"And This Is Free" , the blues of Maxwell Street, Chicago.

[matawan]

Επεσε προσφατα στα χερια μου  το ντοκιμαντερ σχετικα με τον δρομο αυτον του Chicago. Ενδεχομενως οι blues aficionados του forum να γνωριζουν τι και πως, αλλα εγω δεν ειχα ιδεα, οποτε ενθουσιαστηκα με την καταγραφη των performances διαφορων σπουδαιων γνωστων και μη μουσικων,φορτισμενα spirituals, ωμα blues... Εχει γυριστει το 1964 και νομιζω δικαιολογημενα θεωρειται ενα απο τα πλεον σημαντικα  του ειδους.

 

Παραθετω δυο αποσπασματα που βρηκα στο youtube.

 

Edit: Καλη χρονια, επι τη ευκαιρια!

 

Maxwell Street Robert Nighthawk

 

Maxwell Street-Carrie Robinson

 

[kostri]

Όταν τελείωσαν τα 4 λέπτα του δεύτερου βίντεο συνειδητοποίησα ότι είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα...

 

Συγκλονιστικό.

 

Καλή χρονιά κι από μένα, παίδες!

[epikouris]

Αρρώστησα! Εκεί κάποτε έπαιρναν φωτιά οι resonator κιθάρες και πάνω του διάβαιναν γίγαντες όπως ο Muddy, O Bo Diddley, o Howlin' Wolf  και o αδικοχαμένος καβγατζής άσσος της φυσαρμόνικας, Little Walter.

Nα είσαι καλά φίλε Matawan.

 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

[bluesscholar]

απλά καταπληκτικό!  :o

Αναρωτιέμαι μήπως το φιλμ αυτό σχετίζεται με τις ηχογραφήσεις μουσικών στο δρόμο (μαζί με συνεντεύξεις) που πραγματοποίησε ο Michael Bloomfield την ίδια περίπου περίοδο. Εκείνο τον καιρό κυκλοφορούσε στη Maxwell Street με ένα φορητό μαγνητόφωνο ηχογραφώντας επί τόπου μουσικούς. Μάλιστα, στην CD εκδοχή του άλμπουμ Live on Maxwell Street 1964 του Robert NIghthawk υπάρχει στο τέλος συνέντευξη που έδωσε ο Nighthawk στον Bloomfield στο πλαίσιο αυτών των ηχογραφήσεων:

http://www.amazon.com/Live-Maxwell-Street-Robert-Nighthawk/dp/B00004XSO1

 

[ez]

Βλέποντας τέτοια αποσπάσματα καταλαβαίνει κάποιος γιατί τα μπλουζ είναι αυτά που είναι ως τα σήμερα, γιατί τα λόγια πολλές φορές είναι ανεπαρκή στην προσπάθεια να μιλήσεις ή να γράψεις γι'αυτά...(τουλάχιστον μέχρι να κάνει κάποιο σχόλιο ο Μάραθον  ;D...)

Γι'αυτό λοιπόν να σας θυμίσω κι αυτό, χωρίς λόγια...

[marathon]

τουλάχιστον μέχρι να κάνει κάποιο σχόλιο ο Μάραθον  ;D...)

Πότε γυρίστηκε το ντοκυμαντέρ είπαμε?...το 1964... ;D ;D

Καλή χρονιά να έχουμε bluesman!

[ez]

Πότε γυρίστηκε το ντοκυμαντέρ είπαμε?...το 1964... ;D ;D

Καλή χρονιά να έχουμε bluesman!

 

Τουλάχιστον είχαμε γεννηθεί!!!

Καλή χρονιά!

[audiokostas]

Δεν ξέρω γιατί, αλλά με όλο τον σεβασμό στο Σικάγο και στον εφευρέτη του ηλεκτρισμού (Muddy), εγώ, δοθείσης ευκαιρίας, να επιστήσω και την προσοχή στην πρόσφατη πόρωσή μου που λέγεται North Mississippi Hill Country Blues και ΔΕΝ μιλάω για τα Delta. Μιλάω για Kimbrough, Burnside, Balfour και όλη αυτή την καταπληκτική μουσική στο documentary "Deep Blues: A Musical Pilgrimage to the Crossroads"

Ο μυστικισμός του ενός ακκόρντου.

 

Και με λίγη βοήθεια από τις σύγχρονες παραγωγές ....

RL Burnside, Someday Baby

 

(ήρθε μετά κι ο S. Jackson με το Black Snake Moan και το γλυκό έδεσε).

Samuel L. Jackson - Stack-O-Lee

 

Τραγουδήστε το με τους στίχους του αγαπημένου σας Ηπειρώτικου.....

 

Πάρε και δυο λευκά αγοράκια (και έναν μαύρο μπασίστα) που αφού τους μαρινάρεις για λίγα χρόνια σε αυτή τη μουσική (αλλά έχοντας πάντα μια "λευκή" σύγχρονη και πιο εύκολη ματιά για μας τους αμύητους) φτιάχνεις τους North Mississippi Allstars.

 

[epikouris]

Και δύο από μένα. Mighty Joe Young (δυστυχώς Long Gone). Τον είχα δει φοιτητής στο Hangar 9-Carbondale, Southern Illinois. Πριν ανέβει ο ίδιος στη σκηνή, είχε ανεβάσει τη μπάντα του και ο μπασίστας του έπαιζε με πένα.(!!!) Ο άλλος είναι ο Maurice John Vaughan ένας εκπληκτικός κιθαρίστας με απίστευτο χιούμορ. Τον είχα δει στο Stanhope House New Jersey. Τότε μοίραζε και μία κασέτα που είχε ηχογραφήσει, το "Generic BLUES".

To αγαπημένο μου κομμάτι ήταν το Garbage man blues. Πολύ γέλιο. Ο τύπος τους είχε όλους ελέγξει (Insurance man, milk man, even the paper boy) για να ανακαλύψει τελικά οτι η κυρία του was doing the hootchie Koo with the garbage man. Δυστυχώς, αυτό δεν το βρήκα.

 

ΥΓ: Ο Ηλίας έχει παίξει και με τους 2!

 

 

 

[bluesscholar]

@audiokostas: τόσο ο Kimbrough όσο και ο Burnside είναι από τους μουσικούς που πραγματικά σε μαγνητίζουν. Όσο "πρωτόγονο" κι αν είναι το στυλ τους εξακολουθολυν να εμπνέουν. Χαρακτηριστικό το άλμπουμ αφιέρωμα των Black Keys στον Kimbrough: Chulahoma.  Παραθέτω και ένα κομμάτι από youtube Προς ακρόαση: