Live του Steve Vai στην Ελλάδα.

[fusiongtr]

10 ώρες πριν, Reborn είπε

κάποιοι με τον Meola το παρατράβηξαν.

 

Βρε παλικάρι μου, κανείς δεν είπε ότι ο Meola είναι άμπαλος.

Είναι πολύ καλός μουσικός και καλός κιθαρίστας.

Αλλά στο χώρο του jazz-rock, και ειδικά όταν είχε πρωτοβγεί, που αυτό το είδος γνώριζε πιένες, θεωρήθηκε το next big thing.

Όμως ... το hype που τον ακολούθησε, κατά την γνώμη μου πάντα, δεν ανταποκρίνεται στην μουσική του.

Έμεινε σε ένα μονοδιάστατο jazz-rock μουσικό ιδίωμα, που έμεινε στα 80s μουσικά.

 

Γρήγορο alternate picking, και μάλλον ανέμπνευστες συνθέσεις (πιο κοντά στην rock λογική).

Μου θυμίζει rock κιθαρίστα που προσπαθεί να παίξει jazz, αλλά δεν έχει το "βάθος" που θα έπρεπε, για να μπει στον χώρο με αξιώσεις.

Το ίδιο πιστεύω και για τον αυτοσχεδιασμό του.

Τα καλύτερά του (για μένα) πράγματα, τα έχει παίξει πάνω στον Piazzolla, και με μουσικούς τέρατα δίπλα του, να έχουν μεγάλο ρόλο στα κομμάτια.

 

Τα όσα διάβαζα κατά καιρούς για τον χαρακτήρα του, από πρώην συνεργάτες του, τον έκαναν αντιπαθή στα μάτια μου και εξωμουσικά.

 

Μουσικά πάντως, δεν μου λέει κάτι το ιδιαίτερο, δεν έχει κάτι να με τραβήξει να τον ακούσω.

[manosx]

9 ώρες πριν, Rebel_Of_South είπε

αν αυτό περιλάμβανε και τον Petrucci με τους Dream Theater , τότε είσαι το λιγότερο άδικος . Έως λάθος αν και δεν υπάρχει "λάθος" στο γούστο 

 

 Ενταξει, οχι και προφαση οι Dream Theater, αν και με αυτον τον ανεκδιηγητο στη φωνη χιλιες φορες να ακουσω Liquid Tension Experiment.

 

 

 Κατσε να βαλω και λιγο Carcass τωρα που εφυγε το πασχα

 

 

 

 

[σκούφοΣ]

4 λεπτά πριν, manosx είπε

 

 Ενταξει, οχι και προφαση οι Dream Theater, αν και με αυτον τον ανεκδιηγητο στη φωνη χιλιες φορες να ακουσω Liquid Tension Experiment.

 

 

 Κατσε να βαλω και λιγο Carcass τωρα που εφυγε το πασχα

 

 

 

 

Τι ωραιες που ηταν οι εποχες με τον Porntoy στα τυμπανα κ τον Κεβιν ή το Ντερεκ στα πληκτρα... Αχ. (εξαιρειται ο πρωτος δισκοι). Να ελειπε κ αυτος που λες.... Αν κ τοσο στιχουργικα οσο κ στο υφος κ τον ηχο της μπαντας τοτε προσεφερε πολλα. Να εμενε τεσπα, να εγραφε, αλλα να μην τραγουδευε.

[manosx]

 Αν εισαι τραγουδισταρας, θα μπλεξεις με πραγματα που να τονιζουν τη φωνη σου, δε θα μπεις ευκολα σε progressive παρανοιες και τετοια, δεν ειναι τυχαιο που οι περισσοτερες progressive μπαντες δεν εχουν τιποτα το εξωγηινο σε φωνες.

