αν τώρα είσαι σε πιο καθαρές ρυθμίσεις από τον ενισχυτή, τότε ναι, Zendrive ή BB Preamp (εγώ θα πήγαινα στο πρώτο για το συγκεκριμένο ήχο που καταλαβαίνω ότι πας - και εφόσον παίζεις με Les Paul, διότι το Zendrive αγαπάει τους humbuckers, και όχι τους μονούς). Επιστρέφουμε στο ίδιο με το παραπάνω, και απλά αναφέρω συνοπτικά τις επιλογές. Μπορείς λοιπόν να φτάσεις στο ίδιο αποτέλεσμα με τους εξής τρόπους: i) ενισχυτής τύπου Mesa Mark σαν αυτούς που παίζει ο Carlos, καρφί καρφί, κι είσαι έτοιμος ii) ενισχυτής με κάμποσο όγκο και να κραντσάρει, και ένα πετάλι overdrive (χωρίς να τιγκάρεις το gain του απαραίτητα, απλά να δώσει το ηχόχρωμα και την παρουσία που θες - π.χ. ίσως είναι καλύτερα να τιγκάρεις το volume του) iii) ενισχυτής εντελώς καθαρός, και ένα πετάλι με αρκετό γκάζι... είτε distortion, είτε overdrive με το gain του να είναι προς τα πάνω και αυτό iv) ενισχυτής εντελώς καθαρός, και 2 πετάλια που το ένα θα μπουστάρει το άλλο... [αν το κάνεις αυτό με 2 overdrives, πιστεύω ότι ένας συνδυασμός AC Booster+Zendrive δεν θα είναι απαραίτητα αυτό που θες, καθώς είναι πετάλια με περισσότερες ομοιότητες από διαφορές - εξηγώ παρακάτω] Εγώ προσπαθώντας να μπω στη θέση σου, αυτό που θα έκανα θα ήταν να αγόραζα ένα πετάλι overdrive που νομίζω ότι θα μου δώσει ένα santanoηχόχρωμα όπως το έχεις στο μυαλό σου, και θα δοκίμαζα τις περιπτώσεις (ii) και (iii). Αν κατέληγα στο (ii), τέλος αναζήτησης και όλα καλά. Αν κατέληγα στο (iii), τότε θα άρχιζα να σκεφτόμουν τι άλλους ήχους και ευελιξία πιθανά να ήθελα... αν αποφάσιζα ότι ήμουν εντάξει όπως είμαι, η αναζήτηση τελειώνει εκεί. Aν τελικά ήθελα την έξτρα ευελιξία με ενδιάμεσα επίπεδα γκαζιών κλπ, θα αποφάσιζα να πάω στο (iv), και θα έπαιρνα ένα άλλο γκαζοπέταλλου ΑΛΛΟΥ τύπου που θα αναδείκνυε ακόμα περισσότερο το αποτέλεσμα στο οποίο είχα φτάσει με το υπάρχον πετάλι. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν π.χ. το αρχικό πετάλι που αγόραζες ήταν ένα σκοτεινό-γλυκό overdrive, αυτό θα μπορούσε να συνεργαστεί ωραία είτε με ένα clean boost, είτε με ένα overdrive πιο open sounding... και τα 2 αυτά θα είχαν σαν αποτέλεσμα να έχεις τον ηχητικό χαρακτήρα του γλυκού overdrive αλλά με μεγαλύτερη παρουσία. Ελπίζω να έβγαλες άκρη όπως τα έγραψα..

Λίγο πολύ με όλα αυτά που έχεις ψάξει, αρκεί να κάνεις την κατάλληλη ρύθμιση πεταλιού-ενισχυτή. Από προσωπική εμπειρία μπορώ να σου πω ότι με το Zendrive θα νιώσεις πολύ ωραία (μάλλον πιο κοντά σε αυτό που θες σε σχέση με tubescreamer, Fuchs Plush Cream, Xotic BB Preamp - αναφέρω αυτά που τα είχα επίσης). Αν τώρα θες κάτι πιο fat από το Zendrive, πήγαινε σε κάποιο στυλ tube driver (είτε λαμπάτο όπως το Tube Factor, είτε όχι - π.χ. Xotic AC booster), ή σε κάποιο full-range distortion τύπου Angry Charlie. Πάντως σχεδόν με τα πάντα μπορείς να πετύχεις αποτέλεσμα φάση Santana, αρκεί να έχεις τον όγκο που χρειάζεται και την κατάλληλη κιθάρα, που νομίζω ότι αυτά τα έχεις. Με Blues Jr. είχα παίξει πολύ παλιά και δεν το θυμάμαι σαν μηχάνημα. Αν πάντως δεν σου αρέσει να τον έχεις ρυθμισμένο να παίζει με ελάχιστο crunch, θα μπορούσες να το ρυθμίσεις καθαρότατο, και να έχεις 2 gain πετάλια για να κάνεις τη δουλειά που θες (π.χ. ένα boost κι ένα overdrive, ή 2 overdrives). Υ.Γ.: Ο Santana είναι κλασικός Boogie τύπος. Επομένως για overdrive έχε υπόψη σου και τo Mesa V-1 Bottle Rocket που το βρίσκεις συχνά πυκνά στις αγγελίες.

