Σκυλάδικα (και άλλα πολλά)

[menelaos]

Λοιπόν, ειλικρινά προσπάθησα σκληρά να ακολουθήσω όλο το θέμα, καθ'ότι έλειψα δυο μέρες και το βρήκα 7πλάσιο, αλλά δεν τα κατάφερα να φτάσω μέχρι τέλους. Πάντως θα ηθελα να προσθέσω μόνο δυο-τρια πραγματάκια.

 

α) Γενικώς όταν γράφω τραγούδια βαριέμαι να τα ξαναηχογραφήσω σοβαρά (μετά από μια improvised demo ηχογράφηση). Θα μου πείτε "στα @@ μας", αλλά ο προφανής λόγος που το λέω είναι ότι δε θα κάνω τη βαρεμάρα μου και την έλλειψη γνώσης μου και καλά άποψη. Λοιπόν, οι Κατσιμοιχαίοι μου αρέσουν, ο Σιδηρόπουλος μόνο σε ελάχιστα κομάτια του (όσο για τη "μίξη" ρεμπέτικου και rock, aka "κλέβουμε λίγες μελωδίες από εδώ και λίγες από κει και τις συνδέουμε" τη θεωρώ εφηβική υλοποίηση, χωρίς καμία σοβαρότητα), οι περισσότεροι από όσους γενικώς αναφέρατε δε μου λένε τίποτα. Αλλά αυτές οι τρισάθλιες παραγωγές χωρίς υποψία ενδιαφέροντος μου τη βαράνε στα νεύρα, και όχι μόνο λόγω του ήχου, αλλά κυρίως λόγω της εμφανίστατης λογικής ξεπέτας, "άντε πάμε να πιούμε καμιά μπύρα, πολλή δουλειά κάναμε σήμερα". Συγνώμη, αλλά (και πάλι θα το αναφέρω) ο Φοίβος που θάβεται ασύστολλα τουλάχιστον ασχολείται σοβαρά με τα κομάτια που κυκλοφορεί, δεν κρύβεται πίσω από τη βλακώδη και παιδαριώδη δικαιολογία της "απλότητας".

 

β) Το ελληνικό rock (σε εμένα) βγάζει μια απίστευτη μιζέρια και μια αηδιαστική κιτρινίλα. Υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλά λυπητερά τραγούδια που λατρεύω, αλλά το να είσαι μίζερος από επιλογή μου φαίνεται πολύ ανώριμο. Υπάρχουν στιγμές χαράς, ευτυχίας, λύπης και ακραίας δυστυχίας, και είναι όμορφο ένας καλλιτέχνης να τις καλύπτει όλες. Οι περισσότεροι κρύβουν πίσω από το μανδύα της "λύπης" από επιλογή την αδυναμία τους να συνθέσουν σοβαρά. Προσωπικά μου είναι απίστευτα πιο εύκολο να γράψω ένα ok λυπητερό αργό κομάτι, απ'ότι ένα γρήγορο και χαρούμενο. Και όπως μου έλεγε ένας μουσικός με τον οποίο μιλούσα, η λύπη και ο θυμός είναι τα πιο εύκολα συναισθήματα για να πυροδοτήσεις. Γι αυτό και οι περισσότεροι κακοί συνθέτες κολλάνε σ'αυτά. Αλλά το ωραίο είναι ότι ό,τι διαφορετικό υπάρχει το θάβουν ως "χαζοχαρούμενο".

 

γ) Τι νόημα έχει να καθόμαστε (κάποιοι) να θάβουμε τον χ μουσικό; Ούτε τα κίνητρά του ξέρουμε, ούτε τίποτα. Κάθονται ορισμένοι και λένε ότι ο τάδε κάνει μουσική για τα λεφτά. Εντελώς υποθετικά, αν κάποιος έκανε μουσική για να βγάζει λεφτά και να χτίζει νοσοκομεία και σχολεία στην Αφρική και να ενισχύει τους άστεγους, θα ήταν άξιος ποινής και διαπόμπευσης κατά τη γνώμη σας; Γιατί κολλάμε σε εφηβικά σλόγκαν του τύπου "εγώ γουστάρω να ακούω αυθεντικούς" ενώ είναι ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι ΔΕΝ ξέρουμε ποιος "αισθάνεται" αυτά που γράφει; Ας κοιτάξουμε τι μας καλύπτει και τι όχι, αντί να κολλάμε σ'αυτά... :)

[pastelius]

Μουσικη "του κιλου..."Ακριβως αυτο φιλε Μενελαε...

Μιλωντας για "λυπη"και "θυμο" μου φερνεις στο μυαλο

τα Διαφανα Κρινα. Πολυ συμπαθητικη μουσικη αλλα

μετα μου ερχεται να αυτοκτονησω,ρε παιδι μου...Τους ακουγα

μετα απο εναν χωρισμο μου στο λυκειο και πραγματικα,μου

εκαναν κακο στη υγεια.