 

 

[σκούφοΣ]

6 λεπτά πριν, manosx είπε

 Αν εισαι τραγουδισταρας, θα μπλεξεις με πραγματα που να τονιζουν τη φωνη σου, δε θα μπεις ευκολα σε progressive παρανοιες και τετοια, δεν ειναι τυχαιο που οι περισσοτερες progressive μπαντες δεν εχουν τιποτα το εξωγηινο σε φωνες.

 

 

Ειχαν οι Ark.....

Μεχρι που αποδειχτηκε πως τελικα δεν ηταν προγκ τραγουδιστης, απλα ειχε κ αυτη την πλευρα (που φανηκε κυριως με Αρκ κ Βαγκαμποντ)

[fusionakis]

Vai, Di Meola, Bonamassa, Petrucci, Beato... έχετε πάρει φόρα με το σχολιασμό των Ιταλιάνων της Αμερικής και η φαμίλια Κορλεόνε κρατάει τα nicknames σας, προσέχετε. Συμφωνώ σε αρκετά σημεία από όσα έχουν γραφτεί, και διαφωνώ μόνο όπου το πράγμα πάει σε φουλ καφενειακή συζήτηση και hating. Από τη μεριά μου ας προσθέσω μόνο ότι:

 

- Δεν φταίει ο Di Meola που δεν είναι Henderson ή Metheny... όσο απλοϊκός όμως μπορεί να φαντάζει μπροστά σε αυτούς, αφενός είναι σημείο αναφοράς στην ιστορία της ακουστικής κιθάρας, αφετέρου μία πολύ ξεχωριστή συνθετική οντότητα στη δισκογραφία του πάλαι ποτέ jazz rock.. Κι ας είναι νάρκισσος του κερατά.

Ούτε γω δεν θα βάλω να τον ακούσω τα τελευταία χρόνια για τους λόγους που έχουν αναφερθεί, αλλά τα πρώτα άλμπουμς του είναι σταθμοί για το είδος, για τον ίδιο, για τον Gadd, τον Anthony Jackson, τον Jan Hammer, τον Lenny White και άλλους, ενώ χωρίς την καύλα του για σπανιόλικα και λάτιν ακούσματα ίσως τον τεράστιο Paco να μην τον ήξερε όλη η οικουμένη, αλλά μόνο όσοι γνωρίζουν και τον Sabicas...

Εστιάζοντας στο παίξιμό του και αφήνοντας τη δισκογραφική κληρονομιά του έξω τώρα, το ρυθμικό του command και η βιρτουοζιτέ του πάνω στην ακουστική με αφήνει διαχρονικά μαλάκα, ενώ όπως ακούγεται στην ηλεκτρική διαχρονικά αδιάφορο (το οποίο είναι και λογικό, διότι εξ' αρχής συστήθηκε σαν μια φυσιογνωμία επηρεασμένη και κοντά στο στυλ του McLaughlin, και ταυτόχρονα μια αναβαθμισμένη βερσιόν του Santana... οι οποίοι αμφότεροι, όσο κι αν τους εκτιμώ και σέβομαι, δεν είναι my cup of tea - ο John είναι ένας μουσικός Θεός βέβαια). 

 

- Ο Bonamassa κι ο Vai είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κιθαρίστες θα έλεγε κανείς, με ένα κοινό χαρακτηριστικό... ο μεν ένας δυνατός και ολοκληρωμένος "κλέφτης" που καταφέρνει να συνδυάζει και να αναδεικνύει πολύ όμορφα τις προφανείς επιρροές του και να δημιουργεί κάτι δικό του σαν παίξιμο τελικά, χωρίς όμως η δική του δισκογραφία να έχει κάτι το ιδιαίτερο να επιδείξει (οφείλω βέβαια να παραδεχτώ πως φαίνεται να εμπλουτίζεται δειλά δειλά με τα χρόνια, σε συνδυασμό με τη φωνητική του ερμηνεία που όσο ωριμάζει γίνεται και πιο δυνατή), ο δε ένας αρκετά αχαρτογράφητος ως προς τις επιρροές του τύπος που, αν και δεν πατάει γερά σε κάποιο ιδίωμα, είναι ο κερατάς περιπτωσάρα καλλιτέχνη, με ποιοτική προσωπική δισκογραφία και όντας από το πρωτοπαλίκαρα της έννοιας "καριέρα σαν κιθαρίστας instrumental μουσικής".

Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι και οι δύο είναι nerds, και το νερντιλίκι τους όσο δημιουργεί πολλές συμπάθειες (περισσότερο αυτές θεωρώ) και αντιπάθειες, άλλο τόσο είναι ως ένα βαθμό και υπεύθυνο για το σεβασμό και θαυμασμό που απολαμβάνουν στο μουσικό στερέωμα. 

Επεξεργασμένο 17 Απριλίου 2023 από fusionakis

[σκούφοΣ]

Συμφωνω σε ολα σχεδον οσα λες. 

Στο καφενειακο του θεματος, προσπαθησα να κανω αντιληπτο το πως το κανω επιτηδες. Ενα ειδος χιουμορ που προφανως απετυχα. Αν ηταν μονο το μουσικο θα τα ελεγα με αλλον τροπο. Ο συνδυασμος με τον χαρακτηρα του κ τη συμπεριφορα του με ωθησαν στο να το κανω με αυτο τον τροπο. 

Δηλωσα πως ειναι σπουδαιος συνθετικα.

Δηλωσα πως εχει facility κ ρυθμικη αγωγη πολυ ανεπτυγμενη.

Δηλωσα πως η θεση του στην ιστορια εχει κριθει. 

 

Δηλωσα πως στον κοσμο του αυτοσχεδιασμου το αρμονικο του αισθητηριο ειναι το λιγοτερο ανεπτυγμενο απο οσους γιγαντες εχω ακουσει (στον αυτοσχεδιασμό του όχι στα γραμμένα θέματα). Μαλλον πρεπει να αναιρεσω κ να δηλωσω πως δεν ισχυει, γιατι οταν καποιος ειναι τοτεμ δε μπορουμε να κανουμε αναλυση του τι κ πως. Πρεπει να ειναι καλος σε ολα φαινεται.

 

Παιδια αν δεν ειχαμε πει τους λογους για τους οποιους τον "κραζουμε", μαζι σας. Απο τη στιγμη που τους ειπαμε, ενας δεν εχει πει κατι συγκεκριμενο ως απαντηση πανω ακριβως στο θεμα για τον οποιο τον κραζουμε. Ολοι μου λετε για τεχνικη, ρυθμικη αγωγη κ τι εχει γραψει, τη θεση του στην ιστορια κλπ, παροτι τα εχω επισημανει αυτα. Αν δε σας ενοχλει ο τροπος που επιλεγει να επιβιωσει πανω απο την εκαστοτε αρμονια δε σημαινει πως δεν ενοχλει κανεναν. Κ εγω εχω καλλιτεχνες πολυ μικροτερων κυβικων κ ικανοτητων που λατρευω να ακουω κ δε μ'απασχολει-χαλαει το ποσο αστοχα μπορει να προσεγγιζουν ενα ζητημα (μουσικα). 

 

 

Επεξεργασμένο 17 Απριλίου 2023 από billaraskats27

[Grey]

2 ώρες πριν, billaraskats27 είπε

Τι ωραιες που ηταν οι εποχες με τον Porntoy στα τυμπανα κ τον Κεβιν ή το Ντερεκ στα πληκτρα... Αχ. (εξαιρειται ο πρωτος δισκοι). Να ελειπε κ αυτος που λες.... Αν κ τοσο στιχουργικα οσο κ στο υφος κ τον ηχο της μπαντας τοτε προσεφερε πολλα. Να εμενε τεσπα, να εγραφε, αλλα να μην τραγουδευε.