Led Zeppelin - Kashmir The Police - Roxanne, Every Breath You Take, Message In A Bottle, Walking On The Moon Michael Jackson - Billie Jean, Beat It, Smooth Criminal Stevie Wonder - Higher Ground, I Wish, Superstition, Master Blaster Van Halen - Ain't Talkin' 'Bout Love The Beatles - Eleanor Rigby, While My Guitar Gently Weeps, Hey Jude, A Day In The Life Pink Floyd - Another Brick In The Wall τα 3 μέρη Chaka Khan - Ain't Nobody Mike Oldfield - Moonlight Shadow Queen - We Will Rock You, The Show Must Go On AC/DC - Back In Black, Let Me Put My Love Into You Dire Straits - Money For Nothing Nat King Cole - Nature Boy Louis Armstrong - What A Wonderful World Prince - Purple Rain, Kiss Chic - Good Times The Bee Gees - Stayin' Alive Michael Sembello - Maniac Cristopher Cross - Ride Like The Wind Survivor - Eye Of The Tiger Ray Charles - Hit The Road Jack, Unchain My Heart Aretha Franklin - Chain Of Fools Fleetwood Mac - The Chain James Brown - Sex Machine Toto - Africa, Hold The Line The Temptations - Papa Was A Rolling Stone The Rolling Stones - Paint It Black Steppenwolf - Born To Be Wild Simon & Garfunkel - The Sound Of Silence Whitesnake - Fool For Your Loving Bill Withers - Ain't No Sunshine Bob Dylan - Knockin' On Heaven's Door, All Along The Watchtower Neil Young - Heart Of Gold Lynyrd Skynyrd - Sweet Home Alabama Nirvana - Come As You Are, Smells Like Teen Spirit Mr. Mister - Broken Wings Mary J. Blige - Family Affair Vicky Leandros - L'Amour Est Bleu Lovin' Spoonful - Summer In The City Cameo - Word Up Θα μπορούσα να είχα πει άπειρα (και πιο αγαπημένα μου από όσα αναφέρω), αλλά στάθηκα περισσότερο σε σπουδαία και πολύ γνωστά κομμάτια που είναι αθάνατα όπως μου πρωτοήρθαν στο μυαλό...

Ήδη έχουν αναφερθεί αρκετά από τα αγαπημένα μου ( π.χ. Dark Side Of The Moon, Physical Graffiti)... Ας πω ένα δυο που μου ήρθαν στο μυαλό με το που είδα τον τίτλο του θέματος, και δεν είναι ίσως και τα πιο γνωστά: Περιγραφικότητα, αφαίρεση, ευφυϊα. Το μοναδικό cd από τα 500+ που έχω στη συλλογή μου που το αγόρασα αποκλειστικά για το εξώφυλλό του (το έβλεπα καιρό στο δισκάδικο, γελούσα κάθε φορά, ώσπου δεν άντεξα, το πήρα). Τέχνη. Πόσο cool... τώρα που το ξαναβλέπω, αν ήταν να έβαζα ένα, εδώ θα κατέληγα μάλλον. Concept album με τα όλα του. Αχταρμάς που σου μένει.

http://4.bp.blogspot.com/-VqezauzN1Vw/U35f0bLcwlI/AAAAAAAABr4/TUULo4P8FI0/s1600/Ron-Carter+22.png[/img]

Δεν έχω δει την εκπομπή για να έχω άποψη, αλλά στο παρελθόν που τους είχα τσεκάρει όντως ακούγονται καλά και είναι και δουλεμένοι. Επίσης ξεχωρίζουν λόγω καλών φωνών. Τη Λουκία είχε τύχει να τη δω σε ένα ζωντανό με τους Foolproof Apple-Pie (δυνατή μπάντα που έκανε κατά βάση funky covers), και το είχε πραγματικά καλά στο soul-RnB-funk.