Π.χ. το "animals" των P.F.

:wink: στιχουργικα ειναι ο,τι πιο ωραιο και διαχρονικο εχω

ακουσει,κι ας ειναι λιγο πεσιμιστικοι οι στιχοι του.

 

"Deaf,dumb and blind, you'll just keep on pretending

that everyone's expendible...And no-one has a real friend..."

 

Αλλα οτι λενε το υποστηριζουν με την καταλληλη μουσικη απο

πισω..Οχι ενα σαπισμενο μινορε που ψυχορραγει!!Ελεος...Και

αυτοι οι πυξ-πλατς-πλιαξ ...Πω,πω ρε παιδι μου...

 

Ο μονος που μπορω να πω πως συμπαθησα μετα απο καποια ακουσματα

(αν και λιγα)ειναι ο Β.Παπ/νου.Τουλαχιστον μου βγαζει μια αυθεντικοτητα.

Οσο για τον Σιδηροπουλο,επειδη τυγχανει να γνωριζω τον παλιο του

κιθαριστα(σε 1-2 δισκους),ο ανθρωπος ηταν ναρκομανης του κερατα

και με τοση "ζου_ζου"που επινε ειχε και καποιες εμπνευσεις..Μεχρι εκει.

 

Τελος,οσο για τον Φοιβο..Ειναι ανθρωπος που κοροιδευει τον κοσμο

αλλα δεν τον κατηγορω.Τη δουλεια του μια χαρα την κανει.Για metal-ας!

[gangster]

β) Το ελληνικό rock (σε εμένα) βγάζει μια απίστευτη μιζέρια και μια αηδιαστική κιτρινίλα. Υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλά λυπητερά τραγούδια που λατρεύω' date=' αλλά το να είσαι μίζερος από επιλογή μου φαίνεται πολύ ανώριμο. Υπάρχουν στιγμές χαράς, ευτυχίας, λύπης και ακραίας δυστυχίας, και είναι όμορφο ένας καλλιτέχνης να τις καλύπτει όλες. Οι περισσότεροι κρύβουν πίσω από το μανδύα της "λύπης" από επιλογή την αδυναμία τους να συνθέσουν σοβαρά. Προσωπικά μου είναι απίστευτα πιο εύκολο να γράψω ένα ok λυπητερό αργό κομάτι, απ'ότι ένα γρήγορο και χαρούμενο. Και όπως μου έλεγε ένας μουσικός με τον οποίο μιλούσα, η λύπη και ο θυμός είναι τα πιο εύκολα συναισθήματα για να πυροδοτήσεις. Γι αυτό και οι περισσότεροι κακοί συνθέτες κολλάνε σ'αυτά. Αλλά το ωραίο είναι ότι ό,τι διαφορετικό υπάρχει το θάβουν ως "χαζοχαρούμενο".

[/quote']

 

Να κάνω ένα σχολιάκι πάνω σε αυτό (όχι μόνο για τα ελληνικά συγκροτήματα, γενικότερα);

 

Δεν είδα ποτέ την Μουσική σαν κάποιου είδους διαγωνισμό όπου μετράει η πληρότητα και η σφαιρικότητα. Αν μ΄αρέσει κάτι τι ακούω, αν όχι το αποφεύγω. Αυτή είναι η γνωστή άποψη περί μουσικής και κολοκυθόπιτας, την οποία μόλις διαβάσει ο φίλτατος Wow! θα σπεύσει να αντικρούσει προτάσσοντας μερικά έξυπνα επιχειρήματα (εγώ θα συνεχίζω να διαφωνώ που να χτυπιέται κάτω, πάντως :D ).

 

 

Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία αποφεύγω και τα σκυλάδικα, και όχι λόγω υποτιθέμενης μουσική κατωτερότητάς τους, η οποία είναι μια Μεγάλη Μπούρδα συντηρούμενη από ΡοκοΜεταλλάδες, ως επί το πλείστον, που δεν μπορούν να δουν μακρύτερα από τα λίγα εκατοστά της μύτης τους...

 

 

 

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης που έχω παρατηρήσει μετά από ενδελεχείς έρευνες του πειραματόζωου που αποκαλεί εαυτόν και gangster είναι η σύνδεση ψυχικής διάθεσης και μουσικής.

