Σκέψεις περι μουσικής ένα πρωϊνό Μ. Παρασκευής

[dimsonic]

1 λεπτό πριν, trolley είπε

Μάλλον έτσι θα είναι, αλλά εγώ δεν έχω βρει ακόμη αυτή την ηλικία, και είμαι 58.

 

Κοντευεις

1 λεπτό πριν, trolley είπε

Ειδικά τη Μ. Παρασκευή, εδώ και χρόνια, στο νου μου παίζει συνέχεια το παρακάτω, διότι την τελευταία φορά που πήγε στον Επιτάφιο, είχα μόλις αγοεάσει το σχςτικό άλμπουμ και για κάποιο λόγο έχει "δέσει"

 

 

Με πας πισω στα 15 μου που ακουγα Jesus Christian superstar....

[trolley]

1 λεπτό πριν, dimsonic είπε

Με πας πισω στα 15 μου που ακουγα Jesus Christian superstar....

Ίσως και περισσότερα από 15, κάπου στα 25 αν δεν απατώμαι.

Το JCS είναι επίσης από τα αγαπημένα μου, αλλά δεν το είχα ποτέ συσχετίσει με το Πάσχα, περιέργως.

[Jazzjoker]

1 ώρα πριν, dimsonic είπε

και για να τσεκάρω ποιοί έχουν μείνει εντός των τειχών

Off topic αλλά δε χάνω ευκαιρία να το αναφέρω: Δεν πάω ποτέ ταξίδια εκτός Αθηνών όταν φεύγει πολύς κόσμος. Δεν υπάρχει ωραιότερη περίοδος της πόλης από όταν λείπουν οι κάτοικοι. Είναι και ο λόγος για τον οποίο θυμάμαι το πρώτο lockdown με νοσταλγία. Βασικά αισθάνομαι ότι ζω σε μια πόλη όπως θα έπρεπε να είναι και όχι όπως είναι υπό "κανονικές" συνθήκες.

[Terry RoscoeBeck5]

55 λεπτά πριν, LK είπε

Σε μερικές καφετέριες βάζαν παλιά και κλασσική μουσική

Τι μου θύμισες... Χρόνια πριν κάτι Μ. Παρασκευές σε ταξίδια ανά την επικράτεια, στο ράδιο να παίζουν κάργα κλασσική μουσική. Αν ερχόταν κάποιος για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη συγκεκριμένη ημέρα και άκουγε ράδιο, θα νόμιζε ότι είχε επισκεφθεί την κοιτίδα της κλασσικής μουσικής. Τύφλα να είχε η Γερμανία και η Αυστρία.

"Ευτυχώς", δύο ημέρες μετά ερχόταν ο καταιγισμός κλαρίνων και η τάξη αποκαθίστατο. 

[fusiongtr]

1 ώρα πριν, Terry RoscoeBeck5 είπε

Τι μου θύμισες... Χρόνια πριν κάτι Μ. Παρασκευές σε ταξίδια ανά την επικράτεια, στο ράδιο να παίζουν κάργα κλασσική μουσική. Αν ερχόταν κάποιος για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη συγκεκριμένη ημέρα και άκουγε ράδιο, θα νόμιζε ότι είχε επισκεφθεί την κοιτίδα της κλασσικής μουσικής. Τύφλα να είχε η Γερμανία και η Αυστρία.

"Ευτυχώς", δύο ημέρες μετά ερχόταν ο καταιγισμός κλαρίνων και η τάξη αποκαθίστατο. 

 

Γι' αυτό η Μεγάλη Παρασκευή ήταν η αγαπημένη μου μέρα.

Άνοιγες το ραδιόφωνο, και έπαιζε μόνο κλασσική και jazz (ECM).

Όαση.

 

Έχω περίεργες μουσικές αναμνήσεις από τις Μεγάλες Παρασκευές.

Για πολλά χρόνια ήταν κλασσική μέρα συνάντησης με τον gvour, για ολονύχτια blues κατάνυξη με τεράστια ξυδοποσία.

Μέχρι το πρωί.

