Ο αγαπημένος σας ελληνικός δίσκος

[geodimitri]

Ωπ! Λάθος μου...Τώρα είδα ότι μιλάμε για δίσκο.

Θα πω τον Allegiance των Firewind.  :)

[kathodios]

Μακράν το Σαμποτάζ της Λένας Πλάτωνος. Μουσικά, στιχουργικά αριστούργημα και πολύ μπροστά από την εποχή του. Ερμηνευτικά δίσκος για σεμινάριο. Τελειότητα!

[Άγιος]

οχι για την ποιοτητα του και το βαθος του στιχου του…  

γιατι ετσι...

+1 φλου

[avangardistas]

Aphrodite's Child - 666

Μ.Θεοδωράκης - Άξιον Εστί

Διάφανα Κρίνα - Έγινε η απώλεια συνήθεια μας

Terror X Crew - Η πόλις εάλω

Μ.Χατζιδάκις - Ρωμαϊκή Αγορά

Σ.Ξαρχάκος - Ρεμπέτικο

Τρύπες - 9 πληρωμένα τραγούδια

Στέρεο Νόβα - Στέρεο Νόβα

Vangelis - Mythodea

George Kontrafouris Trio - The Storyteller

Human Touch - Human Touch

Mode Plagal - III

 

προσπάθησα να πάω σε διάφορα μουσικά είδη τα οποία κατά καιρούς ακούω... :)

 

[theStratWithin]

+1 για Ξεσσαλονίκη, Mode Plagal III και Σαμποτάζ (επιτέλους κάποιος εδώ μέσα ανέφερε την Πλάτωνος).

 

Όλοι πολύ αγαπημένοι δίσκοι, αλλά εγώ ακριβώς για την ποιότητα, το στίχο, το σπάνιο βάθος της ματιάς μεσα στα ανθρώπινα συναισθήματα, δε σταματώ ν'ανατριχιάζω μ'αυτό...

[mustafank]

ο "Μπάλλος" του Διονύση Σαββόπουλου

 

[AuditoryDriving]

ον τοπ οφ μαι χεντ

 

Fence - Blues Wire

Εικόνες στα σύννεφα - Υπογεια Ρεύματα

Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές - Διαφανα Κρίνα

 

και οποιοδήποτε από τρύπες

 

(εξαιρώ δίσκους φίλων για να μην κατηγορηθώ για μεροληψία)

[Haris]

Τι, μόνο έναν; Δεν υπάρχει περίπτωση! :)

 

Πάντως πολλοί, ίσως και οι περισσότεροι, που αναφέρθηκαν πιο πάνω είναι στο τοπ 100 μου.

[Superfunk]

 

Ο καλυτερος δισκος ελληνικης εναλλακτικης μουσικης που εχει βγει ποτε ΙΜΗΟ.  

 

(υποθετω πως το θεμα αφορα δισκους εναλλακτικης μουσικης (αυτο που καποιοι Ελληνες με..υπερβολικη φαντασια ονομαζουν "ελληνικο ροκ"... ;D)  και οχι λαϊκης-ελληνικης μουσικης γιατι εκει χανουμε τη μπαλλα)

[degdekis]

Με διαφορά ο αγαπημένος μου δίσκος απο τη ταλαίπωρη χώρα τούτη (αν και ο συνθέτης τότε ήταν ευτυχως για εκείνον κάτοικος Ν.Υόρκης και το έγραψε εκεί) είναι "Το χαμόγελο της Τζιοκόντα". Οι μελωδίες κ οι εικόνες που κυριαρχούν εκει μέσα, απλα δεν υπαρχουν πουθενά και παγκοσμίως. Οταν υπάρχουν τέτοιοι δίσκοι ή άλλοι όπως δίσκοι του Παπαθανασίου (albedo, chariots of fire, Μυθωδεία κτλπ) επιτρέψτε μου να πω πως είναι μεγάλη έκπληξη να βλέπω ονόματα στυλ....firewind. (κ εγώ τους ακούω αλλά θέλουν ακόμη πολλά χρόνια για να κριθεί το έργο τους στα αυτιά μου και να γίνουν "αγαπημένοι" κ "κλασικοί") ;)