U2 - Καλύτεροι από Αληθινοί

[trolley]

Είσαι πολύ απαιτητικός από τους ανθρώπους. Πώς περιμένεις από την όποια 25χρονη, καλοαναθρεμμένη κόρη που ανοίγει τα πόδια της στη θέα μιας καλογυαλισμένης λαμαρίνας από τη βαυαρία να έχει οποιοδήποτε αισθητικό κριτήριο αναφορικά με τη μουσική; Πώς περιμένεις από τον τριαντάρη εξέκιουτιβ με τον πλαστικό χαρτοφύλακα που τρώει τις ταπεινώσεις της ζωής του από το βουτηγμένο στα κόμπλεξ αφεντικό του να ξεφύγει από την όποια πεπατημένη; Μα η ζωή του η ίδια είναι η πεπατημένη. Βαδίζει στα σίγουρα, γιατί μέσα σ' αυτά ξέρει να λειτουργήσει, γιατί πηγαίνοντας με το ρεύμα αισθάνεται πιο ασφαλής, λιγότερο μόνος, πιο αρεστός

 

Οπωσδήποτε υπάρχουν καλοανθραμένες κόρες σαν αυτές που περιγράφεις, και executives σαν αυτούς που περιγράφεις, αλλά... για να αντιστρέψουμε το ερώτημα... μήπως εσύ δεν είσαι αρκετά απαιτητικός με τους ανθρώπους; Κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής μου, γνώρισα τρεις-τέσσερις ανθρώπους που πέρασαν τον καιρό τους να διδάσκουν αυτό που λέμε art appreciation, δηλ. την ικανότητα να εκτιμά κάποιος τη τέχνη, είτε ήταν μουσική, είτε ήταν ζωγραφική, είτε οτιδήποτε.

 

Θα σου φανεί παράξενο, αλλά όλοι τους έκαναν σημαντική καριέρα.. προς μεγάλη τους έκπληξη, υπήρξαν πάρα πολλοί άνθρωποι πρόθυμοι να τους ακούσουν και να μελετήσουν τις προτάσεις τους - άλλη μία απόδειξη ότι ο κόσμος είναι πάντοτε έτοιμος για το καλύτερο, αρκεί να του δοθεί μία ευκαιρία επιλογής. Άλλωστε, όλονών μας οι καλλιτεχνικές προσπάθειες (εδώ μέσα) σε αυτό τον ακρογωνιαίο λίθο στηρίζονται: πιστεύουμε ότι κάπου υπάρχει κοινό και για εμάς.

 

νομιζω οτι αυτο που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σε ενοχλει ειναι οτι η καθε "Κατινα" τους ξερει και "ροκαρει" μαζι τους ;D (μη ξεχνας ομως οτι αυτο εχει συμβει και με δεκαδες αλλα γκρουπ παλαιωτερα,καθε εποχη "χρειαζεται" ενα σουπερ γκρουπ & αυτη τη στιγμη αυτο ειναι οι U2.)

 

Όχι, δε με ενοχλεί αυτό (ευτυχώς λόγω γήρατος δεν ξέρω με μεγάλη ακρίβεια τι κάνει η Κατίνα). Με ενοχλεί ότι οι U2 είναι οι Fleetwood Mac της δεκαετίας μας, αποφασισμένοι (προφανώς) να παίζουν τα ίδια-και-τα-ίδια για πάντα. Επίσης με ενοχλεί ότι - ενώ ξέρω ότι κάποιοι βλέπουν ότι ο βασιλιάς είναι  γδυτός(!), κολώνουν να το πουν διότι νομίζουν ότι δεν-τους-παίρνει. Έγραψα το κείμενο, για να συμπαρασταθώ σε ομοϊδεάτες μου, όχι για να μειώσω τους U2 ή να κάνω τον έξυπνο.

 

:)

 

 

[RayDTutto]

Ο Edge δεν μπορει να σταματησει να ασχολειται με τους U2 γιατι προσφατα o Bono εχασε 150 εκ ευρω στο Ιρλανδικο χρηματιστηριο (ειχε αγορασει μια εταιρια κινητης τηλεφωνιας που φαληρισε...) & εχει αναγκη το ρευστο..... ;D,αποκλειεται να τον αφησει στην...ψαθα (δηλ.μονο με τα υπολοιπα 7 δις ευρω που υπολογιζεται η περιουσια του ;D)

 

Ένσταση. Αυτό είναι συγκαλυμμένο επιχείρημα τύπου "laughs all the way to the bank"...

[bihlas87]

φιλε trolley, κυριολεκτικα απολαυστικο το κειμενο σου.