 

Αργότερα, όταν παντρεύτηκα, έγινε μέρα κρεατοφαγίας (δεν τρώγαμε συχνά κρέας, δεν μας πολυάρεσε), και "εναλλακτικής" μουσικής εκτόνωσης.

Περνούσε κάτω από το σπίτι ο επιτάφιος, και έβγαινε μέχρι έξω η τσίκνα απ' τα λουκάνικα, ενώ στο σπίτι έπαιζε στην διαπασών το "night of the vampire" του Roky Erickson.

 

Μερικά χρόνια αργότερα, μου φάνηκε ότι η jazz έδενε τέλεια με την ημέρα, και άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Σε γενικές γραμμές, οι μουσικές μου αναμνήσεις από Μεγάλες Παρασκευές είναι πολύ έντονες.

 

Ο Σταύρος έχει δίκιο για τις αναμνήσεις και τον εαυτό μας.

Όμως μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούρια διαμαντάκια, και να τα βάζω στο matrix των αναμνήσεών μου και αυτά.

 

 

EDIT: Και κάτι ακόμα.

Η Μεγάλη Παρασκευή, ήταν η αγαπημένη μου μέρα για κιθαρότσαρκα.

Οι υπάλληλοι στα κιθαρομάγαζα βαράνε μύγες αυτή την ημέρα, τα μαγαζιά είναι άδεια, και έτσι δοκίμαζα ότι ήθελα με την άνεσή μου, και οι πωλητές ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικοί γιατί δεν είχαν με τι άλλο να ασχοληθούν.

 

Ούτε γκρίνιες, ούτε ξινισμένες φάτσες.

Ότι ζητούσες στο έφερναν αμέσως, και ήταν πρόθυμοι να συζητήσουν τα πάντα γύρω από αυτό, αφήνοντάς σε να το δοκιμάζεις όσο θέλεις.

Επεξεργασμένο 14 Απριλίου 2023 από fusiongtr

[Superfunk]

Εγώ παιδΓια ότι μου βγάλει το random play από το Σπετζοφαι ακουΓω πλέον ,μόνο από ακουστικά και μόνο στο δρόμο όταν περπατάω (περπατάω περίπου 2 ώρες κάθε μέρα).

Απ' όλα ακούω και όλα ωραία είναι.

Σήμερα μου έβγαλε αΦτα

 

Επεξεργασμένο 14 Απριλίου 2023 από Superfunk

[Alex Raptakis]

Εγώ ακούω μουσική καθημερινά, και σχετικά ασταμάτητα. Είτε δουλεύω, είτε περπατάω, κατά πάσα πιθανότητα θα με πετύχεις με μουσική.

 

Όταν ακούω ένα νέο κομμάτι που θα με ενθουσιάσει τόσο, στο στυλ που μου αρέσει φυσικά, τότε μπαίνει κατευθείαν στην καθημερινή μου playlist. Γίνεται σπάνια, συνήθως όταν κάποια μπάντα που αγαπώ βγάλει νέο δίσκο, ή αν τύχει και ανακαλύψω μια καινούργια μπάντα. Και στις δύο περιπτώσεις, μπαίνει στο repeat μέχρι θανάτου, ακόμα και αν είναι μόνο ένα κομμάτι. Παθιάζομαι, διεγείρομαι με νέες μελωδίες, ρυθμούς, και συνδιασμούς αυτών.

 

Βέβαια θα πω το εξής, και επειδή δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, ίσως προσβληθεί κόσμος. Δεν το θέλω όμως σε καμία περίπτωση.

 

Είτε μιλάμε για jazz, είτε για κλασική, είτε για metal, αν κάποιος έχει μεγαλώσει με τα παλιά κλασικά, και έχει "μείνει" εκεί για οποιονδήποτε λόγο, τότε ίσως είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να απολαύσει με την ίδια ένταση μια νέα εκδοχή του είδους της αρεσκείας του. Χτίζεται ένας snob-τοίχος, ίσως και ασυνείδητα. Συνεχίζει να ακούει classics και μόνο classics, γιατί σαν αυτούς τίποτα, δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος, κτλ, με αποτέλεσμα το κομμάτι που σε ενθουσίασε για 5 λεπτά να μη μπαίνει ποτέ στην playlist σου, μάλλον γιατί ασυνείδητα γίνεται σύγκριση με τους θρύλους του παρελθόντος. Ποιός Tim Henson, ποιός Tosin Abasi, ποιός Misha Mansoor.