Εγώ πάλι είμαι κάπου στις 200 με 300 αγοραπωλησίες από απόσταση αν τις θυμάμαι σωστά, και η μόνη φορά που την πάτησα σε επίπεδο συναλλαγής ήταν από το Αμέρικα. wall όλα τα δίκια με το μέρος σου είναι, αλλά νομίζω λίγο αυθαίρετες οι γενικεύσεις σε τέτοια θέματα.

Δεν φωτίζεται καλά ο χώρος στο σημείο που έχω τα πράγματα, και επίσης φωτογραφίζω από κινητό χαμηλής ανάλυσης. Εν'ολίγοις μόνο αυτή της προηγούμενης σελίδας έχω, και την αντίστοιχη σε έκδοση κώλου επίσης.

Όπως και το "Celebration" των Kool & The Gang από τον Dr. Ross Geller. Get funky...

Classic 8)

Rory με καλή παρέα, Bowie με SRV και Rodgers, Jimi με Band Of Gypsys, και Van Halen.

Στα λόγια μου έρχεσαι. Καθαρά πιθανολογικά να το εξετάσουμε, για τους περισσότερους καλλιτέχνες οι 2,3 πιο σημαντικές τους δουλειές είναι στουντιακές παραγωγές, και μετά έρχεται κάποιο live. Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι για τους οποίους δεν συμβαίνει αυτό, και παρόλο που δεν έχω ακούσει όλα τα άλμπουμς που ανέφερες, δέχομαι ότι μέσα σε αυτές τις περιπτώσεις ανήκουν και οι 5 που είπες (όπως αντίστοιχα είναι και ο Hendrix και o Jarrett που ανέφερα πρωτύτερα). Τώρα με τις συλλογές είναι άλλη κουβέντα. Λίγο πολύ οι περισσότεροι καλλιτέχνες που μας αρέσουν έχουν τη χαρά να απολαμβάνουν τουλάχιστον μία καλή συλλογή που αφορά το συνολικό έργο τους ή κάτι παρεμφερές τελοσπάντων. Αν κινηθούμε με αυτή τη λογική, μπορούμε να κάνουμε μια λίστα με 100 άλμπουμς που όλα θα είναι "The Best Of Mike Oldfield", "The Best Of Dire Straits", "The Beatles Greatest Hits" κλπ... έτσι ναι μεν ακούς ωραία πράγματα συμπυκνωμένα (εφόσον είναι καλά δομημένες συλλογές εννοείται), αλλά ξεφεύγεις εντελώς από την έννοια του άλμπουμ. Για αυτό και είπα ότι για το συγκεκριμένο θέμα προτάσεις που αφορούν δίσκους "best of" δεν βοηθάνε ιδιαίτερα.

Πάντως για μένα καλό θα είναι να αποφεύγονται αναφορές σε συλλογές. Ο Jimi έχει βγάλει 4 όλα κι όλα άλμπουμς όσο έζησε, όλα αλμπουμάρες. Αξίζει κανείς να έρθει σε επαφή με αυτά, και όχι να επισημαίνουμε καλές συλλογές - που δεν είναι καν προϊόντα των ίδιων των καλλιτεχνών καμιά φορά. Εννοείται απλά χρησιμοποίησα το ποστ σου σαν αφορμή για να πω τα δικά μου (μια χαρά οι προτάσεις κατά τα άλλα), μιας και νομίζω ότι δεν εξυπηρετούν οι συλλογές το όλο νόημα του thread, ασχέτως αν μια συλλογή είναι τόσο καλά φτιαγμένη που μπορεί να είναι ταμάμ για εισαγωγή στο συνολικό έργο ενός καλλιτέχνη. Υ.Γ.: Προσωπικά σκέφτομαι περίπου ανάλογα και στο κομμάτι των live albums. Δηλ. σίγουρα πολλοί από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες έχουν από ωραία μέχρι ιστορικές live performances των κομματιών τους, αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει να αναφερόμαστε πρωτίστως σε αυτές αντί των στούντιο δουλειών τους που προηγήθηκαν. Π.χ. όλοι οι φανς των Purple και γενικά οι hard-rockάδες προσκυνούν το "Made In Japan", και όντως είναι ένα άλμπουμ που φαίνεται η δύναμη της μπάντας στο λάιβ, και έχει και κάποιες πολύ δυνατές εκτελέσεις γνωστών κομματιών τους μέσα. Παρόλα αυτά, εάν κάποιος έρθει και μου ζητήσει προτάσεις για να πρωτοέρθει σε επαφή με τους Purple, εγώ θα πρέπει να του προτείνω να ακούσει πρώτα από όλα αυτό, ή τις στούντιο ηχογραφήσεις των κυριότερων δουλειών των Purple; Για μένα το 2ο, και αφού καταλάβω ότι αυτές τον κέρδισαν και έγινε φαν, με τη μία το "Made In Japan" είναι το επόμενο που σαν φαν καλό θα είναι να τσεκάρει. Εξαίρεση στο παραπάνω αποτελούν περιπτώσεις όπου καλλιτέχνες εισάγουν καινούριο υλικό σε κάποια live κυκλοφορία τους (π.χ. Jimi Hendrix - Band Of Gypsys, Keith Jarrett - The Köln Concert), πράγμα που δίνει μια άλλη αίγλη στις συγκεκριμένες κυκλοφορίες.

