Μπορούν οι μουσικοί να είναι απλοί ακροατές;

[wasted]

Παρακινημένος από τη συζήτηση με τον Scottie, παίρνω την πρωτοβουλία να ανοίξω νέο θέμα για το αν μπορούν οι μουσικοί να είναι απλοί ακροατές;

 

Η άποψή μου είναι όχι, παρά μόνο όταν ακούν μουσική που δεν την έχουν συνηθίσει, δεν τη γνωρίζουν και δε μπορούν να αναλύσουν τις φόρμες της. Συνήθως αυτό συμβαίνει στα λεγόμενα "δύσκολα" είδη, (κλασσική, free jazz, experimental λ.χ. ), και ίσως σε αυτά τα είδη να είναι πιο αναγκαία η μουσική εκπαίδευση.

 

Πάντως πιο αναγκαία και από τη μουσική εκπαίδευση, θεωρώ την ευρύτητα ακουσμάτων και γενικότερης καλλιέργειας, επειδή μας βοηθά να δεχόμαστε πιο εύκολα νέα, και κάπως "διαφορετικά" ακούσματα.

[death]

Όντως φίλε wasted_sunsets,οι μουσικοί δεν "ακούνε" με τον ίδιο τρόπο.νομίζω πως προσέχουν περισσότερο τις λεπτομέρειες (όχι οτι είναι απαραίτητα κακό) και δεν αντιλαμβάνονται τόσο πολύ την μουσική σαν ολότητα και ήχο.Εννοώ οτι και να βάλει απλά να ακούσει κάτι να πορωθεί ή να χαλαρώσει,ασυναίσθητα θα αρχίσει να προσέχει τι "παίζει".

Όσο για την ευρύτητα ακουσματών οι περισσότεροι μουσικοί πιστεύω οτι την έχουν μέχρι ενός σημείου+προσπαθούν συνέχεια να βρίσκουν καινούργια πράγματα,αλλιώς εγκλωβίζονται και οι ίδιοι σαν μουσικοί εφόσον οτι ακούς παίζεις και προσπαθείς να το εξελλίξεις.

[pkole]

Καλημέρα σας.

 

Η δίκη μου εμπειρία είναι η εξής:

Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική το επίπεδό μου ήταν πολύ χαμηλότερο από ότι είναι τώρα. Τότε θαύμαζα ή διαφωνούσα με κάποιους καλλιτέχνες πάρα πολύ χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί. Σήμερα μετά από 20 χρόνια ασχολίας με τη μουσική μπορώ να δικαιολογώ τη αισθητική μου και να απολαμβάνω πολύ καλύτερα την μουσική.

 

Οπότε η απάντηση μου είναι ότι πλέον σαν "έμπειρος" μουσικός απολαμβάνω πολύ περισσότερο τη μεγάλη μου αγάπη.

Ελπίζω να μην σας κούρασα.

 

Παναγιώτης.

[mageiras]

Ίσως να μην ακούω με τον ίδιο τρόπο τη μουσική από τότε που δεν ήξερα να παίζω κάποιο μουσικό όργανο ή δεν ήξερα θεωρία, όμως μήπως η ερώτηση είναι λίγο ρητορική; Πώς ορίζεις τον "απλό" ακροατή; Κάθε άνθρωπος απολαμβάνει ένα κομάτι πολλές φορές με κριτήρια εντελώς διαφορετικά από τον δίπλα του, ακόμα και οι δυο να μην έχουν καμία σχέση με μουσική...

