Dream Theater's new release...Black Clouds and Silver Linings

[SpyrosCh]

Είναι αυτό το point όμως?  ;)

[ex-cyclops]

Πιστεύω ότι πλέον έχουμε φτάσει να ψειρίζουμε τους πάντες και τα πάντα. Ίσως φταίει και η εποχή μας όπου υπάρχει η τάση να "επιστημονικοποιούνται" τα πάντα (σόρρυ για τον όρο-σιδηρόδρομο ;D), δηλαδή οι παραγωγές να παρουσιάζονται ολοένα και αρτιότερες και πιο τελειοποιημένες, συνεπώς η μπάλα παίρνει και τη μουσική βιομηχανία. Πάντως θεωρώ ότι η σωστή προσέγγιση είναι το αν μας αρέσει ένα άλμπουμ και όχι αν με το άλμπουμ αυτό προσπαθούν οι συντελεστές του να "φανούν" ή να δείξουν την τεχνική και τις γνώσεις τους.

 

Ίσως όντως αυτό που λέτε να ισχύει (ότι μπορεί να προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι είναι καρασπουδαγμένοι όλοι τους - άραγε δεν είναι; ???), αλλά προσωπικά στέκομαι στο ότι το άλμπουμ αυτό όσο περισσότερο το ακούω, τόσο περισσότερο μου αρέσει - και μένω εκεί.

[dvat]

Για μένα κάθε άλλο παρα αποτυχία είναι το Octavarium. Απεναντίας το λατρεύω και για μένα αποτελεί φαινόμενο project άλμπουμ, με απίστευτες συνθέσεις.

 

Άν εξαιρέσω την παπαριά  I walk beside you θα συμφωνήσω ότι ήταν ένα πολύ καλό album. Προσωπικά μου άρεσε πολύ, αν και η κλεψιά από Floyd ειδικά στο ομώνυμο track βάρεσε κόφτες... Πάντως απορώ που οι περισσότεροι το έθαψαν... Κρίμα. Αλλά τι να λέμε εδώ έχουν θάψει την διασκάρα Falling into Infinity αν είναι δυνατόν δηλαδή...

 

Προσωπικά θεωρώ μέγιστη αποτυχία το ενδιάμεσο άλμπουμ, το Systematic Chaos.

 

Το Systematic Chaos ήταν ένα μέτριο album σαφώς χειρότερο από το Octavarium. Στο Octavarium o Petrucci και ο LaBrie είχαν μόλις κυκλοφορήσει προσωπικά albums και φαίνονταν λίγο 'βαριεστημένοι', γεγονός όμως που οδήγησε συνολικά σε πιο μεστό songwritting. Στο Systematic Χάος ενω φαινομενικά φαίνονται πιο ενθουσιώδεις πχ ο Petrucci παίζει περισσότερα σόλο, πιστεύω πως συνθετικά δεν τα κατάφεραν...Καλές στιγμές όπως πάντα υπάρχουν αλλά δύσκολα ρε παιδί μου θα το βγάλω από το ράφι για να το ακούσω. ;) ;)

 

Το κακό για μένα ξεκίνησε με το 6 degrees ... που θεωρώ ότι χειρότερο έχουν γράψει. Κουρστικό μέχρι αηδείας με εξαίρεση 2-3 tracks. Παρόλα αυτά στους περισσότερους άρεσε. ;D ;D

 

 

Για το τελευταίο, θα ξαναγράψω σε λίγο καιρό που θα έχω κατασταλάξει. Λίγο καλύτερο από το systematic chaos αλλά υπάρχουν και τα γνωστά αγωνιστικά προβλήματα που έχει τα τελευταία χρόνια η ομάδα!!

 

ΥΓ.. Ρε παιδιά τι κακό είναι αυτό με τα 20λεπτα και 10 λεπτα κομμάτια?  ;) ;) Τι ταλαιπωρία είναι αυτή? ; Όλοι οι δίσκοι πλέον έχουν δάρκεια 60-70 λεπτά και σου βγαίνει η ψυχή να τους ακούσεις! Άσε που δεν μαθαίνεις εύκολα τα κομμάτια απέξω!!!

 

Αναπολώ εποχές που οι δίσκοι ήταν διάρκειας ως 40 λεπτά με 8 τραγούδια συνολικά.... Αλλά είπαμε ζούμε στην εποχή της υπερβολής... ;D ;D ;D ;D ;D

 

 

 

 

 

 

[ex-cyclops]

Άν εξαιρέσω την παπαριά  I walk beside you θα συμφωνήσω ότι ήταν ένα πολύ καλό album. Προσωπικά μου άρεσε πολύ, αν και η κλεψιά από Floyd ειδικά στο ομώνυμο track βάρεσε κόφτες... Πάντως απορώ που οι περισσότεροι το έθαψαν...