συμπαγης και καλοδομημενος λογος, ευστοχα σχολια.

 

+1

 

Τελικά, αξίζουν αυτοι οι άνθρωποι τα χρήματα που κερδίζουν και την πολυτέλεια που αγοράζουν αυτά τα χρήματα;

Σίγουρα περισσότερο απο τους χολυγουντιανούς ηθοποιούς ή τους καθαρόαιμους

pop-stars. Μια μπάντα τουλάχιστον γράφει τη μουσική της και την προσφέρει ζωντάνα.

Δεκάδες ηθοποιοί βγάζουν δεκάδες εκαταμμύρια απο κάθε ταινία, οι pop-stars απο κάθε

περιοδεία, κάθε χρόνο, αμφότεροι χρησιμοποιώντας το ελκυστικό παρουσιαστικό τους

για να πουλήσουν μια μετριότητα που κάποιος άλλος έφτιαξε. Γιατί να μας ένοχλει μια

απο τις ελάχιστες μπάντες που έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο αποδοχών?

[VietMan]

Επίσης με ενοχλεί ότι - ενώ ξέρω ότι κάποιοι βλέπουν ότι ο βασιλιάς είναι  γδυτός(!), κολώνουν να το πουν διότι νομίζουν ότι δεν-τους-παίρνει.

 

Μου αρεσε ο λογος σου!! Αυτη τη σκεψη την ειχα κανει κ εγω και χαιρομαι που την εγραψες!!

[darshan]

να σαι καλά ρε trolley. Συμφωνώ απεριόριστα. Να επισημάνω πως ένας από τους λόγους που ο Bono και ο Λαζόπουλος, προσωπικά με εκνευρίζουν, είναι πως ηρωποιούνται και αγιοποιούνται (και δείχνουν τόσο απροκάλυπτα πως το απολαμβάνουν) επισημαίνοντας τα αυτονόητα. Και δυστυχώς για τον κόσμο μας, χρειαζόμαστε έναν Bono να μας πει για τα παιδάκια στην Αφρική, και έναν Λαζόπουλο για την διαφθορά του πολιτικού κόσμου.

[theoctapus]

+πολλά κι από 'μένα για τα λόγια του trolley. Η πρόταση "το τηλεοπτικό κοινό των Χ" όπου Χ βάλε οτιδήποτε υπερπροβάλλεται από τα media, νομίζω τα λέει όλα.

 

Επίσης, + πάρα πολλά για τα λόγια του pascal. Όμως, μήπως οι δικαιολογίες κάποια στιγμή πρέπει να αποσυρθούν; Μήπως έχει δίκιο ο trolley που λέει ότι δεν είμαστε αρκετά απαιτητικοί από τους ανθρώπους; Μήπως τα lifetime άλλοθι που τόσο εύκολα αποκτάει κανείς δεν είναι τόσο ισχυρά όσο παρουσιάζονται; Μήπως η κριτική σκέψη (χωρίς απαραίτητα να οδηγεί σε ορθά συμπεράσματα) έχει εξοντωθεί και διαγραφεί από την μνήμη μας; Μήπως και εμείς που θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν είμαστε μέρος του τηλεοπτικού κοινού, φέρουμε ευθύνες; Μήπως μάθαμε να ανεχόμαστε και να αποφεύγουμε;

[mustafank]

Και δυστυχώς για τον κόσμο μας, χρειαζόμαστε έναν Bono να μας πει για τα παιδάκια στην Αφρική, και έναν Λαζόπουλο για την διαφθορά του πολιτικού κόσμου.

  Ωστόσο,ειδικότερα,όσον αφορά το Λαζόπουλο,μήπως έχει βγει και κάποιος άλλος που να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα;Από το '89 που τον παρακολουθώ,έχω την εντύπωση πως κανείς,τουλάχιστον με αυτήν τη χρονική συνέχεια και συνέπεια.

  Τώρα,το ότι είναι πιο εύπεπτα από κάποιο σοβαρό πολιτικό ή έστω θεατρικό λόγο,πιστεύω πως είναι μονόδρομος στα πλαίσια της προβολής στην TV.Μήπως,όμως,είναι αρκετό το ότι θίγονται κάποια πράγματα(αυτονόητα σε κάποιους και σε άλλους παλί όχι) σε τόσο ευρύ φάσμα κοινού;Πιστεύω πως ναι,γιατί θα μπορέσουν να λειτουργήσουν ως έναυσμα για,προσωπική πλέον,αναζήτηση.(γιατί δεν έχουμε όλοι τα υπόβαθρο να βρούμε τα ψαγμένα βιβλία και τους αληθινά χαρισματικούς συγγραφεις που θα μας αφυπνίσουνε.Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε)

  Στο ίδιο επίπεδο και με το Bono.Δε τρέφω αυταπάτες ότι θα σβήσει το χρέος της Αφρικής,ούτε περιμένω την παρηγοριά του,για να νιώσω καλύτερα.