 

Φυσικά δε γίνεται να αναγκάσει κανείς τον εαυτό του να του αρέσει κάτι - αλλά ίσως υπάρχει και το acquired taste που λέμε. Το έχω παρατηρήσει και στον εαυτό μου εννοείται. Αλλά όταν έρθει αυτό το μούδιασμα από ένα νέο άκουσμα, οφείλω να το αναγνωρίσω και να το βάλω στην playlist μου. Και έχω πρόσφατο παράδειγμα το κόλλημα που έφαγα με (κάποια κομμάτια των) Sleep Token. Μείξη pop, soul, math και deathcore, άκουσα και έπαθα κοκομπλόκο. Παλιά θα σου έλεγα ΜΟΝΟ TOOL KAI DREAM THEATER ΡΕ. Άλλοι θα έλεγαν ΜΟΝΟ RUSH. Όσο μεγαλώνω, τόσο διαμορφώνεται και η μουσική που ακούω. Κάποια αλλάζουν πολύ, κάποια λίγο. Αλλάζουν όμως, γιατί αλλιώς, όπως διαβάζω από πολλούς, σταματάς να ακούς μουσική. Μάλλον, δε ξέρω.

[Yannis Methenitis]

17 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

Όταν ακούω ένα νέο κομμάτι που θα με ενθουσιάσει τόσο, στο στυλ που μου αρέσει φυσικά, τότε μπαίνει κατευθείαν στην καθημερινή μου playlist. Γίνεται σπάνια, συνήθως όταν κάποια μπάντα που αγαπώ βγάλει νέο δίσκο, ή αν τύχει και ανακαλύψω μια καινούργια μπάντα. Και στις δύο περιπτώσεις, μπαίνει στο repeat μέχρι θανάτου, ακόμα και αν είναι μόνο ένα κομμάτι. Παθιάζομαι, διεγείρομαι με νέες μελωδίες, ρυθμούς, και συνδιασμούς αυτών.

 

Το θέμα είναι πως με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο δύσκολα ενθουσιάζεσαι. Παράδειγμα: αν ακούς μουσική ασταμάτητα σήμερα, όπως λες... πρόσθεσε άλλα 30 χρόνια ασταμάτητα ακούσματα και ίσως ανακαλύψεις τότε πως δεν θα συναντάς κάποια παρθενογένεση για να παθιαστείς, όπως τώρα. Μπουχτίζεις κάπου.

 

Παράθεση

Είτε μιλάμε για jazz, είτε για κλασική, είτε για metal, αν κάποιος έχει μεγαλώσει με τα παλιά κλασικά, και έχει "μείνει" εκεί για οποιονδήποτε λόγο, τότε ίσως είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να απολαύσει με την ίδια ένταση μια νέα εκδοχή του είδους της αρεσκείας του. Χτίζεται ένας snob-τοίχος, ίσως και ασυνείδητα. Συνεχίζει να ακούει classics και μόνο classics, γιατί σαν αυτούς τίποτα, δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος, κτλ, με αποτέλεσμα το κομμάτι που σε ενθουσίασε για 5 λεπτά να μη μπαίνει ποτέ στην playlist σου, μάλλον γιατί ασυνείδητα γίνεται σύγκριση με τους θρύλους του παρελθόντος. Ποιός Tim Henson, ποιός Tosin Abasi, ποιός Misha Mansoor.

 

Εδώ θα συμφωνήσω μερικώς καθώς πολλές φορές συνάντησα κόσμο που έπαψε να αναζητεί νεα ακούσματα σε ηλικία πριν και τα 40 ακόμα. Η μοναδική αλήθεια και ο οπαδισμός συμπεριλαμβάνει και τη μουσική. Ανήκεις κάπου.