 

Το "I walk beside you" όντως αποπνέει μια έντονη "U2-ίλα", αλλά σαν κομμάτι μου αρέσει. Όσο για το ομώνυμο, νομίζω ότι έχουν δηλώσει ότι αποτελεί tribute στα συγκροτήματα που αποτελούν επιρροές τους, γι' αυτό και υπάρχει τόση ομοιότητα με Pink Floyd - ιδίως η εισαγωγή, με την καθαρή του Petrucci χωρίς αμφιβολία θυμίζει έντονα την εισαγωγή στο "Shine on you crazy diamond", ακόμα και ο ήχος που χρησιμοποιεί μοιάζει πολύ. Δεν το βρίσκω κακό, αντιθέτως μαρτυρά ότι αν και σύγχρονη μέταλ μπάντα, σέβονται τους γίγαντες της ροκ Pink Floyd. :)

 

ΥΓ.. Ρε παιδιά τι κακό είναι αυτό με τα 20λεπτα και 10 λεπτα κομμάτια?  Wink Wink Τι ταλαιπωρία είναι αυτή? ; Όλοι οι δίσκοι πλέον έχουν δάρκεια 60-70 λεπτά και σου βγαίνει η ψυχή να τους ακούσεις! Άσε που δεν μαθαίνεις εύκολα τα κομμάτια απέξω!!!

 

Γιατί, αν ήταν 4λεπτα και 5λεπτα τα κομμάτια θα μαθαίνονταν πιο εύκολα;;;...

Ιδίως τα χταπόδια που παίζει ο Portnoy, αυτά κι αν είναι πανεύκολα...  ;D

[sepsis]

Eγώ όσο ακούω το album μ'αρέσει όλο και περισσότερο. Τα nightmare, rite, wither, tuscany μ'άρεσαν εξαρχής αλλά τώρα αρχίζουν και μ'αρέσουν και τ'αλλα δύο. Το Shattered Fortress έχει κάτι σαν ρεφρέν στο τέλος πολύ ωραίο καθώς και το Best of Times έχει μια σολάρα πάλι προς το τέλος  ;D

Tί να πω τελικά...

 

Σίγουρα καλύτερο από το Systematic που δεν μ'άρεσε καθόλου μα καθόλου.

 

To octavarium είναι αρκετά καλός δίσκος πλάκα πλάκα. Δείτε και το live video που υπάρχει που το παίζουν ολόκληρο το cd...μαγεία!

 

To SixDegrees αρκετά παράξενος-prog δίσκος. Ο πρώτος δίσκος βέβαια σπέρνει άγρια. Ο δεύτερος έτσι κι έτσι

 

Το train of thought νταξ..γουστάρουμε μεταλιές  ;D

 

Ε, από κει και πίσω τι να λέμε τώρα  8)

[ex-cyclops]

Eγώ όσο ακούω το album μ'αρέσει όλο και περισσότερο. Τα nightmare, rite, wither, tuscany μ'άρεσαν εξαρχής αλλά τώρα αρχίζουν και μ'αρέσουν και τ'αλλα δύο. Το Shattered Fortress έχει κάτι σαν ρεφρέν στο τέλος πολύ ωραίο καθώς και το Best of Times έχει μια σολάρα πάλι προς το τέλος  ;D

Tί να πω τελικά...

 

Το ίδιο κι εγώ, όσο πιο πολύ το ακούω τόσο περισσότερο το γουστάρω. Είναι καταπληκτικό άλμπουμ τελικά.

 

 

To octavarium είναι αρκετά καλός δίσκος πλάκα πλάκα. Δείτε και το live video που υπάρχει που το παίζουν ολόκληρο το cd...μαγεία!

 

 

Τα έχω πετύχει στο YouTube και μου έφυγε η μαγκιά από το ότι το παίζουν καρμπόν.

[Painer_AD]

Καλημέρες... λιγο πριν το σχόλασμα... νύστα καταραμένη...

 

1) Octavarium -> Gm (εαν θυμαμαι καλα, που καλα θυμαμαι!)

    Shine on...  -> Gm

                                        και ο νοών νοείτω!

 

2) το The Best of Times χαλαρά ειναι το τοπ του δίσκου ασε που θυμίζει εποχες Images...

