The Rolling Stones - ‘Blue & Lonesome’,

απο ολα ακουμε και εχουμε ακουσει....blues οχι δεν ακουω πλεον ιδιαιτερα πολυ....εχω ακουσει στα νιατα μου κανταρια παντως  :)

 

για εμενα ο καλυτερος ολων,μετα τον Charlie φυσικα που ΠΑΝΤΑ ηταν,ειναι και θα ειναι ο καλυτερος ολων  :), ειναι ο Mick Jagger ,νομιζω οτι τραγουδαει ΥΠΕΡΟΧΑ και παιζει φυσαρμονικα ΑΚΟΜΑ πιο υπεροχα  .

 

η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ειναι φανταστικη οπως και ολο το feel του δισκου.

 

55αρηδες ητανε

σαν 70ρηδες δείχνανε πάντως... :P

Το κάνουν και σύγχρονοι Αμερικάνοι, αλλά με τους Βρετανούς "χτυπάει" περισσότερο  ;D ;D ;D ;D

Ναι δεν αμφιβάλω. Απλά βρήκα ενδιαφέρον το γεγονός ότι η όλη αισθητική είναι καρτποσταλικού τύπου. Υπερτονίζονται δηλαδή τα χαρακτηριστικά εκείνα που κάνουν ισχυρή εντύπωση σε έναν μη Αμερικάνο. Ενώ μια ορίτζιναλ αμερικανιά θα ήταν πιστεύω πιο κουλ. Αυτό εδώ έχει ένα υστερικό στοιχείο. Η δε επιλογή πρωταγωνίστριας είναι νομίζω κράχτης. Ένα βήμα παραπέρα να το πήγαιναν, θα έπαιζε η Έμα Τόμσον.  ;D

  Την χήνα με τα χρυσά αυγά δεν την συνταξιοδοτείς ούτε την "αποσύρεις".......Εφόσον αποδίδει, ακόμα και εάν τα αυγά της δεν είναι πλέον χρυσά, την εκμεταλλεύεσαι..... ;)  Δεν έχω κάτι με τους Stones, αλλά νισάφι πιά!

Καλοί είναι ρε, εντάξει, μια χαρά. Άκουσα τα 2 κομμάτια, αφού διάβασα τα posts εδώ, και τους περίμενα χειρότερους από ότι τελικά μου φάνηκαν. Για την ηλικία τους καλή επιλογή τα blues, minimised risk που λέμε, μιας και το κατέχουν το αντικείμενο. Καλές και οι κιθάρες και τα τύμπανα και η φυσαρμόνικα και τα φωνητικά. 'Οχι αρκετά καλά για να πάρουν λεφτά από εμένα, μην τρελαθούμε, αλλά αρκετά καλοί για να μην τους κράξω. Και αυτό στην ηλικία τους και τη φάση της καριέρας τους, είναι νίκη, πώς να το κάνουμε...

Είναι αλήθεια ότι είναι τρελό ξενέρωμα αυτό το αμφισεξουαλικό γύναιο που χτυπιέται, και καλά, αλλά πέραν τούτου...

Έχοντας ακουσει τον δισκο 2-3 φορες αυτο που εχω να πω ειναι οτι στα δικα μου αυτια, οι RS εχοντας πατησει τα 70, δινουν  ενα δειγμα δουλειας που αποδεικνυει περιτρανα γιατι ειναι αυτοι που ειναι και σε γενικες γραμμες δειχνουν στους νεοτερους πως πραγματικα γινεται - στα πλαισια φυσικα ενος συγκεκριμενου μουσικου genre.

Οι Stones ποτε δεν ειχαν αυτη την αισθηση της Βρετανιλας που διαβασα να αναφερεται σε καποιο σχολιο, ειναι ξεκαθαρο απο την αρχη της ιστοριας τους οτι η αμερικανικη μαυρη μουσικη ηταν η κινητηριος τους δυναμη. Ακομη και οταν απαγκιστρωθηκαν απο αυτη , τα κατοπινοτερα - και σπουδαιοτερα τους αλμπουμς- ( Sticky Fingers, Exile on Main St) ειχαν σαφεις αναφορες σε country - folk. Μην ξεχναμε την τεραστια επιρροη που ασκησε στον Keef η φιλια του με τον Gramm Parsons. Eν κατακλειδει, οι Stones ηταν και, οπως αποδεικνυεται, παραμενουν μια μπαντα που , φιλτραροντας ολα αυτα τα στοιχεια μεσα απο τις πλεον πληθωρικες και bigger than life προσωπικοτητες τους, μια επιπλεον νεα κυκλοφορια τους ειναι σε θεση να αποτελεσει θεμα συζητησεων!

Οσο για το κλιπ, το μετααποκαλυπτικο στοιχειο του δεν το παρατηρησε κανεις δλδ?  Νομιζω οτι εκει βρσκεται και το κλου.

και η μπλε mustang...

μόνο που στο Bullit η mustang ήταν πράσινη και το μόνο μπλε ήταν τα μάτια του Steve McQueen

(και φυσικά τα απίστευτα 10-15 λεπτά του κυνηγητού με την κορυφαία μουσική του Lalo Schifrin...που κατά δική του ομολογία ήταν βασισμένη στην blue....)

Δεν μου πε τίποτα. Μα απολύτως.

Ο Ήζης τα πε καλά.

Μπλούζ του κιλού στον αυτόματο, γ@μάτη παραγωγή αλλά τα γατόνια στην απέναντι όχθη την έχουν για πρωινό (θεώρησα ντροπή που ακόμα και "get yer ya ya's ..." άκουσα εκεί μέσα) και ένα εμετικά κλισέ κι ανέμπνευστο βίντεο με την απαράδεχτη τη δρακουλίτσα.

Ναι, το χουν κερδίσει το δικαίωμα και στο φινάλε οι Stones είναι (που το μπλουζ δεν το χανε στο 100% αλλά .... ok), ΟΤΙ θέλουν κάνουν και μαγκιά τους αλλά πολλές φορές στη μουσική οι παύσεις μιλάνε καλύτερα από τις νότες. .............. λέω γω τώρα 8)