Μουσικες σκηνες, που θα παει η κατασταση με αυτες στην Αθηνα

[neeq]

πρεπει να διαφημιστει το γεγονος κ με αφισα κ ραδιο κ οτι μπορει ο καθενας.Σε φιλους κ φιλους φιλων γενικοτερα σε πολυ κοσμο.Σιγουρα το μαγαζι θα χει κ καποιους θαμωνες γενικα.Απο κει κ περα θα δειτε αν οντως ειστε καλοι οταν θα χει κοσμο παντα ή αν αδειασει μετα τα πρωτα 1-2 λαιβ στηριξης γνωστών.(πρεπει να βοηθησει κ το μαγαζι στη διαφημιση εννοείται)

 

Επιφοβο το θεμα ιδια μπαντα 2 μερες.Καντε τελειως διαφορετικο Playlist οπως και διποτε.Αλλιως δεν εχει ενδιαφερον οσο καλοι κ να ειστε.

 

Θα σε διαψευσω. Επι 4 μήνες παιζαμε 3 μερες τη βδομαδα τα ίδια κομματια και σχεδον με την ιδια σειρα σε ενα γεματο μαγαζι απο κόσμο που δεν ήταν δικος μας, ή ήταν αλλα ερχόταν να μας δει χωρις να τον τραβολογαμε εμεις. Οταν εκανε κοιλιά το πραγμα, φυσικα ανανεωσαμε το playlist και γενικά μπηκαμε τότε στη διαδικασια να αλλαζουμε 3-4 κομμάτια τη βδομαδα με αποτελεσμα να ξανανεβει ο κόσμος.

 

Το αστείο ήταν πως ο αφεντικανός νόμιζε πως το μαγαζι ειναι που ελκυει και μεις του βγαίναμε ακριβοι, λογω των αρκετων μελών και της πλουσιας αμοιβής, οπότε αρχισε να φέρνει εντελως ερασιτεχνικες μπαντες με paranoid, smoke on the water και λοιπα οπότε το μαγαζί αδειασε κυριολεκτικα.

 

Εμείς ομως είχαμε ήδη το "ονομα" (αν και δεν ειχε ονομα το γκρουπ :P) οποτε οταν επιστρεψαμε ξαναγεμισε το μαγαζι σιγα σιγά.

 

Φετος εφυγα απο το σχημα και τα παιδια πηγαν σε άλλο μαγαζί οπου συνεχιζουν να κρατανε τον κοσμο των τελευταιων 2 χρόνων.

 

Αυτα :)

[trigga]

Παιζεται η φαση κ ισως κ να εμπλεκονται κ αλλοι λογοι.Το λεω αυτο γιατι ετυχε μια χρονια η μπαντα να ειναι κομπλε με το μαγαζι κ την επομενη σεζον αλλαξε μαγαζι αλλα δεν εγινε τπτ.Παιζουν πολλες φασεις που δεν τις ελέγχεις.Το προγραμμα νομιζω πως παιζει ρολο.Πρωτος κ κυριως ειναι τι κανει η μπαντα πως βλεπει δηλαδη τη δουλεια.Ποσο ενεργητική ειναι κ τι δινει στον κοσμο.Αυτο καταλαβαινω κ απ την εμπειρια μου.

 

Οταν νιωθω εγω καλα ο κοσμος νιωθει κι αυτος ειτε γνωστοι ειτε αγνωστοι.Απ τη στιγμη που δεν εχουμε να κανουμε με σκυλια κ κιλοβατ υπνωτικα.

 

Τεσπα δεν ξερω τι να πω οτι κατσει στον καθενα.Αν τα χεις καλα με τη φαση σου κ τον εαυτο σου κ την μπαντα ολα ερχονται.Για μενα που δεν το κανω για επαγγελμα αλλα το προσπαθω να το παρουσιαζω παντα επαγγελματικα.

[Nikolas]

To 2000 (μπορεί 1999; ) ήμουν στα Γιάννενα και έπαιζα στο Αδιέξοδο. Πλήκτρα και 2 κιθάρες. Κάναμε τα πάντα για να ακουστούμε καλά. Τραγουδούσαμε και οι τρείς. Εγώ, ο Κώστας και η Ντίνα. Εγώ με ένα yamaha PSR 4600 (!!!!), ο Κώστας με μια ηλεκτρική και κανά δυό πεταλάκια, και η Ντίνα με μια ακουστική. Οι δύο τους φωνάρες, εγώ... όχι! ;D

 

Βγάλαμε κάποιες αφίσες, κλπ, και τίποτα άλλο.