Να πιάσω την κιθάρα δεν με έκανε ένα κομμάτι να πω την αλήθεια... Με έκανε περισσότερο η κλασική hard rock, και συγκεκριμένα οι μορφές Page, Blackmore, Hendrix και Σπάθας σε πρώτη φάση. Ωστόσο το πραγματικό "ψώνιο" με το όργανο (που ξαφνικά είπα ότι "αυτό θέλω να κάνω κι εγώ", και άρχισα να διπλασιάζω-τριπλασιάζω ώρες μελέτης, και ενασχόληση με θέματα όπως ήχος κλπ.) ήταν μετά την πρώτη μου επαφή με τη βιντεοκασέτα του πρώτου G3 με Satriani, Johnson και Vai. Από κομμάτια τώρα, τον πρώτο πρώτο καιρό είχα κόλλημα με το παραπάνω και εγώ (μαζί με το "Good Times, Bad Times")... όπως και με το "The Killer" των Socrates - πόσο τεράστια μπάντα - από το reunion του '99. Μέχρι και σήμερα πρέπει να είναι το κομμάτι που έχει παίξει στο repeat περισσότερο στη ζωή μου (ατέρμονη λούπα στις εποχές 3ης Γυμνασίου).

Δώσε μου λίστες και συναφή θέματα και βγαίνω στην επιφάνεια... :)

