Ο αγαπημένος σας ελληνικός δίσκος

[blue]

τρύπες-κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

 

[bloody_sunday]

Σχεδόν στην ίδια κορυφαία θέση των προτιμήσεών μου είναι αυτοί οι δυο:

 

 

 

...αλλά ο νο.1 είναι μάλλον αυτός:

 

[Spyros Delta]

 

[TakisMasterKey]

Υπάρχουν πολλά αγαπημένα, αλλά αυτό είναι το Top 3:

 

Μάνος Χατζιδάκις ‎– Το Χαμόγελο Της Τζοκόντας

 

Μάνος Χατζιδάκις & New York Rock & Roll Ensemble ‎– Reflections

 

Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα‎– Φλου

[dvat]

Δύσκολο να επιλέξεις... Αυτούς τους 3 τους έχω αγαπήσει πολύ πάντως

 

 

1) Μίκης Θεοδωράκης - Πολιτεία

2) Αφοι Κατσιμίχα - Η μοναξιά του Σχοινοβάτη

3) Νίκος Παπάζογλου - Χαράτσι

[audiokostas]

Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα‎– Φλου

Αντιλαμβάνομαι την σπουδαιότητα του δίσκου και σαφώς ο καθένας γράφει τους δίσκους που γουστάρει στο thread αυτό αλλά να μην πω ψέματα, για κάποιους λόγους -πάντα προσωπικούς (από αυτούς που και μεις ψάχνουμε και ψηλαφίζουμε τα "γιατί" πίσω από αυτούς)- χώρεσα καλυτερα σε κάποια κομμάτια του Εν Λευκώ παρά στη 70ίλα του Φλού (που βέβαια τον θεωρώ εξαιρετικό δίσκο).

Γούστα είναι αυτά...  ;)

 

Κάποια στιγμή πρέπει να προσδιορίσουμε και τους Ελληνικούς δίσκους που θα πρέπει να είναι "υποχρεωτικοί" για τα πρώτα βήματα.

Φράγμα, Δρόμος, Γυφτιά, Ρεμπέτικο, Άξιον Εστί, Τζοκόντα, Σαμποτάζ, Φορτηγό, Θαλασσογραφίες......................

[TakisMasterKey]

Αντιλαμβάνομαι την σπουδαιότητα του δίσκου και σαφώς ο καθένας γράφει τους δίσκους που γουστάρει στο thread αυτό αλλά να μην πω ψέματα, για κάποιους λόγους -πάντα προσωπικούς (από αυτούς που και μεις ψάχνουμε και ψηλαφίζουμε τα "γιατί" πίσω από αυτούς)- χώρεσα καλυτερα σε κάποια κομμάτια του Εν Λευκώ παρά στη 70ίλα του Φλού (που βέβαια τον θεωρώ εξαιρετικό δίσκο).

Γούστα είναι αυτά...  ;)

 

Σε καταλαβαίνω, δεν μπορούσες να το θέσεις καλύτερα  ;)

[baseliner10]

Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα‎– Φλου

[CarpeOmnious]

ΟΚ. Τρύπες. Καλύτερος δίσκος είναι ο τελευταίος, Μεσα Στη Νύχτα Των Άλλων. Είναι και ο δίσκος που έκλεισε τον κύκλο τους σαν μπάντα, πολύ σοφά διότι μετά από αυτό, τι;

Συναισθηματικά όμως και γιατί όλοι ζήσαμε Τρύπες λάιβ, το Κράτα Το Σόου Μαϊμού, είναι ένα σπάνιο είδος ζωντανού άλμπουμ που πραγματικά περιέχει την ενέργεια της μπάντας και του κοινού που γίνονται Ένα. Και τα ακουστικά στο τέλος είναι το κερασάκι στη τούρτα.

 

Από κει και πέρα είδα το Σαμποτάζ να αναφέρεται και χάρηκα, αλλά οι ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ;

Θεωρώ το ΤΕΛΣΟΝ τον καλύτερό τους δίσκο, τον πιο αινιγματικό και ανοιχτό σε όλες τις κατευθύνσεις. Ιστορικά φυσικά θεωρείτε το ντεμπούτο τους σημαντικότερο.

 

Από εκεί και πέρα, ο Βραχνός Προφήτης του Θανάση (πως ξεχάστικε αυτό ρε παιδιά;). Είναι για μένα ο Μεγάλος Ερωτικός (το μεγαλύτερο αριστούργημα του Μάνου) μιας νέας γενιάς, που ήταν η πρώτη που ακομπλεξάριστα ανοίχτηκε στην πλούσια ελληνική παραδοσιακή μουσική. Μετά από αυτό το δίσκο, όλα ήταν δυνατά.

 

Ντεμπούτα: Ξεσσαλονίκη (φυσικά!, ο στίχος του Παυλίδη ήταν και είναι εξαιρετικός), Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας (συγκλονιστικό ντεμπούτο), Φτηνή Ποπ Για Την Ελίτ (Κόρε.Ύδρο, συγκλονιστικός δίσκος, στα όρια του κιτς και τις ιδιοφυίας).

 

Από τα πιο πρόσφατα θα επιλέξω Please Make Me Dance του The Boy, με αγγλικό αλλά κυρίως ελληνικό στίχο, ξεκινάει με το Πάτερ Ημών και μετά όποιον πάρει ο χάρος. Δεν είναι για πολλούς αλλά έχει απίστευτη ενέργεια κι ένα νέο είδος πιάνο-πανκ ήχου.

[theoctapus]

Νίκος Ξυλούρης

Επειδή δεν μπορώ να διαλέξω, Ριζίτικα , Ιθαγένεια, Το μεγάλο μας τσίρκο, Καπνισμένο τσουκάλι