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα για τον Moore.Είχε μια πολύ ατμοσφαιρική και dark πλευρά στον τρόπο που έγραφε η οποία έδενε πολύ αρμονικά με την prog κουλτούρα των υπόλοιπων.

Ο Sherinian δεν με κέρδισε ποτέ αν και έπεσε πάνω στην ίσως πιο αδιάφορη δισκογραφική τους δουλειά.

 

Ο Portnoy είναι μια ιστορία που ακόμα και τώρα πονάει αλλά φταίει κι αυτός.Ανέκαθεν οι DT πλασάρονταν ως no leader group και η παρουσία του από ένα σημείο και μετά έγινε κάπως ηγεμονική.

 

That being said,o Μαngini δένει καλύτερα ως χαρακτήρας με τους υπόλοιπους αλλά δεν μπορεί να φτάσει με την καμία την τσαχπινιά του άλλου Mike,τόσο συνθετικά όσο και σε live παρουσία.

 

Για τον Καναδό θα διαφωνήσω.Ναι μεν έχει χάσει προ πολλού την έκταση του και στις περισσότερες συναυλίες εκτίθεται αλλά αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ άλλον να κρατάει το μικρόφωνο.

Επεξεργασμένο 17 Απριλίου 2023 από Grey

[σκούφοΣ]

18 λεπτά πριν, Grey είπε

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα για τον Moore.Είχε μια πολύ ατμοσφαιρική και dark πλευρά στον τρόπο που έγραφε η οποία έδενε πολύ αρμονικά με την prog κουλτούρα των υπόλοιπων.

Ο Sherinian δεν με κέρδισε ποτέ αν και έπεσε πάνω στην ίσως πιο αδιάφορη δισκογραφική τους δουλειά.

 

Ο Portnoy είναι μια ιστορία που ακόμα και τώρα πονάει αλλά φταίει κι αυτός.Ανέκαθεν οι DT πλασάρονταν ως no leader group και η παρουσία του από ένα σημείο και μετά έγινε κάπως ηγεμονική.

 

That being said,o Μαngini δένει καλύτερα ως χαρακτήρας με τους υπόλοιπους αλλά δεν μπορεί να φτάσει με την καμία την τσαχπινιά του άλλου Mike,τόσο συνθετικά όσο και σε live παρουσία.

Ο Ντερεκ ηταν ο αγαπημενος μου πληκτρας της μπαντας. Κ οι ηχοι του κ τα παιξιματα του. Ο Μουρ ο αγαπημενος μου συνθετικα. Το falling το θεωρω πολυ παρεξηγημενο. Συνθετικα παντως σε οποιον δεν αρεσει, δε νομιζω να πρεπει να κατηγορησει το Ντερεκ για αυτο. Υπηρχε μεγαλη πιεση απο την εταιρεια για αυτη την κατευθυνση. 

 

Για εμενα ειναι μετα το Images κ το Awake (κ το Change of Seasons) το αγαπημενο μου. Οχι στο συνολο του. Αλλα σαν ηχος κ σαν παιξιματα ειναι το πιο ωριμο αλμπουμ τους. Το καλυτερο χρονικα παραθυρο του Πετρουτσι ειναι για εμενα αυτη η περιοδος. Στα 3-4 κομματια του αλμπουμ που ηταν δυνατα συνθετικα, απολαμβανω μια εκδοση των Theater για την οποια ειχαμε hints πιο πριν αλλα ποτε δεν ξανακουσαμε ολοκληρωμενη. Να το πω αλλιως ο Πετρουτσι του falling ειναι ακομα στις μεγαλες μου συμπαθειες. Μετα το σοκ της αλλαγης επι Ρουντες ηταν τετοιο, που σιγα σιγα τους παρατησα (μονο το 6 ντηγκρης μαρεσε). Ευτυχως τον ειχα δει λαηβ τοτε στο Λυκαβηττο (με Ντερεκ κ φαντεζυ πολυχρωμες Ιμπανεζουλες)

Επεξεργασμένο 17 Απριλίου 2023 από billaraskats27

[Ali Barout]

13 λεπτά πριν, billaraskats27 είπε

Πρεπει να ειναι καλος σε ολα φαινεται.