[Alex Raptakis]

31 λεπτά πριν, Yannis Methenitis είπε

 

Το θέμα είναι πως με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο δύσκολα ενθουσιάζεσαι. Παράδειγμα: αν ακούς μουσική ασταμάτητα σήμερα, όπως λες... πρόσθεσε άλλα 30 χρόνια ασταμάτητα ακούσματα και ίσως ανακαλύψεις τότε πως δεν θα συναντάς κάποια παρθενογένεση για να παθιαστείς, όπως τώρα. Μπουχτίζεις κάπου.

 

Εδώ θα συμφωνήσω μερικώς καθώς πολλές φορές συνάντησα κόσμο που έπαψε να αναζητεί νεα ακούσματα σε ηλικία πριν και τα 40 ακόμα. Η μοναδική αλήθεια και ο οπαδισμός συμπεριλαμβάνει και τη μουσική. Ανήκεις κάπου.

 

Ισχύει, αλλά δε χρειάζεται να σταματήσεις κάπου. Δε νομίζω να ακούω αυτά που ακούω τώρα σε 30 χρόνια, ούτε καν σε 5. Κάθε φορά που είπα κάτι τέτοιο, βγήκα λάθος για τον ίδιο μου τον εαυτό. Αλλά δε νομίζω να σταματήσω να ακούω μουσική. Τώρα θα μου πει κανείς, και αυτό μπορεί να αλλάξει. Η μουσική για μένα είναι κάτι το πολύ προσωπικό όμως, πράγμα που δεν μπορώ να πιστέψω πως κάποια στιγμή στη ζωή μου θα βαρεθώ για τον οποιονδήποτε λόγο.

[leon7pap]

Εγω ακουω μουσικη αλλα δεν πολυψαχομαι.Δεν θα ακουσω κατι οταν δεν μ αρεσει 100 φορες μεχρι να βρω με το στανιο κατι να μου αρεσει....καλυτερα να ακουσω για 100000000στη φορα το war pigs ας πουμε.Οταν κατι μου αρεσει το λιωνω ειτε ειναι sabbath ειτε korn ειτε papa roach ειτε τρυπες ειτε Antaeus...προτιμω να ακουσω και να υπεραναλυσω τι ηταν αυτο που εκανε το κομματι να μου αρεσει...ποιο συναισθημα μου τσιγκληθηκε απο αυτο και ΓΙΑΤΙ...Αυτο με βοηθαει να κατηγοριοποιω τα "εργαλεια" αναλογα με το συναισθημα που μου βγαζουν και ετσι τα χρησιμοποιω και εγω με τη σειρα μου οταν γραφω ο ιδιος κατι δικο μου.Δεν δινω δευτερες και τριτες ευκαιριες σε κομματια...αν δεν  μου αρεσει ενα κομματι στα πρωτα 20sec παμε στο επομενο...χασιμο χρονου.Δεν θεοποιω κανεναν (δεν μου αρεσουν ουτε οι pink floyd ουτε οι Beatles ουτε οι Stones...και κατι λιγα απο Zeppelin...) απλα αλλοι μου αρεσουν και ταυτιζομαι μαζι τους και αλλοι παλι οχι...και αυτο βοηθαει.Προσθετω με το σταγονομετρο τραγουδια στο playlist μου....τραγουδια δηλαδη που πιθανοτατα θα τα λιωσω γιατι με εντυπωσιασαν....τα ιδια κανω και με τα φαγητα....χιλιες φορες πατατες με κοτοπουλο και μακαρονια με κιμα παρα γκουρμεδιες του πιθανοτατα θα κλαιω τα λεφτα μου. 

Μεθαυριο θα παω στη συναυλια του Vai...ok...δεν το χω σε τιποτα να ακουσω μονο το for the love of god και να σηκωθω να φυγω...αφου δεν μου αρεσει τιποτα αλλο δικο του!

Επεξεργασμένο 14 Απριλίου 2023 από leon7pap