- Eric Johnson φαντάζομαι πως έχουν ακούσει οι περισσότεροι (το "Ah Via Musicom" πολλοί, το "Tones", το "Venus Isle" και το "Up Close" λιγότεροι, και τα υπόλοιπα ακόμα λιγότεροι)... Στο live album με το τρίο του ονόματι Alien Love Child, που μάλλον ανήκει στην τρίτη κατηγορία της παρένθεσης, υπάρχουν 2-3 στιγμές που οι ήχοι, η μουσικότητα, η παιχτικότητα, και τέλος και η φωνητική ερμηνεία, τερματίζουν. Bonus το υπέροχο artwork στο cd. Το πρώτο κομμάτι που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι Eric Johnson. Απλά καθηλωτική μαγεία. Από τις πιο ωραίες slow blues μπαλάντες που έχω ακούσει ποτέ μου. Στα φωνητικά ο τεράστιος Malford Milligan. - Allan Holdsworth νομίζω ότι ελάχιστοι έχουν ακούσει πραγματικά (το να ακούσει κάποιος κάποια solos του όπως στο "Devil Take The Hindmost" ή να τον δει σε κάποιο live στο Youtube είναι σταγόνα στον ωκεανό). Αν κάποιος επιθυμεί πραγματικά να κάνει βουτιά στη μουσική του, πρέπει να ακούσει κατά σειρά τα "I.O.U.", "Road Games", "Atavachron", "Secrets", "Hard Hat Area" και "The Sixteen Men Of Tain". Δεν θα βάλω κάποιο από τα πιο κλασικά του κομμάτια, αλλά κάποια κομμάτια του διαφορετικών περιόδων που περιέχουν φωνητικά. Πρώτα το τελευταίο κομμάτι από το "Secrets"... ένα κομμάτι που σε κάποιους μπορεί να θυμίζει κάτι από soundtrack του Lord Of The Rings, ή ατμοσφαιρικές στιγμές του Sting. Κατ'ουσία είναι ο Allan που έχει γράψει μόνος του με το synthaxe και την κιθάρα του ένα αρκετά συγκινητικό κομμάτι για τον πατέρα του. Τα φωνητικά - στα οποία βρίσκεται ο Craig Copeland - και οι στίχοι δένουν συγκλονιστικά με την υπέροχη αρμονία. Και κατόπιν την ουσιαστική αρχή της προσωπικής δισκογραφίας του... με Paul Williams στα φωνητικά, και το αγγλικό δίδυμο Gary Husband και Paul Carmichael σε ντραμς και μπάσο. Τα πάντα στο άλμπουμ - συνθέσεις, παραγωγή, παίξιμο, ήχος, φωνητικά - είναι τελειότητα. Ακούστε drumming, αρμονία, ήχο (έτος ηχογράφησης 1979 παρακαλώ) και ταυτόχρονα τι φράση πετάει στη γέφυρα ο Allan. Δεν υπάρχουν λόγια... - Ένα από τα προσωπικά παράπονα που είχα από αρκετές μεγάλες μπάντες της funk (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Tower Of Power), είναι ότι κάθε άλμπουμ τους ακολουθούσε την περπατημένη 50 με 60% groove στο Θεό που σε "φτιάχνει", και αντίστοιχα 50 με 40% ψιλογλυκανάλατα slow soul κομμάτια που σε "σβήνει". Όταν πρωτοήρθα σε επαφή - τόσο μέσω live που είναι απίθανοι, όσο και μέσω της δισκογραφίας τους - με το Milo Z και την μπάντα του, χάρηκα γιατί ενώ ήταν ένα συγκρότημα που σαν βάση της είχε το κλασικό funk με horn section α λα James Brown, ούτε είχε τάση για συνδυασμό αυτού με γλυκανάλατες παπάντζες, ούτε πάλι ήταν θιασώτες του psychedelic space funk των 70's α λα Parliament. Έχουν το δικό τους νεοϋορκέζικο ήχο με πολλές επιρροές και απλά και δυνατά grooves, η φωνή του Milo θυμίζει έντονα τη φωνάρα του Gil Scott-Heron, και όπως θα ακούσετε και παρακάτω, είναι και hood boys... όλα τα studio albums τους είναι πρώτο πράμα ("Basic Need To Howl", ""Sweet N' Nasty" και "Throwback"), ενώ στο live, σαν κάθε funk μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, είναι 100 φορές καλύτερη. Πάρτε μια γεύση. Το απόλυτο ερωτικό κομμάτι (δώστε βάση σε στίχο και ύφος)... O0 - Ένας δίσκος που θα έπρεπε να υπάρχει λίγο πολύ στη συλλογή όλων των κιθαριστών που γουστάρον Strat και αλητεία, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει, είναι ο πρώτος (εκ των 2) των Raging Honkies (τρίο του Mike Landau με τον αδελφό του Teddy στο μπάσο και τον Abe Laboriel Jr. στα ντραμς), που λέγεται "We Are The Best Band". ;D Ο τίτλος είναι πολύ ειλικρινής, πιστέψτε με, καθώς μιλάμε μάλλον για την πιο δυνατή στιγμή στην πορεία του