 

Όταν το εν λόγω πειραματόζωο βρίσκεται σε κατάσταση ευφορίας (σπάνιο φαινόμενο) ποσώς το απασχολεί η μουσική που ακούει! Είναι πολύ δεκτικό σε διάφορα ακούσματα, ακόμη και σε αυτά που υπο κανονικές συνθήκες θα απέφευγε. Αντιθέτως, όταν βρίσκεται σε αυτό που ελληνιστί αποκαλούμε bad mood (το σύνηθες) γίνεται περισσότερο εκλεκτικό και διαλέγει με προσοχή τα ακούσματα που το συντροφεύουν. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανεχτεί πχ έναν τυπικό επαρχιακό ραδιοφωνικό σταθμό (όσοι ζείτε επαρχία, θα καταλαβαίνετε :D ), όπως θα συνέβαινε σε περίπτωση άλλης διάθεσης....

 

 

 

Δεν ξέρω τι νόημα έχουν τα παραπάνω, απλά μου ήρθε και τα έγραψα...

 

Κατά βάθος ήθελα να πω ότι μου τη σπάνε όσοι κατηγορούν τη θλιμμένη-υποτονική μουσική! :twisted: :P

[pastelius]

Κατά βάθος ήθελα να πω ότι μου τη σπάνε όσοι κατηγορούν τη θλιμμένη-υποτονική μουσική! :twisted: :P

 

Δεν την κατηγορησε κανεις...Απλα ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ...

Ακουγα χρονια anathema ,lacrimosa , διαφ.κρινα και διαφορα αλλα

και δεν αντεξα αλλο...Ημουν ο ανθρωπος φαντασμα.

Νομιζω πως ειναι κατι που επικειται στην κριση του καθενα ομως.

Καλη ειναι και λιγο χαζοχαρουμενη μουσικη, θαρρω! :wink:

[gangster]

Κατά βάθος ήθελα να πω ότι μου τη σπάνε όσοι κατηγορούν τη θλιμμένη-υποτονική μουσική! :twisted: :P

 

Δεν την κατηγορησε κανεις...Απλα ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ...

Ακουγα χρονια anathema ' date='lacrimosa , διαφ.κρινα και διαφορα αλλα

και δεν αντεξα αλλο...Ημουν ο ανθρωπος φαντασμα.

Νομιζω πως ειναι κατι που επικειται στην κριση του καθενα ομως.

Καλη ειναι και λιγο χαζοχαρουμενη μουσικη, θαρρω! :wink:[/quote']

 

Ήσουν ο άνθρωπος-φάντασμα επειδή άκουγες αυτήν την μουσική ή άκουγες αυτήν την μουσική επειδή ήσουν άνθρωπος φάντασμα; :wink:

 

(παρόμοιο ερώτημα έχει τεθεί και στην ταινία High Fidelity αν ενθυμείστε...)

 

Και τα "χαζοχαρούμενα" καλά είναι! Απλά το καθένα έχει την ώρα του...

[pastelius]

χι χι!Η μουσικη αυτη με ειχε καταντησει ετσι...Δε λεω,πολυ καλοι

οι anathema και οι λοιποι.Αλλα πλεον εχω μια πιο αισιοδοξη αποψη

για τη ζωη.Προσπαθω τουλαχιστον...Αυτη η μουσικη δε με βοηθησε

καθολου στο να το κανω...

[trolley]

Πάντως, για την αποκατάσταση της αλήθειας (!), δε νομίζω ότι ο Superfunk χρησιμοποίησε τη λέξη "μιζέρια" με το συναισθηματικό της περιεχόμενο, αλλά σαν αντίθετο της λέξης "αφθονία". Οι εκπρόσωποι του ελληνικού ροκ δεν είναι μίζεροι επειδή έχουν τραγούδια με στενόχωρα θέματα, αλλά επειδή έχουν νοοτροπία φτωχού συγγενή των ξένων συγκροτημάτων, μεμψιμοιρώντας για θέματα παραγωγής και γενικότερης στάσης απέναντι στο χώρο τους και το κοινό τους.

 

Το Nebraska είναι λυπημένο από την αρχή ως το τέλος, αλλά αστράφτει σαν πλατίνα και μαζί του αστράφτουμε και εμείς.

[pastelius]

Οχι οχι, ηταν σχολιασμος πανω στα γεγραμμενα του Μενελαου...

:wink:

[gangster]

Οχι οχι' date=' ηταν σχολιασμος πανω στα γεγραμμενα του Μενελαου...

:wink:[/quote']

 

Ναι, από κει ξεκίνησε!

 

 

Και ο eye έχει δίκιο πάντως! :wink:

[pastelius]

Οχι οχι' date=' ηταν σχολιασμος πανω στα γεγραμμενα του Μενελαου...

:wink:[/quote']

Ναι, από κει ξεκίνησε!

Και ο eye έχει δίκιο πάντως! :wink:

Οτι εχει δικιο συμφωνω...Αν και εχω νυσταξει αρκετα

ωστε να μη θυμαμαι...

Πω πω ο 87.7 εν λευκω παιζει κατι μουσικαρες...Οσοι πιστοι...

Αντε, καληνυχτα θορυβοποιοι