 

τα άλλα ειναι...ασκήσεις και πρόλογος...!!!! :P

[dvat]

To cdάκι ήρθε επιτέλους και πλέον το έχω ακούσει αρκετά...

 

Λοιπόν, δεν ξέρω αν έχει τα εκπληκτικά σημεία του παρελθόντος που σε απογείωναν αλλά τουλάχιστον δεν έχει και τα σπαστικά σημεία που στο κοντινό παρελθόν σε ξενέρωναν.

 

Πολύ καλύτερο από το systematic.. και μετά από καιρό μιλάμε για τραγούδια που έχουν ροή. Ευτυχώς τα μελωδικά μέρη είναι περισσότερα και αν ρόκαραν και λίγο παραπάνω θα μιλούσαμε για δισκάρα.

 

Ο Γιαννάκης παίζει πολλά σόλο ξανά και είναι ορεξάτος. Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει μέτριο σόλο σε όλο τον δίσκο. Ο πήχυς είναι ψηλά (κορυφή μάλλον το σόλο του Τhe Best of Times) και ο ήχος (το παίξιμο στην πραγματικότητα..) πεντακάθαρος..

 

Ο Labrie το παλεύει, έχει εύρος αλλά δυστυχώς του λείπει η ζεστασιά στη φωνή του.. Αποτέλεσμα, δεν βγάζει συναίσθημα όπως πάντα δηλαδή.

 

Ο Ιορδάνης, ευτυχώς,  είναι πολύ μαζεμένος και δεν μας τα πρήζει. Μάλλον τον περιόρισαν οι 2 μεγάλοι και μπράβο τους...

 

Κορυφαία τραγούδια τα The Best of Times, Wither, A Rite of Passage και The Count of Tuscany.

 

To A nigthmare to remember δίχως να είναι κακό τραγούδι είναι λίγο flat και ώρες ώρες death metalίζει....

 

Το Τhe Shattered Fortress  είναι αφιερωμένο στον Bill W. και στους φίλους του, όπως έχουμε τελευταία συνηθίσει... Έχει riffs από όλα τα προηγούμενα 'αντίστοιχα' τραγούδια και αυτό το meddle ιδεών τελικά ακούγεται εμπνευσμένο!

 

..Στη σούμα τώρα, αν συνεχίσουν να βάζουν λίγο μελωδία ώστε να ισοροπεί με την δύναμη, αν ο Petrucci συνεχίσει να έχει όρεξη και ροκάρει ακόμα περισσότερο (γιατί κακά τα ψέματα είναι υπεύθυνος για τα riffs και τις μελωδίες σε κάθε τραγούδι) και αν αδιαφορήσουν για τις σύγχρονες metal μπάντες και τον ήχο τους ( με έκπληξη διάβασα ότι ο Portnoy έφερε παράδειγμα άλλη γνωστή metal μπάντα με σύγχρονη παραγωγή και είπε ότι ακουγόμαστε παρόμοια... ΕΛΕΟΣ) τότε οι Dream Theater θα μας εκπλήξουν ευχάριστα στο μέλλον...

[Stevie@]

Απίστευτη δουλειά. Μπράβο στα παλικάρια. 8)

[ex-cyclops]

Ο Γιαννάκης παίζει πολλά σόλο ξανά και είναι ορεξάτος. Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει μέτριο σόλο σε όλο τον δίσκο. Ο πήχυς είναι ψηλά (κορυφή μάλλον το σόλο του Τhe Best of Times) και ο ήχος (το παίξιμο στην πραγματικότητα..) πεντακάθαρος..

 

Σε κάποια σημεία του συγκεκριμένου σόλο ρίχνει κάτι Χιώτικα πολυβόλα, που θα ήταν καλύτερα να τα απεύφευγε.

 

Ο Ιορδάνης, ευτυχώς,  είναι πολύ μαζεμένος και δεν μας τα πρήζει. Μάλλον τον περιόρισαν οι 2 μεγάλοι και μπράβο τους...

 

Πω-πω, έκανε τέτοια ζημιά στο παρελθόν ο Ιορδάνης; Μπράβο στα δύο άλλα καλά παιδάκια που τον έκαναν ντα-ντα και δεν το επανέλαβε.

Πέρα από την πλάκα, αξίζει μεγαλύτερο σεβασμό σε έναν μουσικό του βεληνεκούς του Jordan Rudess. Το ότι δεν είναι κιθαρίστας δε σημαίνει ότι μπορούμε να λέμε ότι θέμε.  ;) ::)