Περί Καλλιτεχνικής Αξίας

[mustafank]

Αν αρχίσουμε να χαράζουμε γραμμές στην άμμο αργά ή γρήγορα θα τραβήξουμε και μια ανάμεσα στα πόδια μας. (πσσσ, εε πες μου αυτό δεν είναι τέχνη  ;D)

 

;D ;D ;D

 

Το "πρόβλημα" (σιγά το πρόβλημα, θα μου πεις γράψεις...γι'αυτό το βάζω σε εισαγωγικά  :P ) είναι ότι χωρίς τις διαχωριστικές γραμμές, ο καθείς δηλώνει πως είναι ό,τι τραβάει η ψυχή του.

Όπως πόστασε και ο Jasemeister στο noizbox, και ο Notis, καλλιτέχνη θεωρεί τον εαυτό του.

[theoctapus]

Μωρέ και ταμπλελες και γραμμές χρειαζόμαστε (Νότη(ι) δεν χρειαζόμαστε πάντως σίγουρα), λίγο προσεκτικοί όμως πρέπει να είμαστε.

 

Χμμ, και πρόθεση έχει και τα μέσα χρησιμοποιεί και απήχηση έχει, ρε μπάς και είναι κανονικός καλλιτέχνης, λεω τώρα 'γω ο βλάξ. Γιατί ακριβώς να μην είναι;

[mustafank]

Χμμ, και πρόθεση έχει και τα μέσα χρησιμοποιεί και απήχηση έχει, ρε μπάς και είναι κανονικός καλλιτέχνης, λεω τώρα 'γω ο βλάξ. Γιατί ακριβώς να μην είναι;

 

και ο φωτογράφος του γάμου μου (που του έσταξα 1600 ζεστά ευρώ) καλλιτέχνη θεωρεί τον εαυτό του (και το πιστεύει).

Είναι, όμως;

 

Εδώ χρειάζονται οι διευκρινήσεις/διαχωριστικές γραμμές.

[marathon]

και ο φωτογράφος του γάμου μου (που του έσταξα 1600 ζεστά ευρώ) καλλιτέχνη θεωρεί τον εαυτό του (και το πιστεύει).

Είναι, όμως;

 

Εδώ χρειάζονται οι διευκρινήσεις/διαχωριστικές γραμμές.

Για να του σκάσεις 1600...σημαίνει ότι σε έπεισε ότι είναι ;)...και αυτό φτάνει! ;D ;D

[mustafank]

Για να του σκάσεις 1600...σημαίνει ότι σε έπεισε ότι είναι ;)

 

έπεισε τη γυναίκα μου...

 

...και αυτό φτάνει! ;D ;D

 

;D ;D ;D

[atreu73]

Τέχνη υπάρχει ακόμα και στο κλασιμο. Εξηγούμαι. 

Λάτρης φανατικός κι ευγνώμων για τις αλυσιδοτές εκρήξεις της θείας μουσικής του λουντβιχ με το φράκο και τα σκληρά τακούνια στα μάρμαρα του μεγάρου καθισμένος διαγωνίος κι έμπροσθεν εμού σε ένα κονσερτο από αυτα που η κρατική ορχήστρα ανεβάζει· την ουράνια στιγμή του πασίγνωστου και μεγαλοφυούς σε σύλληψη τα τα τα ταααααν, επί του τααααν με την ελαχίστη δυνατή κλίση και δεξιοτέχνως διαρυγνίοντας κολομάγουλα αυτού εξέπνευσε την πιο ανεπαίσθητη πορδήν. Ανεπαίσθητη,  κι αυτό είναι το βασικόν, μόνο εις της ακοής αίσθησην, διότι κύριοι ο βρωμοκλανοπόρδης έκανε κρεμασμένες από το βάρος των χρόνων  μύτες 

να ρουθουνίσουν προσβεβλημένες στην ω τόσο ανείπωτη μπόχα. Η τέχνη όμως δεν τελειώνει εδώ.

Ο εν λόγω κύριος οσμιζόμενοσ την έκταση του ατοπήματος ωσάν κύων στασ γλυκάσ ευωδίασ περιστασιακού πισοκωλητού και αφού αφουγκράστηκε την αντίδραση του μουσικόφιλου κοινού σε ακτίνα 5 Ισως Ισως και 6 θέσεων περιμετρικά, τέμνει την κεφαλή του με τρόπο δραματικά μηχανικόν προς την κυρία που καθόταν δίπλα του και ανασηκώνει τα φρύδιαν του. Εις το ψεύδος προτάσει το πηγούνι του. Το βδελυρό φασολοραντισμένο πηγούνι του, ξεκάθαρα μεταθέτοντας το έγκλημα εις την κυρίαν εκ των δεξιών του καθίμενης.