 

Μήπως τελικά είναι μάταιο να αναζητήσουμε το μυθικό "μέσο"/"απλό" ακροατή;

 

Απλοί ακροατές μπορεί να είναι αυτοί που θαυμάζουν έναν power metal τραγουδιστή για τις κορώνες του αλλά και αυτοί που θαυμάζουν τη Μπέλλου για τα όσα βγάζει η φωνή της (αλλά όχι για τις κορώνες της)... :) :)

[pastelius]

Αποψη μου ειναι πως ο μουσικος μπορει να ειναι και

απλος ακροατης.Ειναι αναλογα το mood και την γενικοτερη ψυχολογια

που υπαρχει γυρω του.Ομολογω παντως,πως τις πιο πολλες φορες,οτι

και να ακουω το σκεφτομαι παιγμενο πανω στην ταστιερα,ισως βγαινει

ασυναισθητα..Θα συμφωνησω με τους προλαλησαντες,στο

οτι αυτο οφειλεται στην μελετη & την συνεχη ενασχοληση με

νεα ακουσματα και παιξιματα.

Πλεον υπαρχουν και τοσοι πολλοι μουσικοι,τοσα project που μπορει να

ακουσει κανεις,ωστε να ξυπναει το μικροβιο μας συχνα! :lol:

[harilatron]

Προφανώς δεν μπορούμε να είμαστε απλοί ακροατές ,λόγω της οικειότητας με τη γέννεση του ήχου που ακούμε. Αυτό μήπως σκοτώνει σε κάποιο βαθμό τον αυθορμητισμό μας?

Υπάρχουν πολλά πράγματα να θαυμάσει κανείς σε ένα άκουσμα: τη σύνθεση, τους μουσικούς, την ενορχήστρωση, την παραγωγή κλπ κλπ. Και όσο περισσότερα καταλαβαίνει κανείς, τόσο πιο πιθανό είναι να ανιχνεύσει κάτι το αξιόλογο που θα διαφύγει από τον μη-ειδικό ακροατή. Αυτό μπορεί να είναι η πρωτοτυπία της σύνθεσης οι επιλογές της ενορχήστρωσης κλπ κλπ.

Επιπλέον υπάρχει και το στοιχείο της ταύτισης μεταξύ του ακροατή μουσικού και του μουσικού που εκτελεί σε ανθρώπινο επίπεδο. Η ταύτιση αυτή μπορεί να λειτουργήσει ισχυρότερα όταν αυτός που ακούμε μας είναι συμπαθής για οποιοδήποτε λόγο: Επειδή είναι πολύ διαβασμένος, ειπειδή είναι καλό άτομο και δώρισε λεφτά στο ίδρυμα προστασίας της φώκιας, επειδή πολιτικά εκφράζει κάτι με το οποίο συμφωνούμε, επειδή μας μοιάζει στη φάτσα ή για πολλούς άλλους λόγους. Όποιος συνδυασμός αγγίζει τον καθένα.

Όλα λοιπόν τα παραπάνω συντελούν στο να μας αρέσει ή να μη μας αρέσει κάτι που ακούμε. Και πραγμάτικά δεν ακούμε απλώς. Ακούμε, παρακολουθούμε συμμετέχουμε νοητικά και είτε τη βρίσκουμε είτε δεν τη βρίσκουμε. Είναι λάθος να προσπαθούμε να στηρίξουμε την προτίμησή μας με επιχειρήματα σχετικά με την τεχνική αρτιότητα του μουσικού, την πολυπλοκότητα της σύνθεσης και άλλα "αντικειμενικά κριτήρια", γιατί τότε θα ήταν δεδομένο το πρέπει να μας αρέσει και τι όχι.

 

Φανταστείτε ένα κακαμαθημένο αλλαζονικό σπυριάρικο κ***παίδι που παίζει (και ξέρει) παπάδες. Προσωπικά δεν έχω όρεξη (και νομίζω κανένας) ούτε να το ακούσω ούτε να καταλάβω τι προσπαθεί να πει. Προτιμώ να ακούσω τα ίδια πράγματα από ένα μουσικό που με την πορεία του και τη στάση του δείχνει ότι σέβεται αυτό που κάνει και εσένα που τον ακούς. Ας είναι η σύνθεση/εκτέλεση ισάξιες. Προτιμώ να ακούσω το δεύτερο. Και ας παίξει και μία νότα λιγότερη ή λιγότερο εμπνευσμένη.

[nikoskor41274]

Εγω πάλι πιστεύω οτι δεν μπορουσες εκ γένετης η τουλάχιστον απο μικρός να ήσουν απλός ακροατής αν είσαι σήμερα μουσικός.(είτε ερασιτεχνικα είτε επαγγελματικα).

 

Η γνώμη μου είναι ότι γεννιέσε με μια διαφορετική αντίλιψη ή οπτική σε σχέση με το αντικείμενο όπως ο σκηνοθέτης ή ο χορευτής κλπ

 

Δηλαδή η φύση της τέχνης γενικότερα όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ είναι πρωτίστος διασκέδαση και μετά όλα τα αλλα.

 

Ως εκ τούτου "εμείς" δεν μπορούμε να "διασκεδάσουμε" με την μουσική γιατι πολύ απλα μας "μιλάει" καπως αλλίως.

 

Δεν είναι θεμα γνώσεων ή επιπέδου αλλα εκ γένετης τάση αντίληψης και ανάλησης κάποιον πραγμάτων και συγκεκριμένα εδώ τις μουσικής εκ φύσεως.

 

Ή το έχεις ή δεν το έχεις.

 

[wasted]

Πώς ορίζεις τον "απλό" ακροατή;

 

Απλός ακροατής = (υποκειμενικός ορισμός) απλά ακούει και του δημιουργούνται συναισθήματα - δεν κάνει ασυναίσθητα τεχνική ανάλυση του τι ακούει με αποτέλεσμα να χάνει τη μαγεία

[Lost_Highway]

Ο μουσικός οφείλει να είναι "απλός" ακροατής (με την έννοια της αγνής προσέγγισης), όπως οφείλει να απολαμβάνει ο μάγειρας ένα φαγητό και ο συγγραφέας το διάβασμα ενός βιβλίου.

 

Στην πραγματικότητα αυτό σπανίως συμβαίνει, εξαιτίας

α) της λανθασμένης πορείας στην οποία βαδίζει η πλειοψηφία των μουσικών

β) της περιορισμένης αντίληψης της μουσικής στην οποία είθισται να βαλτώνουν.

 

Εν ολίγοις, η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών παραμένουν στο αντίστοιχο στάδιο ενός μαθητή που μαθαίνει τους χρόνους, τις πτώσεις και τους διάφορους κανόνες της γραμματικής και κρίνει κάθε ποίημα που διαβάζει με βάση αυτά (και μάλιστα πιστεύει ότι γίνεται όλο και πιο "έμπειρος" αναγνώστης με αυτόν τον τρόπο).

Όταν, κατ' αντιστοιχία, κάποιος κάνει κτήμα του τους κανόνες της γλώσσας, θα είναι ικανός να αδιαφορεί για αυτούς (κι όχι να ασχολείται σε στυλ "πω πω μεγάλε τι παρατατικό χρησιμοποίησε ο Ρίτσος"), για να μπορέσει να ασχοληθεί με την ουσία (αν είναι ικανός γενικότερα -εδώ όμως ανοίγουμε άλλο θέμα).

 

Για τους παραπάνω λόγους, δεν μπορώ να συνεργαστώ (ούτε καν να αυτοσχεδιάσω) με κανέναν "μουσικό" πλέον, αφού σχεδόν όλοι μένουν στο να αναρωτιούνται τι μετατροπία είναι αυτή που άκουσαν, σε τι μέτρο είναι γραμμένο το κομμάτι και διάφορες άλλες παιδικές σκοτούρες. Ευτυχώς, υπάρχουν και οι νορμάλ ακροατές (με τους οποίους μοιράζομαι ουσιαστικά τις "ανησυχίες" μου)...

[menelaos]

Εγώ προσωπικά πάντως σίγουρα δε μπορώ. Αυτόματα προσπαθώ να καταλάβω τι έχουν κάνει στην ενορχήστρωση ας πούμε ή στα progressions για να καταλάβω ΤΙ είναι αυτό που μου αρέσει και μου βγάζει κάποιο συναίσθημα. Ή προσέχω την τεχνική του τραγουδιστή ας πούμε ή κάτι τέτοιο....... :)