Landau (το υλικό είναι τέτοιο που αναδεικνύει το πηγαίο ταλέντο του και τους πιο fat ήχους που έχουν βγει ποτέ από Strat, ενώ κατά στιγμές θυμίζει μοντέρνα και πιο επιθετική μετενσάρκωση του Hendrix η όλη μουσική). Δυστυχώς από αυτό το album στο youtube υπάρχει ανεβασμένο μόνο ένα κομμάτι (το πρώτο κομμάτι που ποστάρω), αλλά υπάρχουν κάμποσα από το 2ο τους άλμπουμ (που είναι σαν σύνολο πιο αδύναμο). Πάντως εμπιστευτείτε με, όπου τυχόν βρείτε το "We Are The Best Band" διαδικτυακά, τσιμπήστε το κατευθείαν. Classic. https://www.youtube.com/watch?v=pL_WeOuFwRw https://www.youtube.com/watch?v=U0fRSHjyxUU - Ένα από τα πιο αδικημένα άλμπουμς του Chick Corea είναι το "Mad Hatter", που αφορά θεματικά την περιπλάνηση της "Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων". Συνήθως όταν κάποιος πάει να ψάξει τη μουσική του Corea στα 70's διαβάζει για τις 2 διαφορετικές φάσεις των Return To Forever και πάει στα πιο καλά άλμπουμς του εκεί, όπως και στο τρομερό "My Spanish Heart". Το "Mad Hatter" για λόγους που προσωπικά αδυνατω να καταλάβω έχει αντιθέτως αρκετά πιο χαμηλές κριτικές, ενώ περιλαμβάνει το κλασικό fusion standard "Humpty Dumpty", και τα παρακάτω 2 αριστουργήματα (συν ότι γενικά λόγω του concept ακούγεται πολύ ευχάριστα)... (η πρώτη φράση του Farrell όταν αρχίζει το σόλο στο σαξόφωνο με σκοτώνει κάθε φορά) https://www.youtube.com/watch?v=IqarVvq5Fz0 https://www.youtube.com/watch?v=H5VyNKvuxqI - Και τι πιο ταιριαστό μετά από Chick Corea να πάω σε Scott Henderson (όποιος βολτάρει από το φόρουμ του Scott ξέρει σε τι αναφέρομαι ;) - όποιος γουστάρει κουτσομπολιό jazz/rock/fusion απλά ας πάει εδώ: http://online-discussion.com/ScottHenderson/index.php και να χρησιμοποιήσει το ψαχτήρι... μπορεί να περάσει ατέλειωτες μέρες ευφορίας)... Με το Henderson συνέβη το εξής παράδοξο... Είναι τόσο ξεχωριστός παιχταράς και μουσικός, που την περίοδο του με τους Tribal Tech ήταν το σημείο αναφοράς του fusionά αυτοσχεδιαστή μπάντας για την εποχή του, και λίγο πολύ αγαπημένος των φανς του είδους. Όταν ο ίδιος αποφάσισε να αφήσει σταδιακά το κουαρτέτο και να πάει τη φάση σε τρίο, αναδεικνύοντας περισσότερο το blues background του, και αλλάζοντας τόσο την κατεύθυνση του ήχου του, όσο και το παίξιμό του (χρησιμοποιώντας πια πολύ περισσότερο το vibrato bar όπως και τα δάκτυλά του), αρχικά άφησε κάπως μουδιασμένους τους heartcore οπαδούς του. Ευτυχώς οι περισσότεροι κατάλαβαν στην πορεία ότι αυτή η αλλαγή ήταν για το καλύτερο, καθώς τώρα έχει καταφέρει να ακούγεται ακόμα πιο μοναδικός (τεράστιος σε παρουσία, ό,τι πρέπει για το τρίο του), ενώ έχει αφήσει 4 εκπληκτικές στούντιο δουλειές πίσω του. Πρώτη του ήταν το "Dog Party", ολοκληρωτικά αφιερωμένη σε σκύλους (όποιος αγαπάει τα σκυλιά πρέπει οπωσδήποτε να το ακούσει και για τους στίχους του μεταξύ των άλλων), το οποίο παραμένει πολύ διασκεδαστικό σαν ακρόαση. Κατόπιν ήρθε μάλλον η πιο δυνατή του δουλειά μέχρι σήμερα, το "Tore Down House", και λίγο αργότερα το "Well To The Bone". Πέρσι άφησε εντελώς στην άκρη κομμάτια με φωνητικά για τον πρώτο του εντελώς instrumental προσωπικό δίσκο ("Vibe Station") και το αποτέλεσμα ήταν πάλι εντυπωσιακό. Αυτό που για μένα ωστόσο αξίζει μια παραπάνω ιστορική επισήμανση, είναι οι 2 συνεργασίες του στα "Tore Down House" και "Well To The Bone" με την Thelma Houston. Η ποιότητα των συνθέσεων, το γαμηστερό παίξιμο του Scott, και η ανάλογα ταιριαστή με το περιεχόμενο ερμηνεία της Houston άφησε λίγο πολύ κάποια μοντέρνα sophisticated blues/rock αριστουργήματα που αξίζουν πάρα πολύ μεγαλύτερη προβολή. Ιδού... https://www.youtube.com/watch?v=r68Wt99Te-4 https://www.youtube.com/watch?v=UaCDTvfukjc https://www.youtube.com/watch?v=FUGH8ncmXAE