 

Το μαγαζί έπιασε απίστευτα! Ο μαγαζάτορας ήταν γάτα, αλλά σωστός. Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο. Μίγα δε χώραγε μέχρι και τον Απρίλη, οπότε και άρχισε να πέφτει. Μέχρι που έκανε επέκταση για να χωράει ο κόσμος και έβαλε κάμερες και οθόνη για να κάθονται πάνω και να μας βλέπουν και απο εκεί... κλπ...

 

Φαίνεται ότι έιμασταν (τότε) το μόνο μαγαζι (μπάντα μάλλον γιατί μαγαζί δεν υπήρξα ποτέ μου) που έπαιζε ροκ/ποπ/εντεχνο με ένα σεβαστο τρόπο (ο Θεός να το κάνει, αλλά τέλος πάντων) που έπιασε τους φοιτητές. Απλά δεν υπήρχε κάτι άλλο εκείνη την εποχή με τέτοια μουσική.

 

Για διαφήμιση που λέγετε, πρέπει να γίνεται πολύς ντόρος. Αν είναι για 1-2 εμφανίσεις, ίσως δεν αξίζει τον κόπο, αλλά για φούλ σεζόν... φυσικά και έχει νόημα. Θα αφισσοκολήσεις, ξανά και ξανά, θα βρεις τρόπο να καλέσεις κάποιους από τα media (αν μπορείς, πχ Αθηνόραμα, κλπ), ΔΕΝ θα ησυχάσεις. Και είναι και της μπάντας ευθήνη, όχι μόνο του μαγαζάτορα.

[brougos7]

Μιλας για το 1999 που τοτε ακομα κ σε καφετεριες γινοντουσαν live, 11 χρονια μετα η κατασταση ειναι δραμα, ο κοσμος εχει χορτασει απ αυτα μιας κ η νεα ροκ κ εντεχνη περναει στο ντουκου κ λιγο εχει ψιλοβαρεθει τα παλια, κ δυστυχως βλεπεις 20 με 30 ατομα μεσο ορο, σε βαθμο να λεω στο γκρουπ που ειμαι, παιδια δεν πρεπει να κυνηγησουμε να παιζουμε 1 φορα στανταρ τη βδομαδα αλλα σποραδικα λαηβ γιατι θα καουμε κ θα μας κατεβασει το μαγαζι απο τη σκηνη. Μια νεα μοδα που ξεπεταχτηκε ειναι τα τραγουδια στριμωγμενα σε ατελειωτα medleys κ αλεσμενα στο μιξερ , του στυλ ξεκιναω ενα medley με moonchild , κανω ενα περασμα απο Παπαριζου το φιλι της ζωης κ τελικα τελειωνω με Ευλαμπια. Δηλαδη ροκ κομματια παιγμενα με σκυλαδικη νοοτροπια ποτ πουρι,  λες κ ειμαστε dj μιξαδοροι, α ρε αθανατε νεοελληναρα μπουζουκοκλαμπανιδη , κ στη ροκ παλι σκυλαδικη νοοτροπια θες ...

[Nikolas]

Μα ΕΚΕΙ είναι το νόημα, ή όχι; Αν τώρα ΑΚΟΜΗ όλοι παίζουν τα ίδια... τι να περιμένει κανείς; Τώρα δεν παίζω τα ίδια και την ψάχνω αλλιώς. Αν η μπάντα του όποιου θέλει ακόμη να παίζει διασκευές από Pink Flody (σορρυ neeq), καλώς αλλά δε μπορεί να έχει την ίδια επίδραση στον κόσμο όπως πρίν 10-15 χρόνια... Το Division Bell Κοντεύει 15ετία... Τι να μιλήσει πιά; Και ΟΣΟ και κλασσικό να είναι, και όσο και να τους λατρεύω (ακόμη ακούω)...

 

Ή κάνω λάθος;

[bassbill]

Να πω τι κάνουμε εμείς...