Είναι ένα ζητηματάκι αυτό. Δε γλιτώνεις σήμερα. Σήμερα αναζητούνται Θεοί. Αν δεν έχεις και σουιπ, και ταπ, και ηχάρες, και βιμπράτα, και ρυθμική ηγεμονία/αυθάδεια, και παίξιμο πάνω από λόγιες φόρμες αράβικης μουσικής, αλλά να μπορείς να δώσεις και μια φρέσκια ματιά στο καταγεγραμμένο ρεπερτόριο της ύστερης ρομαντικής περιόδου ενώ ταυτόχρονα έχεις φοβερή άνεση στο να αυτοσχεδιάζεις σαν βαλκάνιος, γουεστκοουστίτης, ιστκοουστίτης, μακρεμπίτης, υποσαχάριος, αλλά πάντοτε με την ικανότητα να παρεμβάλεις ψήγματα της παράδοσης με την οποία γαλουχήθηκες, ε, δεν κάνεις ρε πουλάκι μου. Θες μελέτη.

 

Και να πω και το άλλο. Φαντάσου για κάποιον τιτανοτεράστιο, το τάδε εμβληματικό άλμπουμ, να μη βγήκε τόσο εύκολα όσο νομίζουμε, να μην ξύπναγε δηλαδή με την τσίμπλα στο μάτι και με το βρακί, να κάρφωνε το όργανο και να έγραφε σε ένα τέικ όλο τον δίσκο. Αλλά να ήθελε κι εκεί... σκληρή δουλειά και μελέτη, που τον κούρασε τον τιτάνα.

 

Και μετά από το εμβληματικό άλμπουν, να ήθελε βρε αδερφέ μου, να... ξεσκάσει, να παίξει 5 απλά πράγματα να γουστάρει. Θα μου πεις, μην κάνεις άλμπουν δεύτερο, παίχτα με τους φίλους σου. Αφού θέλει όμως, τι να κάνουμε; Α τον μαλώσουμε;  Κι εσύ περιμένεις να κυκλοφορήσει το "Εμβληματικό Vol. 2" και βγαίνει και το "Έπαιξα 5 πραγματάκια απλά να γουστάρω." Ρηχό, ανέμπνευστο, τετριμμένο, κάτω από τον πήχυ που έθεσε το "Εμβληματικό".

 

Δηλαδή αυτό μου θυμίζει λίγο το κόμμεντ κάτω από ένα βίντεο του Κυριάκου του Ντομάτα του κλαριντζή στο youtube, που σχολιάζει ο άλλος ο θεός "Α ρε Κυργιάκο να μη έπινες, θα τους είχες γ@μ1σει όλους." Δηλαδή, ο αναγνωρίσιμος καλλιτέχνης απογυμνώνεται την υπάρχουσα υπόστασή του από το κοινό, και ενδύεται μια ατελή υπόσταση του ιδανικού εαυτού του. (πώς θέλουν οι γυναίκες π.χ. να μας αλλάξουνε, για να 'μαστε ανθρώποι; κάτι αντίστοιχο)

 

Η κουβέντα πιστεύω σε αυτό το επίπεδο γίνεται όταν "κράζουμε", όχι ότι λέμε τον τάδε μουσικό άμπαλο. Αλλά λέμε για να είχαμε να λέμε, τι λείπει και δεν έχει ο τάδε για να είναι ο Χαϊλάντερ του κάθε οργάνου. Έτσι νομίζω δηλαδή, και δεν παρεξηγώ το "κράξιμο".

 

Αλλά αν σε φώναζε ο Αλ να παίξετε μαζί Γουασίλιμ και δεν πήγαινες, εκεί θα σε έκραζα εγώ μετά.