  Ωστόσο,μπορεί,έστω και λίγοι από τους ακροατές του να συνειδητοποιηθούν και να αναλάβουν δράση.Το θεωρώ προτιμότερο από το να μη λέγεται τίποτα και να προβαλεται μόνο η καλοπέραση και οι σεξουαλικές περιπέτειες των σταρ.

[kostri]

Ωραίο κείμενο.

Συμφωνώ σε όλα τα σημεία.

Με ενδιαφέρει περισσότερο αυτό:

Όταν λέμε ότι μία μπάντα δεν παίζει τίποτε καινούργιο, δεν εννοούμε ότι δεν παίζει κάτι περισσότερο μοντέρνο από τους πιτσιρικάδες της αγγλικής ή της αμερικανικής σκηνής (πως άλλωστε θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο), αλλά εννοούμε ότι δε παίζει τίποτε καινούργιο σε σχέση με αυτά που έπαιζε η ίδια πριν είκοσι χρόνια.

Από κει και πέρα για την περιβόητη πολιτική τους στάση, δεν μπορεί να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό. Πάντως υπάρχουν μουσικοί σταρ οι οποίοι αν και δεν έκαναν πολιτικές αναλύσεις(δεν είναι αυτή εξ άλλου η δουλειά τους) στήριξαν τα λόγια τους με τον τρόπο ζωής τους. Αυτό δεν είναι καθόλου λίγο και ο Strummer είναι φυσικά ένας απ’ αυτούς.

[harilatron]

Γράφονται σημαντικές απόψεις και επισημαίνονται αληθινά θέματα των καιρών μας όπως το έλλειμα ήθους και ο ευτελής χαρακτήρας των ανθρώπινων σχέσεων.

 

Το επόμενο ερώτημα είναι γιατί πρέπει να περιμένουμε απο έναν rock star να αποτελέσει ηθικό πρότυπο όταν το κυρίως "προϊόν" του είναι η λαϊκή μουσική. Ηθικό πρότυπο δεν ήταν ούτε ο Καζαντζίδης, ούτε (δλδ έλεος) ο συγχωρεμένος ο "βασιληας της ποπ". Κι όμως, όταν μας αρέσει το "μουσικό προϊόν" είμαστε έτοιμοι να τα παραβλέψουμε όλα αυτά, ενώ όταν μας είναι αδιάφορο (το "μουσικό προϊόν") το απαξιώνουμε στο σύνολό του με δικαιολογία το "έλλειμα αυθεντικότητας".

 

Στο Ολυμπιακό στάδιο δεν πηγαίνεις για να πάρεις από τον Bono μαθήματα ήθους, αξιοπρέπειας και αξιών. Πηγαίνεις για να ακούσεις ζωντανά αυτό που όταν το πρωτοάκουσες ως έφηβος το '85 και που ήταν η "αποκάλυψη" ανάμεσα στο "lost in the night", το "Maria Magdalena", το "Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός" και κάποιων -αμφίοβολης αισθητικής- δυσκοίλιων ποζερο-σόλο της εποχής.  :)

 

Σαφώς και με ενοχλεί το "δήθεν", η μαζικοποίηση και η αναγωγή μιας συναυλίας σε lifestyle γεγονός. Αλλά η πλάστιγγα εξακολουθεί να γέρνει προς το thumbs up.

[Jazzjoker]

Το επόμενο ερώτημα είναι γιατί πρέπει να περιμένουμε απο έναν rock star να αποτελέσει ηθικό πρότυπο όταν το κυρίως "προϊόν" του είναι η λαϊκή μουσική.

 

Αισθανόμαστε ασφάλεια όταν επιβεβαιώνεται ο μύθος. Είναι ωραίο δηλαδή, ο τύπος του οποίου τη μουσική γουστάρεις να είναι και άγιος και απολύτως εναρμονισμένος με τη δική σου κοσμοθεωρία. Σα να έχεις κι εσύ θέση στο μεγαλείο του.

 

Η αλήθεια απέχει βέβαια. Το μουσικό ταλέντο, όπως και οποιουδήποτε είδους ταλέντο, ουδεμία σχέση έχει με το χαρακτήρα του ανθρώπου.