Επιλέγουμε καλά κομμάτια από οποιαδήποτε εποχή, χώρα, είδος μουσικής, up-tempo ή slow, χωρίς καμία δογματική τοποθέτηση, και με μόνο κριτήριο να είναι καλό το κομμάτι, και να το αποδίδει καλά η μπάντα. Άν δέν ισχύουν και οι δύο αυτοί όροι το κομμάτι πάει στην άκρη και δέν μπαίνει στο πρόγραμμα. Δέν είναι απαραίτητο να είναι γνωστό. Παίζουμε ένα τραγούδι π.χ. απο το πρώτο άλμπουμ της Θεοδοσίας Τσάτσου το οποίο λέγεται "Επαφή". Δέν είναι γνωστό, δέν έγινε ποτέ "σουξέ', αλλά παίζεται με φοβερή όρεξη απο εμάς, γκρουβάρει εκπληκτικά, και αμέσως ο κόσμος αρχίζει και κουνιέται... Θέλω να πώ δηλαδή, οτι κάποιες φορές αν όχι όλες, η μπάντα πρέπει να "περάσει" τα κομμάτια στον κόσμο. Άν γίνεται απλή διεκπεραίωση τότε βράσε ρύζι. Κανονικά δέν θα έπρεπε ούτε κάν  να το αναφέρω αυτό, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά είναι απο τα αυτονόητα που όποιος παίζει συχνά, τείνει να τα ξεχνάει, γιατί μπαίνει στην μέση η συνήθεια και ξεχνιόμαστε.

 

[audiokostas]

Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα.

Διαλέγουμε κομμάτια με αυστηρό γνώμονα την διασκέδαση του κόσμου (crowd pleasers/palamaki beggars) ή παραμένουμε στο "ύφος" μας και στη γραμμή μας με την ελπίδα ότι αυτό θ' αρέσει (karakosmara band/ Ether O' Vamones) ;

[Nikolas]

Το ερώτημα δεν είναι το ποιά κομμάτια, αλλά το ΠΩΣ.

 

Στο πρόγραμμα φέτος με την Νάνσυ, είχαμε του κόσμου τα παλιά κομμάτια. Σε κάποια τους πετάξαμε τα μάτια, σε κάποια άλλα σεβαστήκαμε τον παλαιό χαρακτήρα... :-/

 

Απλά, πλέον, με ΤΟΣΑ τεχνολογικά μέσα, ακόμη με το πιάνο, την κιθάρα, κλπ.

 

Βαριέμαι (και δηλώνω ένοχος, ο ίδιος).

[funky_bassman]

Εγώ πλέον έχω καταλήξει ότι η "χρυσή" συνταγή είναι να έχεις κυρίως κομμάτια για να διασκεδάσει ο κόσμος και να πετάς στο Playlist και 3-4 που γουστάρεις εσύ...

[bassbill]

Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα.

Διαλέγουμε κομμάτια με αυστηρό γνώμονα την διασκέδαση του κόσμου (crowd pleasers/palamaki beggars) ή παραμένουμε στο "ύφος" μας και στη γραμμή μας με την ελπίδα ότι αυτό θ' αρέσει (karakosmara band/ Ether O' Vamones) ;

 

Εννοείται το πρώτο. Στην πλειονότητα του προγράμματος τουλάχιστον. Ο κόσμος βγαίνει για να διασκεδάσει ρε παιδιά... Όχι για να μπεί στο δικό μας mood. Άν εμένα η "γραμμή" μου είναι μαύρη πρέπει να μαυρίσω και την ψυχή του πελάτη που βγήκε με την γυναίκα του να πιεί ένα ποτό και να περάσει καλά ?

Το βασικό κριτήριο για μένα, είναι στο πρόγραμμα που φτιάχνω τα τραγούδια να τα έχει ακούσει όσο το δυνατόν περισότερος κόσμος, όσο το δυνατόν περισσότερες φορές, μόνο που διαλέγω απο την δεξαμενή που περιέγραψα πιο πάνω. Δέν μπορείτε να φανταστείτε για τί όγκο μιλάμε. Εκατοντάδες κομμάτια που φτάνουν να καλύψουν χρόοονια προγράμματος. Και να κοιτάτε το κοινό. Να περνάει καλά για να ξανάρθει. Τόσο απλό είναι....

Νικόλα είναι και το ποιά κομμάτια αλλά και το πώς, ή μάλλον το πόσο καλά. Το είπα και σε προηγούμενο πόστ οτι για μένα είναι απαράβατος όρος να αποδίδεται το κομμάτι καλά απο την μπάντα. Έχω πετάξει αμέτρητα κομμάτια έξω στις πρόβες γιατί δέν μου ακούγονται καλά. Πρέπει να ομολογήσω όμως οτι αυτό απαιτεί και μια εμπειρία που εγώ την έχω αποκτήσει μετά απο πολλά χρόνια ενασχόλησης με το άθλημα... Πρίν 20 χρόνια ας πούμε, θα έκανα ίσως το δεύτερο και θα έτρωγα τα μούτρα μου.