 Είναι τέχνη το κλάσιμο λοιπόν; Ναι. Η τέχνη του πέρδειν και της ανεκτής τιποτίλας.

Εκ πρώτης όψεως Ισως φανεί τούτη η παρέμβαση άσχετη προσ το νήμα τούτο ωστόσο μυριζοντας βαθύτερα κατανοεί κανείς οτι τέμνει αυτο με τον πιο καθοριστικό μυροβόλο και τολμώ να πω εκκοφαντικό τρόπο. 

 Εις το αξιακό σύστημα που τόσο εύστοχα και γενναία 

Μασ παρατίθεται η πορδήν παίζει βασικό ρόλο. 

[manosx]

πόρδου άκουσμα, σκατού μαντάτο

[trolley]

Ίσως τελικά θα ήταν απλούστερο να είχαμε συζητήσει για το τι δεν είναι Τέχνη. Μυρίζομαι μία προθυμία.

 

;)

[Grey]

Τέχνη υπάρχει ακόμα και στο κλασιμο. Εξηγούμαι.

Λάτρης φανατικός κι ευγνώμων για τις αλυσιδοτές εκρήξεις της θείας μουσικής του λουντβιχ με το φράκο και τα σκληρά τακούνια στα μάρμαρα του μεγάρου καθισμένος διαγωνίος κι έμπροσθεν εμού σε ένα κονσερτο από αυτα που η κρατική ορχήστρα ανεβάζει· την ουράνια στιγμή του πασίγνωστου και μεγαλοφυούς σε σύλληψη τα τα τα ταααααν, επί του τααααν με την ελαχίστη δυνατή κλίση και δεξιοτέχνως διαρυγνίοντας κολομάγουλα αυτού εξέπνευσε την πιο ανεπαίσθητη πορδήν. Ανεπαίσθητη,  κι αυτό είναι το βασικόν, μόνο εις της ακοής αίσθησην, διότι κύριοι ο βρωμοκλανοπόρδης έκανε κρεμασμένες από το βάρος των χρόνων  μύτες

να ρουθουνίσουν προσβεβλημένες στην ω τόσο ανείπωτη μπόχα. Η τέχνη όμως δεν τελειώνει εδώ.

Ο εν λόγω κύριος οσμιζόμενοσ την έκταση του ατοπήματος ωσάν κύων στασ γλυκάσ ευωδίασ περιστασιακού πισοκωλητού και αφού αφουγκράστηκε την αντίδραση του μουσικόφιλου κοινού σε ακτίνα 5 Ισως Ισως και 6 θέσεων περιμετρικά, τέμνει την κεφαλή του με τρόπο δραματικά μηχανικόν προς την κυρία που καθόταν δίπλα του και ανασηκώνει τα φρύδιαν του. Εις το ψεύδος προτάσει το πηγούνι του. Το βδελυρό φασολοραντισμένο πηγούνι του, ξεκάθαρα μεταθέτοντας το έγκλημα εις την κυρίαν εκ των δεξιών του καθίμενης.

Είναι τέχνη το κλάσιμο λοιπόν; Ναι. Η τέχνη του πέρδειν και της ανεκτής τιποτίλας.

Εκ πρώτης όψεως Ισως φανεί τούτη η παρέμβαση άσχετη προσ το νήμα τούτο ωστόσο μυριζοντας βαθύτερα κατανοεί κανείς οτι τέμνει αυτο με τον πιο καθοριστικό μυροβόλο και τολμώ να πω εκκοφαντικό τρόπο.

Εις το αξιακό σύστημα που τόσο εύστοχα και γενναία

Μασ παρατίθεται η πορδήν παίζει βασικό ρόλο.

 

Mε κράτησες με...κομμένη την ανάσα.Σα να ήμουν εκεί. :o

Τί βρομερή αγωνία...

 

Ίσως τελικά θα ήταν απλούστερο να είχαμε συζητήσει για το τι δεν είναι Τέχνη. Μυρίζομαι μία προθυμία.

 

;)

 

Οκ...

Ήταν όμως πραγματικά αστείο. :)

Προχωράμε.

 

 

[mustafank]

Βρήκα το παρακάτω post ενδιαφέρον και σχετικό με το θέμα (αν και δεν αφορά τη Μουσική):

 

http://luben.tv/arts/18186/